My body is a temple.
 

Toen ik drie weken geleden in het ziekenhuis werd opgenomen, kwam ik tegenover een negroïde vrouw te liggen die Mystica heette (zwarte Magica, gniffelde mijn moeder onder de lunch). Mystica was jaren geleden voorover van de trap gevallen en had haar nek gebroken, dezelfde breuk als Christopher Reeves. Een paar millimeter meer of minder en ze was dood geweest. De knappe dokters hadden titanium pinnen in haar nek geplant die haar botten moesten vervangen, die pinnen zaten van haar schouderbladen tot in haar schedel. Ze liep dan ook heel rechtop.
Dit alles hoorde ik onder het avondeten, kip met saus, rijst en appelmoes.
Ik was erg onder de indruk. Mystica wist hoe het werkte. Daarom besloot ik haar ook uit te horen, met de tact van een zeventienjarige. ‘Is het eng, die narcose?’ vroeg ik bibberig. ‘Voel je die katheter zitten?’. ‘Zijn ze lief op de Intensive Care?’.
Ik mocht foto’s zien van haar kinderen.
Kinderen van een moeder met een ijzeren nek. Mystica was hier weer omdat een van de pinnen was verbrokkeld en opnieuw erin gezet moest worden. Op wonderlijke wijze had ze het titanium verslagen. Nadat ik al mijn vragen gesteld had keek ze me ijzeren-nekken-moederlijk aan, zij vroeg mij hoe het kwam dat ik niet verbitterd was. Of ik misschien in God geloofde. En zelfs toen ik zei dat ik dat niet deed, beloofde ze me dat ze voor me zou bidden.
Dat stemde me gerust.
De nachtzuster kwam binnen met wat pillenbekertjes en Mystica kreeg een slaappil.
Ik vroeg of ik er ook een mocht. De zuster keek me streng aan en vroeg me of ik misschien mijn buurvrouw nadeed, had ik er echt een nodig?
Mystica blafte door de slaapzaal: ‘Dit meisje wordt morgen geopereerd, JA?! Ze kan een nacht rust dus best gebruiken, JA?! Geef haar die pil nou gewoon maar, JA?!’.
Angstig rende de zuster weg en kwam terug met een medische versie van een mokerhamer en een glaasje water. Ik zonk al heel snel weg in een ziekenhuizerige roes.
Ik verbeeldde me dat ik Mystica voor me hoorde bidden.
Toen mijn bed die volgende ochtend werd weggereden met een angstige mij erop, sliep ze nog. En toen ik totaal versuft terug werd gereden van de Intensive Care, lag er al een andere vrouw in het bed tegenover me. Een nare vrouw met felblauwe ogen, die nooit eens voor me bad of slaappillen voor me bestelde, een vrouw waar ik nog steeds nachtmerries van heb.
Ik denk dat ik Mystica dankbaar ben voor dat kleine gebed namens mij.
Want als ik in de spiegel kijk naar mijn nieuwe, rechte rug, zie ik een knipoog van God.
Die sukkel waar ik niet eens in geloof.

Hmm, ik vind het op zich wel een leuk verhaal, maar terwijl ik het las wachtte ik steeds op iets dat niet kwam,, ik weet niet precies wát 't was, dus misschien heb je hier niets aan.. ;)

Eigenlijk ben ik het hier wel een beetje mee eens, hoe vage kritiek dit ook is:D Het is wel een verhaal en het is best goed geschreven (maar kan die Mystica nu echt lopen? Christopher Reeves was toch vanaf zijn nek verlamd?), maar er mist iets, een grote gebeurtenis of zo.

[edit] Ja, jij bent ook dezelfde als van dat droomverhaal over die prins en zo... Ik dacht dat jij een jongen was, maar je bent dus een meisje. Apart:p

Ik vind hem in een fijne stijl geschreven. Ik ben het wel eens met Mala, ik wachtte ook op iets dat niet kwam. Maar toch moest ik wel even lachen, goed hoor!

Ja jongens, op die Grote Gebeurtenis kunnen jullie lang wachten, want dit stukje is autobiografisch and it doesn't get much sweeter than this. :)

Dat vermoedde ik al;) Maar je hebt inderdaad een fijne stijl, een fijne kijk op de wereld eigenlijk...

Een jongen? :| Vanwege mijn schrijfstijl of wat?

Ja, Mystica kan echt lopen en ze heeft dan wel dezelfde breuk als Christopher Reeves, haar zenuwen zijn niet op die manier beschadigd.

Ik weet het niet... Vanwege je schrijfstijl bij dat andere verhaal denk ik en vanwege je naam? Ik weet het gewoon niet, maar je moet het niet negatief opvatten. Toen ik nog geen naamsverandering had en nog mijn avatar van een schildpad, dacht iedereen dat ik een jongen was en dat ben ik ook niet;)

Oké, ik snap het:)

Ik dacht 'vroeger' dat je een jongen was vanwege je avatar. :o

Sorry, trauma reflex. In de eerste liet ik mijn prachtige blonde haar afknippen in een bloempotkapsel (ik ben altijd bang dat die foto's nog een keer opduikt in de Hitkrant als ik later beroemd ben). Zelfs toen mijn geliefde ze zag zei hij: Jezus, je lijkt wel een vent!

Ik ben dus een meisje, probleem uit de wereld. :cool:

Mannelijk of vrouwelijk, doet er niet toe! :P You are who you are, nothing you can do about it!
Anyway, ik vind het fijn lezen, en het lijkt me een best vage ervaring, op een positieve manier. Tja, het is een goed stukje, maar eigenlijk te kort om er echt kritiek op te geven! :)