nachtleven
 

het is nacht en ik wil leven,
omgekeerd, want dromen
doe ik altijd overdag.

in bed voel ik de liefde
over me glijden, de deken
van woorden die je sprak.

dat droomde ik vandaag
want je praat niet met me,
ziet me zelfs niet als ik lach.

maar nu is het nacht, ik lig
in je armen, het leven is
mooier dan ik dacht.

Hm, ik vind hem niet zo. Moeilijk om aan te geven waar dat aan ligt. Ik mis een gevoel dat hierbij hoort. Het begint goed, die eerste strofe spreekt me aan, maar daarna wordt het naar mijn gevoel wat cliché, en dat is jammer.

Ik ben het eens met I C U. De eerste strofe is goed, maar daarna wordt het minder. De derde strofe loopt, om eerlijk te zijn, gewoon niet. Volgens mij is dit ook niet echt 'jouw stijl' of heb ik dat mis?
De eerste strofe is echt origineel, omdat die juist wel zo goed is lijkt de rest nog minder goed.

hm, mooie paradox die je schetst, romantisch ook, maar de afsluiting valt mij toch wat tegen. De laatste strofe vind ik eerlijk gezegd minder dan de rest.

Ik kan het niet heel goed uitleggen, maar de eerste drie strofe zijn een soort van ondeugend, alsof de schrijver iets verbergt, en daardoor dat in de vierde strofe gaat onthullen. Maar dan komt er ineens een toch wel wat voor de hand liggende conclusie. Hij draagt bij aan de paradox, maar toch zou ik liever vasthouden aan het beeld dat je overdag droomt en daar iets mee doet.

Hm.. ik geloof dat iedereen het eind verkeerd begrijpt, dat is dan mijn fout. Ik weet niet of het niet mijn vorm is, omdat ik niet echt een beeld heb of ik wel of niet een eigen stijl heb (help!). Dat de derde strofe niet loopt, kan kloppen, ik zat daar zelf ook erg mee en dit is ongeveer de vijfde versie.

Ben overigens geïnspireerd door Judith Herzberg. Ik was gisteren bij een lezing van haar en ze probeerde uit te leggen waar één van de titels van haar bundels vandaan kwam, namelijk: dagrest.

Maar ik blijf verder proberen, want ik vind zelf het onderwerp heel mooi... :) Bedankt in ieder geval!