Kort verhaal, zonder titel
 

Niet autobiografisch ; )
Laat me weten wat je er van vindt en wat er (hoe) beter kan als je wil!

x x x

Ik zie mezelf als klein meisje op een fiets en ik val, maar papa vangt me op. Ik in een nieuwe bikini en papa leert me zwemmen. Papa wordt boos op me omdat ik met vieze schoenen over het witte tapijt loop. Papa praat met de juf over de ruzie die ik met een klasgenootje had. We zijn samen in een speeltuin en papa valt van de schommel. Papa en ik stoeien op de camping in Frankrijk. Als ik terugkom van m’n eerste dag op de middelbare school barst ik in huilen uit op papa’s schouder. Ik ga voor het eerst naar een gala en papa is trots op zijn mooie dochter in jurk. Papa en ik fietsen samen door de bossen. Mijn eerste vriendje komt mee naar binnen en papa vraagt wat zijn vader doet. Ik doe examen en papa brengt me thee en chocola op mijn kamer. Papa vindt dat ik rechten moet gaan studeren in plaats van Frans. Hij zwaait me uit als ik met m’n vriendinnen op vakantie ga. Ik bel papa op om te controleren of hij wel op tijd komt voor het etentje ter ere van m’n eerste eigen huis. Papa komt me feliciteren met het vinden van een nieuwe baan en geeft me de bloemen die ik het meest haat. Op de dag dat ik me verloof, fiets ik naar papa’s huis om het te vertellen, maar is hij er niet. Ik geef papa een kus omdat hij zich zo’n zorgen maakt over m’n zwangerschap. Papa werkt het onkruid bij in de achtertuin. Hij houdt me stevig vast als ik tranen in mijn ogen heb terwijl ik vertel dat ik ga scheiden. Ik kijk ga met papa mee als hij naar de dokter moet omdat hij steeds pijn heeft in zijn borst. Papa ligt in bed en om hem heen liggen plukken haar. Ik houd zijn hand vast als de dokter vertelt dat ook de derde chemokuur niet aan heeft geslagen.

De mensen die in de kamer aanwezig zijn, praten niet. Iedereen kijkt voor zich uit, of naar papa die onbeweeglijk in zijn pyjama op de bank ligt. Sommigen met tranen in hun ogen. De dokter, die papa het spuitje zou geven heeft zijn werk gedaan en is toen de kamer uit gelopen. Het wordt me teveel, ik voel tranen over mijn gezicht rollen. Ik loop naar de bank, geef mijn vader een kus en ga naar boven, waar ik zijn favoriete cd nog hoor spelen..

Ondanks het feit dat het niet fijn leest, dat constante gepapa, vind ik het een heel ontroerend idee. Het beschrijft hoe belangrijk (voor jou) een vader is, hoe aanwezig een vader is. Eigenlijk had ik na dat eerste stuk een verhaal verwacht, een lang verhaal. Zo'n kort stukje erna komt dan een beetje als een anti-climax (hopelijk gebruik ik het woord goed, ik ben hopeloos met namen van stijlfiguren en dergelijke) en hier staat dat niet mooi. Ik denk dat ik dat laatste stukje iets verder zou uitwerken, en misschien dat eerste stuk wat inkorten, omdat het een gigantische opsomming is.

Het is wel goed bedacht, maar als ik jou was zou ik het tweede deel langer maken.

het gepapa is inderdaad wel heel veel papa op het begin.. maar daarna wordt het minder erg vind ik.. Ik vind dat het einde heel snel opeens komt, terwijl je jeugd veel langzamer gaat..


het verhaal een diep van binnen liggend verlangen misschien toch?

Het is inderdaad een opsommigen, maar wel eentje die redelijk goed in elkaar zit en alle zinnen lijken toch gewoon aan elkaar te passen. Het had een soort cadans, wel leuk gedaan.
Het einde vind ik aan de ene kant wat te abrupt, maar omdat je hele verhaaltje in die stijl is vind ik het aan de andere kant ook wel weer passend.

Je schrijfstijl vind ik wel wat te simpel en echt goed was het niet. Ik weet niet of je veel schrijft, maar ik vind dit toch wel een goed begin. (y)

Dat vind ik niet. :p

Het eerste deel werkt heel erg naar een climax toe, je zit erop te wachten, de zgn. 'Punchline' van het verhaal: "Ik houd zijn hand vast als de dokter vertelt dat ook de derde chemokuur niet aan heeft geslagen."

Vanaf daar moet het verhaaltje alleen nog even 'af' gemaakt worden, en dat is hier prima gedaan.

Het enige waar ik me op het moment aan stoor, is dat ze haar volwassenheid zo snel bespreekt. Het hele stuk over haar jeugd kan zo, met papa, maar ze is hem door de jaren helemaal niet anders gaan zien. Al zou ik bij god niet weten hoe dat anders zou moeten.

Ik vind 'm wel prima zo!

Aangezien jullie met z'n allen het zelfde zeggen, over een te snel einde en teveel papa, zullen jullie gelijk hebben : )


@Roma: Nu je het zegt, misschien wel ..

Oh, zut alors en ik hebben tegelijk gepost, dus jullie vinden niet meer met z'n allen hetzelfde.

@zut alors, misschien heb je wel gelijk, en daarmee ook met dat je niet zou weten hoe het anders zou moeten ;)

Ik vind hem eigenlijk heel erg mooi! Het einde heeft juist wel wat:). Ik zou alleen van de drie puntjes gewoon een losse punt maken.

Komma's meisje, komma's;) Eentje na verloof en eentje na vertellen.

Ach, het is een opsomming en je schrijfstijl is misschien wat "onbeholpen". Ik weet er geen ander woord van en ik bedoel het niet echt negatief, meer dat je een beetje kan zien dat je nog niet zó ontzettend veel hebt geschreven (toch?)
Maar toch vind ik hem lief, hij ontroert me wel en je punt is ook duidelijk. Dus eigenlijk vind ik hem best goed:)

Dankje voor de reacties, ik heb de fouten veranderd !
Jullie hebben gelijk, ik schrijf niet lang en niet vaak, maar toch vind ik het leuk om te doen.
Meer tips/commentaar/kritiek zijn/is natuurlijk altijd welkom !

En dat is natuurlijk het belangrijkste;)

En weet je wat het grappige is: hoe vaker je schrijft, hoe beter het meestal gaat:D