[Vervolgverhaal] De Memoires van Jack Orlando, voormalig Ace Detective
 

Even de meningen peilen over dit stukje tekst, wat een begin moet vormen van hoe een, naar eigen zeggen, voormalige Ace Detective die zijn einde nadert, verslag doet van mooie en minder mooie ''gebeurtenissen'' die al jaren achter hem liggen.

De memoires van Jack Orlando, voormalig Ace Detective

Ik ben Jack Orlando. Een man die voor zijn dood een veel erger lot heeft moeten ondergaan dan de verplichting dit aardse bestaan te verlaten, op weg naar een onzekere toekomst: ingehaald worden door de tijd.

Ooit werkten de kleine radertjes in mijn hoofd als inventieve, vernuftige machinetjes. Ze ratelden door, betrouwbaar en snel, zonder ooit om extra brandstof te smeken. Samen met mijn onvermoeibare lichaam produceerden ze oplossingen van ingewikkelde mysteries. Als een bloedhond speurde ik de omgeving af, terwijl mijn begaafde brein de puzzelstukjes in elkaar schoof. Zelfs de meest doortrapte criminelen waren niet opgewassen tegen de combinatie van gedrevenheid en een superieure geest.
Maar de fabriek ‘Jack Orlando, Ace Detective’ is al jaren geleden gesloten. De eigenaar is een loopjongen geworden, een slaaf die als enige taak heeft om zijn miljoenen bazen boven in hun kantoor wakker te houden. Niet door koffie te schenken, maar door whisky naar binnen te gieten. Het is de enige lichamelijke handeling die ik nog kan verrichten, naast het beschrijven hoe mijn organen langzaam afsterven. Zelfmoord? Geen optie. Ik mis de fysieke kracht.

Velen veroordelen de persoon die ik geworden ben. Mijn enige overgebleven familielid schold mij zes jaar geleden tijdens een telefoongesprek uit voor ‘zielige, aan alcohol verslaafde hufter’. Na zijn ophangen is de hoorn nooit meer van de haak gekomen. Ook de dorpelingen, die ik zo vaak met raad en daad te hulp ben geschoten, mijden mijn voordeur. Door het open raam hoor ik hun stemmen, ze fluisteren roddels die mijn hart in stukken snijden. Ik zou malende zijn, vrouwen hebben misbruikt, in beschonken toestand mijn buren het zwijgen hebben opgelegd. Natuurlijk, ik weet dat het slechts leugens zijn. Toch voelt deze ‘dank’ voor zoveel jaren het recht te hebben gediend, als een vernedering. Maar wellicht is een dergelijke marteling voorbestemd voor alle groten van deze vervloekte aarde.

I like your style! Dat als eerste. Als dit stukje bedoeld is om nieuwsgierig te maken, dan is dat gelukt, alleen moet je hierna wel met het verhaal komen. :) Dus schrijven jij!

Een algemene zelfkastijding in het begin van een verhaal vind ik niks. Het is leuk dat hij zichzelf een lapschwanz vind, maar dan heb ik na een paar regels al gauw: "Leuk, nou weten we het wel; kom op met die actie."
Ik zou het in ieder geval liever wat later ter sprake komen. Laat hem anders niet zeggen dat hij een lapzwans is, maar begin met een 'anekdote', zodat de lezer er het zijne van kan denken, en bevestig het daarna pas. Ik noem maar wat. :cool:

verder had je na toekomst beter iets van een dubbele punt kunnen zetten. Geen enter in ieder geval, want die zinnen horen bij elkaar.


Leuk? daar kan ik dus niet over oordelen, want er gebeurd niks. alleen nog maar een beschrijving, en dat vind ik niks. Doe er maar wat mee :p

Over de zelfkastijding (geweldig woord :D ) Ik heb vooral geprobeerd om te laten zien hoe hij denkt over zijn vroegere ''ik'', briljant, geniaal enzovoort. Dat is namelijk vrij essentieel voor hoe ik het verhaal verder wil gaan invullen. Het is wellicht inderdaad veel beschrijven en weinig actie, maar daar komt zeker verandering in. ;)

Mooi zo, want ik wil idd wel meer lezen:).

Heel dom misschien, maar 'Ace detective'?