(nog) titelloos gedicht
 

De duizeling suist in mijn oren,
Onscherpe beelden - om me heen,
Van plan te vliegen naar die toren,
Gedurft te dromen, ik alleen.

Gebroken vleugels witgevroren,
Één zijde is echter zwart,
Schimmen, mensen ongeboren,
Levend zonder hart.
Kunt u mijn gebed aanhoren,
Verdragen wat mij tart?

Kunt u mijn wens waarmaken,
Geven wat ik verloor, die dag?
Kunt u even daar geraken,
Hier liggend en lijdend,
Onder stoïcijnse kalmte en cynisch gelach?

dubbele gevoelens bij dit gedicht.
Het loopt wel lekker, alhoewel de klemtoon soms verkeerd komt te liggen:

Kunt u mijn gebed aanhóren,

Kunt u mijn wens waarmáken,

Het taalgebruik vind ik wel sterk, maar ontzettend cliché, de toren, de vleugels, het hart etc etc. Dat van de stoa en het cynisme vind ik dan wel weer gaaf :)

Ja, alleen is die zin dan ineens zo overdreven lang, dat het lijkt alsof je dat stoïcijnse en cynische er per sé in moest hebben... Wel jammer, vind ik. Maar een fijn ritme, op een paar kleine dingetjes na. Rijm als heen - alleen vind ik iets te simpel, maar okay. Best een aardig gedicht. :)