nog geen titel
 

Het was als een film. De allereerste binnenles. Softtennis en badminton. Het was een goeie mogelijkheid om mijn zelfvertrouwen op te krikken. Het was voornamelijk een goeie mogelijkheid om flink bezweet te raken. Oftewel: VERPLICHT douchen na afloop. Daar heb ik sowieso al een hekel aan. Ik zou er die dag nog een reden bijkrijgen om het te haten.

“Zie dat! We hebben een isla-mietje in de klas!” Traag ging mijn blik van de betegelde muur naar mijn eigen kruis. Ik wist wat ik daar te zien zou krijgen.
Fel keek ik toen naar Dimitry, die hoonlachend stond te kijken. “Of ben je soms joods?” Vreemd, dat niemand dacht aan medische ingrepen. Niet dat het bij mij het geval was. “Ik ben joods.” zei ik. Toen wist ik nog niet wat ik aan Dimitry had.

Iedereen zegt altijd dat op het VWO heel weldenkende mensen zitten. Als dat zo is is Dimitry de uitzondering die de regel bevestigt. Hij is een neo-nazi. En wel een die zijn geschiedenis kent. In het begin had ik niet eens zoveel last ervan. Het werd moeilijker toen hij Daan, Jonathan en bijna ook nog Jonas, meetrok. Flauwe geintjes werden er gemaakt, met de uitwisseling in Belgie werd mijn bord volgegooid met ham, maar tot zo ver was het draagbaar.

Onderhand begon Dimitry Hitlerredevoeringen na te praten, en stoere verhalen te houden over zijn scoutinggroep vol blondharigen en blauwogigen. Toen Jonas en ik eens een potje tafeltennisden, kwam er een uitbarsting. Ik stond op dat moment met 5-2 voor, en Jonas kon eens een dagje niet tegen zijn verlies. Oftewel, ik was volgens hem een moederskindje. Toen riep ik hem toe dat hij een afdelingsverrader was, wel begrijpend op wat hij gedoeld had. Of beter, op wie. En dat dat niet mijn moeder was. Ondertussen was Dimitry langsgelopen, en die riep tegen me dat mijn moeder een stuk jodentuig was. En ik dus jodengebroed. Zoals gezegd, aan zijn ontwikkeling schort het niet. Ik sloeg hem, wild van drift. Hij sloeg terug. Meermalen. Tot ik wegrende.

Toen werd het agressiever. Dat zal ongetwijfeld veel te maken gehad hebben met het geschiedenisonderwerp Tweede Wereldoorlog. De dag dat we die pta terugkregen viel de bom. Ik had een 8,5. Dimitry en zijn maatje een 3,2 respectievelijk 2,4. De ironie draaide in mijn hoofd, moest eruit. “Sieg Heil!”
Het weergalmde. De mond van Marijnen vertrok, alsof hij twijfelde tussen in de lach schieten en wegrennen hier. Hij was wel al wat gewoon van mijn humor, maar dit toch niet. Dit was linke soep. Geen erwtensoep.

Dat bleek ook wel. Na de les bleef ik iets langer in het lokaal omdat ik nog wat moest nabespreken van het pta. Toen ik buitenkwam was er niemand meer, behalve Dimitry en Sibren. Ik keek ze aan. IJskoude blikken. Ik probeerde weg te rennen, naar beneden. Als ik logisch had nagedacht was ik terug het geschiedenislokaal ingegaan. Nu rende ik de trap af, maar Dimitry haakte me pootje, en ik koppeltjeduikelde de rest. Over die trap: Die is uit stenen gehouwen en eindigt op een stenen vloer. Ik kwam dus niet erg prettig terecht. Daarbovenop kwam nog, dat onderaan de twee pestkoppen stonden, die hun werk wel eens zouden afmaken. “Stuk geteisem!” Bijna moest ik nog lachen om het jiddische woord geteisem, maar een trap vol in mijn maag weerhield me daarvan. Een tweede en derde volgden. Een trap tegen mijn achterhoofd. Ik was vastbesloten geen geluid te maken. Totdat ze me in mijn kruis trapten. Toen schreeuwde ik het onbeheerst uit. Direct vloog er een deur open. Marijnen. Was hij, waakzaam, in zijn lokaal gebleven en had hij scherp geluisterd? Blijkbaar. Nooit eerder ben ik iemand zo dankbaar geweest, geloof ik. De twee vlogen weg.

Hij zucht. Kijkt me aan. “Wat is dat met jou, jongen? Meestal ben je redelijk bedachtzaam in wat je zegt, maar als een komische gedachte in je hoofd zit, vliegt die er zonder meer uit.” Ik haalde mijn schouders op. Ik wist het ook niet. Maar het was wel zo, dat was zeker.

Ik vind het wel... leuk, denk ik. Alleen je humor - dat wil zeggen, als die zo bedoeld is - komt soms een beetje geforceerd over, alsof je te grappig wilt zijn. En de laatste alinea heb je in de tt, was dat de bedoeling? De rest is namelijk in de verleden tijd geschreven:).

shocking, maar rakend, voor het eerst dat ik iets lees en het spannend vind, ik heb zelfs mijn binnenkant van de onderkant van mijn broekspijp steeds vastgeknepen toen het spannender werdt... :o

Wat ik hierover echt nog even wil zeggen, is dat ik dit niet bedacht heb. Het is me werkelijk gebeurd. Zo bezien is 'leuk' een beetje een... foute term...

O, in dat geval is het niet leuk! Is het helemaal naar waarheid, of heb je er dingen in veranderd?

Nou ja, ik bedoelde ook niet leuk als in leuk maar leuk als in goed, als je snapt wat ik bedoel:D.

wat er beschreven is is gebeurd. er zijn wel stukken weggelaten. en ja, ik begrijp wat je bedoelt.

Omdat het echt gebeurd is, vind ik het nogal moeilijk om het te beoordelen. Maar toch, ik zal mijn best doen :) Het is op een nogal afstandelijke manier geschreven (vind ik), waardoor het misschien juist harder aankomt. In de laatste paar alinea's gebruik je nogal korte zinnen, wat het geheel een afgebeten en hard iets geeft. Misschien ook wel logisch, het is niet bepaald... soft wat je beschrijft. Het heeft iets... (y)

Ik hoop trouwens dat die idioten flink gestraft zijn...

De 21ste eeuw en nog zulke dingen die gebeuren.. Ok, ik zal even niet mijn eigen frustraties hier afreageren, maar het stukje voorzien van commentaar. Maar toch; klote.

Ik vind dat je het, zoals I C U al zegt, een beetje afstandelijk hebt geschreven.. Soms komt het daardoor een beetje vreemd over, in mijn ogen zelfs af en toe als zelfspot. Dat vind ik een beetje jammer, voor de rest; goed dat je erover schrijft. 't Heeft toch wel wat..denk ik..

Nijn* - ben vandaag niet thuis in de taal dus excuses voor mijn waarschijnlijk vaag uitgedrukt commentaar.

Ik denk dat de enige manier waarop ik het KAN beschrijven, afstandelijk is. Trouwens, die gasten hebben een week kantinedienst, een preek en strafwerk (10 A-viertjes over de verderfelijkheid van antisemitisme) gekregen. Plus het dreigement dat ze een week geschorst zouden worden als ze ook maar iets nog verkeerd zouden doen (in de orde van laatkomen enzo zelfs al)

Hm, dat is een begin (die straf dan). En ergens is het ook wel logisch dat dit de enige manier is :) Schrijven helpt bij mij vaak met het verwerken van dingen. Ik zal geen uitzondering zijn.

Schrijven helpt inderdaad vaak:). En wat Nijn* zei, die zelfspot, daar doelde ik op in mijn eerste post. Bv. deze zin:

Of deze:

Dat soort zinnen bedoelde ik.

En verder; wat een enorme sukkels.