[fragment] Hij en haar egoïsme.
 

Voor even stopte ze met praten. Een paar seconden bleef het stil. Enkel het geluid van haar tranen was hoorbaar, één voor één kapot spattend op de ijskoude vloer van de badkamer.
De laatste tijd kwam deze scène vaker voor. Hoewel ze had verwacht dat het na enige tijd wat zou afnemen, werd het met de dag erger.
Alles in het leven deed haar aan hem denken. De kleren die ze droeg, waarvan hij had gezegd dat ze haar mooi stonden. Haar make-up, waarvan hij vond dat het zo goed bij haar ogen paste. Haar sieraden, die hij met zoveel liefde voor haar had uitgekozen.
In die drie jaar had hij de wereld voor haar betekend. De wereld en alles wat daarbij hoorde. Hij was haar steun en toeverlaat geweest, in de moeilijke tijden die ze samen hadden doorstaan. Hij had zijn armen om haar heen geslagen, op momenten dat het zo gewenst was. En hij had haar bemind, wanneer zij dat had gewild.
Alles aan hem was speciaal, waardoor het onmogelijk werd hem te vergeten. En diep van binnen wilde ze hem ook niet vergeten. Ze was pas zeventien en het kon toch niet zijn dat de mooiste tijd van haar leven al voorbij was?
Diep van binnen werd haar verteld dat ze vol moest houden, net zo lang totdat ze weer bij elkaar zouden zijn. Maar als ze hem met een ander meisje zag, ging ze kapot van binnen en wist ze dat het nooit meer goed zou komen.
Toch was dat alles haar eigen schuld. Dankzij haar was hij weggegaan, om nooit meer terug te komen. Zij had hem zo veel pijn gedaan, zo veel onnodige pijn. Tot drie maal toe had ze hem opzij gezet, alleen maar vanwege háár gevoelens.
Egoïstisch, dat was ze geweest. Al die tijd had ze alleen maar aan zichzelf gedacht, waardoor zijn wensen en emoties op de achtergrond werden gehouden. En haar zelfzuchtigheid was zo ver gegaan, dat ze andere jongens boven hem had verkozen. Maar achteraf bleek elke keer weer, dat ze nog niet in de verste verte met hem vergeleken konden worden.
Keer op keer werd ze met haar neus op de feiten gedrukt en iedere keer leek ze het haast onbewust te negeren. Haar geest liet haar niet beseffen dat hij iets kostbaars was, iets waar ze zuinig op moest zijn. Want zelfs ondanks dat zij er met andere jongens vandoor was gegaan, ook al was het voor één keertje of een week, had hij haar iedere keer vergeven en teruggenomen. Ze was blind geweest en negeerde ook die vergiffenissen.
Maar tot haar grote spijt kwam er voor de derde keer geen absolutie en de gevolgen daarvan waren gigantisch geweest. Iets wat ze nooit voor mogelijk had gehouden, tot die dag.
De eerste weken had ze hem dusdanig gemist, dat ze niet meer kon eten en slapen. Zijn liefde en warmte hadden haar hele leven opgevuld, maar bij zijn gemis was haar leven enkel een omhulsel, een lichaam zonder hart. Huilend bracht ze de dagen door, twistend de nachten.
Door dat eeuwige nadenken was ze tot de conclusie gekomen dat ze zich onbeschoft en ondankbaar had gedragen. Ze besefte dat ze al die tijd goud in haar handen had gehad en dat ze dat zonder pardon had weggegooid. Alsof ze hem niet waard was geweest, alsof ze beter verdiende. Zonder te weten dat er niets beters was.
Nu wist ze dat ze hem helemaal niet had verdient. Hij was te lief, te mooi, te bijzonder voor haar. Een meisje dat hem op de juiste manier zou behandelen, hem voorop zou stellen, dat verdiende hij. Niet een achteloos iemand, die aan niets anders kon denken dan zichzelf en háár belangen.
Toch, ondanks al die beschuldigingen richting zichzelf, kon ze de gedachte aan hem niet loslaten. Het moment dat hij voor het eerst zei dat hij van haar hield, was het mooiste moment in haar leven geweest, op de geboorte van haar zoontje na. Nooit meer zou ze die dag en die woorden vergeten, voor eeuwig stonden ze in haar herinneringen gegraveerd.
Net zoals haar kleine ventje, van twee en een half jaar oud. Het mooiste geschenk dat ze ooit had mogen ontvangen, het mooiste geschenk dat ze met hem had mogen delen.
Samen hadden ze het kleine ding op aarde gezet, maar een gezin waren ze niet meer. Die banden had zij op ruwe wijze verbroken, met dank aan haar zelfzuchtigheid. En dat haar zoontje nu een leven zou moeten leiden, met zijn ouders gescheiden, was tevens haar schuld.
Als ze naar hem keek, zo speels als hij was, kreeg ze tranen in haar ogen. Als hij vroeg naar zijn vader brak haar hart door haar immens grote schuld. En als haar engeltje ’s avonds niet kon slapen, wist ze dat het als gevolg van haar fouten was.
En nu zat ze daar, huilend, op de nog steeds ijskoude badkamer vloer. Tranen stroomden in zeeën over haar wangen, zodanig dat ze ze niet eens meer kon tegenhouden. Er was maar één iemand die dat wel zou kunnen, hij was de enige die haar tranen kon stoppen, die haar hart kon helen, haar ogen kon laten stralen en haar leven weer gelukkig kon maken.
Voor nu moest ze het doen met deze misère, ze moest zichzelf straffen voor wat ze had veroorzaakt. Zij verdiende dit verdriet. Tenslotte was dit alles haar schuld, haar egoïsme, en daar kon ze niets meer aan veranderen. Helaas had dit ook gevolgen voor haar zoontje, iets wat ze nooit had gewild, maar wat toch gebeurd was. Het was niet zijn schuld en toch moest hij er onder leiden.
Maar de relatie volhouden, enkel voor de kleine, was ook geen oplossing. Het was afgelopen en afgesloten. ‘Ons’ bestond niet meer en de hoop daarop was ook verdwenen. Haar egoïsme had haar de kop gekost en zo moest het zijn…

Ik vind het mooi. Er wordt wel een beetje vaak herhaald dat hij is weggegaan doordat zij zo egoïstisch deed, maar daar draait het verhaal om :D

Dramatisch en langdradig, dacht ik eerst.
Maar toen las ik verder (want je schrijfstijl is prettig, het leest toch wel fijn:)) en bleek dat het toch wel een erg mooi verhaal is(y)

kostbaars

En je hebt ergens op het laatst gebeurt in plaats van gebeurd, geloof ik.

Kunnen kinderen van 2,5 al naar hun vader vragen?

Ze kunne 'pappa' zeggen en dat confronteert haar met het feit dat hij daar niet is voor haar zoontje.

Bedankt voor de reacties, ik zal de fouten verbeteren en eventueel de overtollige herhalingen eruit halen. Thanx!

Kus Soof

Ow, op die manier:)

Weer erg mooi soapsie!
Het leest lekker en het gevoel komt over ;)

xxx-je bluetje(moon)

Ik vind het op zich wel mooi, maar een beetje veel herhaling. En dat haar zoontje 2,5 is, betekent dat dat ze op haar 14,5 al moeder is geworden en toen ze 13 en 9 maanden was seks met hem had? Dat klopt ergens niet, want ze kent hem pas 3 jaar:D. Sorry, ik moest dat even uitrekenen:p. Hm, ik vind het verder wel goed:).

Waarom klopt het niet Roosieh? Je kunt gemakkelijk seks hebben als je 13 bent. En toen het meisje het een half jaar met die jongen had, raakte ze zwanger. Waardoor ze het drie jaar met die jongen heeft gehad en het kindje twee en een half is. Wat klopt er hier niet aan dan :confused:

Hm, ik vind het iets te hoogdravend, en naar mijn idee haalt dat het mooi uit het verhaal weg. Teveel onnodige versierselen. Maar dat is slechts mijn mening, natuurlijk. Wat je beschrijf is best mooi eigenlijk, het idee erachter. Het waarom van de breuk tussen haar en de vader van haar kind is me niet duidelijk. Ze was egoïstisch, goed. Wat moet ik me daarbij voorstellen? Doordat je in het begin zegt dat alles om haar heen haar aan hem herinnerde (haar kleding, make-up, sieraden) krijg ik juist de indruk dat ze een soort living doll van die jongen was, en dat het eerder zijn dominantie/egoïsme was die de breuk veroorzaakte. Zo, dat is dat :)

Dank je wel!

Hier zie je dat er wordt uitgelegd hoe de breuk tussen die twee is ontstaan.

Daar snap ik helemaal niets van. Het enige wat ik daar wilde zeggen, was dat alles in het leven (kleding, make-up en sieraden...zijn nog al belangrijk in dat van een meisje) haar aan hem deed denken.

Alles wat ik hier noem, wordt met iets van liefde 'benadrukt'. Daarom snap ik de link naar 'een living doll' niet helemaal...

:) Ik bedoel living doll in de zin van dat hij haar leven beheerst. Ik kreeg het idee dat zij die kleding, make-up en sieraden enkel droeg om het hem naar de zin te maken. Living doll -> levende pop, aangekleed en beheerst door hem. Misschien niet de juiste uitdrukking, maar kon niets beters verzinnen! :D

Nu vraag ik me af wat vreemdgaan met egoïsme te maken heeft. Volgens mij heeft dat meer te maken met lust, misschien met het zoeken van waardering (of iets dergelijks), maar het gedeelte van egoïsme zie ik niet. Het wordt idd wel uitgelegd, daar had ik overheen gelezen :bloos:

Nog steeds snap ik niet helemaal waar je het idee vandaan haalt, maar dat is natuurlijk jouw interpretatie :)

Ik dacht al dat je er overheen gelezen had, maakt niet uit. Maar vreemdgaan in combinatie met egoïsme is best mogelijk. Met egoïsme bedoel ik; het voortdurend aan jezelf denken en dus niet aan de gevoelens van een ander, in dit geval haar partner. En omdat ze alleen maar aan zichzelf en haar gevoelens en belangen denkt, gaat ze vreemd met een ander. Dus vreemdgaan heeft zeker te maken met egoïsme.

Ligt ook aan interpetatie en definitie, wedden? :P Maar goed, op die manier snap ik het wel (y) :P

YES!

Je bent ook nog negen maanden zwanger:). En natuurlijk kan je seks hebben op je dertiende - hoewel ik het erg vroeg vind, maar goed, het gebeurt - maar is het dan niet erg onwaarschijnlijk dat ze het kindje houdt? Ik zeg niet dat het niet voorkomt, hoor, maar ik zou er zelf niet voor kiezen. Goed, dat is mijn eigen bescheiden mening. Het punt is dat je vergeet dat je negen maanden zwanger bent, of zie ik het nou verkeerd?

Hm.. inderdaad. Ze moet ook nog zwanger zijn geweest. :) Het klopt dus niet.

uhh...jah! Je hebt helemaal gelijk. Suffe ik :bloos:

Haha het is ze heir ook al opgevallen en op het andere forum is het kindje zelfs 3,5.. dus 3,5 + 9 maanden zwanger.. hmmz nog jonger dan 13...
woah erg jong...
-x-

Ja, er zijn even wat foutjes ingeslopen. Maar op dit forum kan ik het aanpassen in het geposte stuk, dat kan bij het pred.minimeisje forum niet...