[column]Spelen en talent
 

Spelen en talent

R. was mijn vriend. We ontmoetten elkaar in het tweede jaar van de basisschool, en omdat hij net als ik hield van plezier maken werden we vanzelf vrienden.
Hij was iemand die geen enkel talent leek te bezitten. Als hij moest praten kon hij niet uit zijn woorden komen, maar als hij stil moest zijn bleef hij zachtjes in zichzelf murmelen. Met een schoolopgave of een partijtje voetbal hoefde je bij R. niet aan te komen. En zijn kleurplaten zagen er zelfs met de felste kleurtjes flets uit.
Maar hij had talent voor vriendschap. We waren vaak buiten en bedachten dan voor elkaar een rol. Jonge helden waren we; samen joegen we heel wat gespuis over de kling.
Een jaar na onze kennismaking kreeg ik mijn eerste spelcomputer. Het was een soort grote plastic schoenendoos waar je rechthoekige spelschijven in kon doen. Ik nodigde R. elke middag uit en we speelden alle spelcassettes helemaal grijs. We gingen zo min mogelijk naar buiten, hoewel mijn moeder ons regelmatig het huis uit stuurde. Dan speelden we de spelletjes na, maar in het ‘echt’ was zo’n spel veel leuker.
Tot mijn frustratie had R. een groot talent voor computerspelletjes. Hij doorzag al na een paar minuten hoe hij het meeste voordeel kon behalen. En van elke gelegenheid om te winnen liet hij er geen aan zijn bleke sproetneus voorbij gaan. Ik kon slecht tegen mijn verlies: de vriendschap liep spaak en na een paar jaar verhuisde hij naar de stad.
Vanochtend stond er een interview met hem in de krant. Het blijkt dat hij na zijn middelbare school een jaar ‘professioneel gamer’ is geweest. Hij ging naar veel internationale toernooien en reisde zo de hele wereld af. Dat jaar won hij ontzettend veel en werd hij door verschillende internetsites uitgeroepen tot ‘beste gamer’ in zijn spel. Ironisch genoeg is het een strategiespel; als ik opperbevelhebber was geweest van een grootmacht had ik hem nooit als strateeg uitgekozen.
Ik zocht zijn nummer en belde hem op. Nadat ik wat formaliteiten had uitgewisseld bood ik aan om hem een keer te bezoeken. Hij bedankte er stotterend voor met een vage verwijzing naar zijn agenda. Er viel een stilte. Ik wilde hem laten merken dat ik respect voor hem had. Maar nu was het mijn beurt om niet uit mijn woorden te komen: ik stamelde iets over hoe knap ik het vond dat hij de beste was. Hij zei dat het makkelijk was, vanaf het begin van de middelbare school had hij niets anders gedaan dan dat spel.
“Heb je al enig idee wat je in de toekomst gaat doen?”, vroeg ik. Hij zou een VWO diploma gaan halen en daarna een studie gaan doen. Zijn manager had alles al voor hem geregeld. Of hij niet bang was om te falen?
Geen probleem, hij kon altijd verder gamen, hij zou in elk spel de beste kunnen worden. “Gamen is voor mij puur plezier”, zei hij. Hij kon het niet vaak genoeg doen. Ik wist niets om te zeggen. Hij beëindigde het gesprek met een opmerking die zo strategisch geplaatst was dat hij me in het hart raakte:
“Het is tenslotte het belangrijkst dat je plezier beleeft aan je talenten.”

Goed geschreven, leuk met die moraal enz.

Zitten wel wat rare dingen in: je schrijft bijv. dat ze elkaar ontmoeten in de 2e klas van de basisschool. Óf ze ontmoeten elkaar in groep twee van de basisschool óf in de 2e klas van de middelbareschool, want 2e klas staat naar mijn idee een beetje vreemd bij de basisschool.

Verderop in het verhaal staat dat hij na zijn middelbare school een 'professioneel gamer' is geworden, maar even later dat hij eerst zijn VWO diploma wil halen en dan wil gaan studeren. Bedoel je dan dat hij eerst zijn HAVO middelbareschooltijd heeft afgerond of wat? Komt beetje vaag over op mij.

Maar voor de rest vind ik het erg leuk geschreven :)

Fijn stukje tekst, het leest prettig. De vreemde dingen heeft Nijn* er al uitgehaald. En die laatste zin is een mooie afsluiter (laat me raden: dat was ook de bedoeling? :p)

Dit klonk op de een of andere manier te verkeerd om grappig over te komen. Daarnaast: waarom vermijd je het woord 'Nintendo' ??

Grappig. Ik las van het weekend toevallig iets over 'Fatal1ty', zogenaamd de 'beste gamer ter wereld'. Toeval?

Ja, dat vond ik ook wel een beetje... En dat hij het over Nintendo had, wist ik niet, ik ken die dingen niet.

Wat mij opviel is dat je eerst zegt dat hij geen talenten leek te hebben, en dan:
Daarvan zou ik maken: Het enige waar hij talent voor had...
Hm, dat is eigenlijk ook niet goed, want je zegt "leek te hebben". Nou ja, laat maar:o

Verder vind ik hem goed:)

Nijn*, in de hele column komt het woord 'klas' niet voor. Wat betreft je tweede punt: ik laat verder in het midden of hij zijn HAVO al gehaald heeft, maar het lijkt me verder vrij logisch uit de gegevens af te leiden aangezien je zonder HAVO geen VWO kan doen.

I C U, dank je.

Zut Alors!, ik weet wel waarom het in ieder geval vreemd overkomt, het ligt er te dik bovenop. Mensen met verstand van zaken zullen de link misschien zelf wel liggen nu ik het woord 'grijze' weggehaald heb. Ik vermijd het woord Nintendo omdat sommige mensen niet weet wat het is en omdat ik het niet nodig vond de naam van een bedrijf te noemen.
En dat over Fatal1ty, en dat is dan inderdaad toeval want die speelt voor zover ik weet alleen schietspellen. Wat er wel heel oppervlakkig mee te maken heeft is een interview met 4K.Grubby wat laatst in de krant stond.

Vogelvrij, bedankt voor je commentaar maar zoals je zelf al aangeeft zei ik 'leek te hebben'. Ik zou het kunnen verduidelijken door later aan te geven dat hij toch een talent bleek te hebben, namelijk vriendschap, maar dat vind ik te omslachtig. Vandaar.

Verder allemaal bedankt voor de complimenten.