samenwonen enzo
 

wat vinden jullie eigenlijk van samenwonen, latrelaties, etc? Het is nu eigenlijk allemaal normaal, maar nog helemaal niet zo lang eigenlijk.

ik vind het nogal losbollig allemaal. even kijken of het een beetje werkt, dat bij elkaar wonen .. en huppa een paar kindjes erbij. Oh, het werkt toch niet zo goed als ik dacht. tsjah, dan maar weer uit elkaar. we hoeven toch geen papieren te tekenen. En floep, weer 2 kinderlevens verpest doordat ze een moeder of vader in hun leven missen.

your opinion please ..? (ik verveel me)

Simpel:

- geen kinderen zonder trouwen
- niet trouwen voor je 30e

:)

Ik vind met name dat dit op L&R hoort. ;)

En verder vind ik het allemaal prima. Mensen moeten doen wat ze willen. Het enige probleem is het krijgen van kinderen, want het krijgen van kinderen is een hele verantwoordelijkheid. Als mensen kinderen willen vind ik trouwen en braaf samenblijven toch wel een goed plan (al is een scheiding dan soms de enige goede oplossing, als een huwelijk echt op ontploffen staat en de kids daar alleen de dupe van worden).
Maar zonder kinderen moeten mensen doen wat ze willen.

Simpel:

- trouw nooit
- en laat je kinderen ook niet trouwen :)

Het probleem is dat mensen die niet goed begrijpen wat ze willen, toch kinderen nemen.

Ik denk ook dat mensen sowieso vrij vaak niet goed nadenken over de consequenties die vastzitten aan het krijgen van een kind. Omdat in de huidige cultuur alles zoveel makkelijker is dan vroeger, kunnen mensen, die niet weten wat ze willen practisch alles proberen, zonder zich zorgen te moeten maken over hoe 'de familie' gaat reageren op ongewenste zwangerschap, of de scheiding die er aan zit te komen.

Ik zou om die reden ook niet zo snel met iemand samenwonen en ook niet zo snel met iemand kinderen nemen. En tsja, dat mensen dat inderdaad doen, daar kan ik me niet zo druk om maken.

Het huwelijk is tegenwoordig voor veel mensen ook niet meer wat het vroeger was, scheiden is tegenwoordig ook enorm simpel...en aan pas kinderen na je dertigste zitten ook grote nadelen. Loze 'regels' als je het mij vraagt.

Mensen moeten doen waar ze zich goed bij voelen, maar ze moeten wel goed nadenken voor ze iets doen. Dus niet 'zomaar' kinderen nemen ed.

Samenwonen is een beslissing die vaak te snel en onoverwogen genomen wordt. Wat mij betreft hoeft het niet zonodig, liever een werkende relatie dan binnen no time ruzie (als je realistisch bent weet je dat het zo loopt) :)

Beetje vreemde redenatie. Hoezo alles zoveel makkelijker? Moeilijker zal je bedoelen..

Eenvoudige oplossing:

- Geen kinderen nemen. Wat moet je met die irritante krijsende krengen?
- Nooit trouwen.

Dus ik ben pro-samenwonen.

"Vroeger" ging scheiden een stuk moeilijker...er was vaak veel druk van de kerk en familie en maatschappij om bij elkaar te blijven (en dit was ook voor het huwelijk bekend), enz.

De druk is misschien wel wat minder groot, maar zeker nog wel aanwezig hoor!! Toen mijn ouders gingen scheiden heeft dat ertoe geleid dat haar zus en d'r man enorme preken tegen haar af gingen steken en dat ze nu weer minimaal contact hebben. De broer van mijn vader heeft het er ook 'erg moeilijk mee gehad' naar eigen zeggen en heeft nogal moeilijk gedaan.

Dus het is echt niet zo dat mensen 'zomaar' scheiden hoor, hoewel het wel wat gemakkelijker is dan vroeger.

Dat zal wel, maar feit blijft dat het nu veel gemakkelijker gaat en mensen er veel makkelijker over denken. Dat is gewoon zo. Mensen gaan makkelijker trouwen zonder er goed over na te denken en gaan net zo makkelijk weer scheiden (over het algemeen). Alsof je een relatie uitmaakt ipv een huwelijk kapot maakt.

Een voorbeeld is misschien dit: Toen mijn moeder op haar zeventiende (gewenst) zwanger raakte, werd zij door haar familie bijna letterlijk gedwongen om meteen te gaan trouwen en samenwonen. Had ze dit niet gedaan, dan had ze de familie ten schande gemaakt en zou mijn vader nooit geaccepteerd zijn.
Mocht ik zwanger zijn geworden toen ik 17 was, dan was mijn moeder er vast niet blij mee geweest, maar er zou geen druk worden uitgeoefend op mij om maar snel te gaan trouwen.

Zo is dat ook met samenwonen. Mensen denken te makkelijk. Hoevaak zie je een koppel na 4 maanden al besluiten te gaan samenwonen? Een jaar later hebben ze te dicht op elkaar gezeten voor te lange tijd en gaan ze weer uit elkaar. Mensen trouwen en scheiden alsof het een spelletje is. De druk van de kerk, van de maatschappij en zeker ook van de familie is veel minder geworden. En natuurlijk komt dat omdat religie de laatste decennia veel minder belangrijk is geworden (en daarmee bedoel ik dat de kerk veel minder invloed heeft op het leven van mensen dan vroeger) en als gevolg daarvan zijn de normen en waarden gaan veranderen. Niemand kijkt er meer van op als mensen gaan scheiden. Niemand kijkt er meer van op dat tienermeisjes zwanger raken van jongens die ze eigenlijk helemaal niet kennen. Niemand kijkt op van abortussen.

Omdat niemand er meer van opkijkt, is de drempel om bepaalde dingen te doen (of juist niet te doen) veel lager, aangezien je dan nog steeds 'normaal' bent in de huidige maatschappij. Ik zou bijna zeggen dat het abnormaal wordt om een heel leven bij iemand te blijven.

Ik zeg ook niet dat die druk er niet meer is en ik zeg ook niet dat mensen 'zomaar' scheiden, ik zeg alleen dat het veel scheelt met vroeger. En ook dat is relatief: in bv. Urk zal de druk ook nu een stuk zwaarder zijn dan dat de druk nu in bv. de Randstad is. En buiten dat het per plaats verschilt, verschilt het ook per familie. Enz.

En scheiden blijft iets moeilijks, dat zal, denk ik, nooit veranderen.

Dit lijkt me wel een goed plan. :)

ja want mensen boven de 30 scheiden niet meer :confused:

de reden dat er vroegah minder gescheiden werd, is niet dat pappies en mammies meer van elkaar hielden maar dat ze het simpelweg niet konden maken tegenover zoals gezegd, kids, familie kerk etc.
bovendien is het natuurlijk kort door de bocht om te zeggen dan een scheiding per definitie die kinderleventjes verwoest.
kinderen voelen maar al te goed aan als hun ouders een liefdeloos huwelijk krampachtig in stand proberen te houden.

Nee, natuurlijk niet. Denk jij zo zwart-wit (onder de dertig scheiden ze altijd, boven de dertig scheiden ze nooit)?

Ik denk wel dat mensen die niet zo piepjong trouwen wat meer levenservaring hebben - een stabielere persoonlijkheid en levenshouding, zo je wilt. En dan is de kans dat je gaat scheiden wel minder groot. Maar zeker niet nul, natuurlijk. Dat zal geen normaal mens beweren.

Ik denk dat jij dan nogal een vertekend beeld hebt van samenwonen. Samenwonen in mijn directe omgeving (lees: Wageningse studenten) is meer iets waar mensen na een tijdje achterkomen dat ze aan 't doen zijn. Zo is bijv. bij mijn overbuurman op de gang waar ik woon zijn vriendin er eigenlijk altijd. Officieel woont ze ergens anders, maar ze is altijd bij ons op de gang.

Dan daarbij, als je al samenwoont verschillende jaren (zo of echt officieel), dan is de stap van kinderen nemen niet klein ofzo. Een beetje mens hoort NA TE DENKEN voordat er kids komen. Want er is niets zo stom als zomaar kinderen hebben en niet weten hoe of wat.

Natuurlijk zijn er mensen zoals jij beschrijft, maar ik denk niet dat je daarmee het grootste gedeelte van de Nederlandse bevolking te pakken hebt.

Dus simpel:
- Niet trouwen (nergens voor nodig)
- Altijd blijven nadenken
- Kinderen nemen als je het aankan en niet als 'je 't wel leuk lijkt', want dan krijg je nog een koude douche.

Wow, ik ben het met je eens :)

Denk jij zo zwart-wit dat je denkt dat dergelijke 'regels' helpen? ;)

Ik weet dat je het al uitgelegd hebt, enz., ik denk zelf alleen dat iemand voor zichzelf beter uit kan maken hoe het in zijn of haar situatie zit dan dat jij er standaard 'regels' voor kunt bedenken.

Mensen gaan tegenwoordig idd sneller en makkelijker samenwonen, lijkt me op sommige vlakken ook wel handig (financieel enzo). En ik denk dat mensen beter na moeten denken voordat ze kinderen nemen. Verder gaan mensen ook sneller weer uit elkaar. vroeger ging dat veel moeilijker en was het niet goed voor je reputatie. Aan de ene kant is het tegenwoordig wel goed, omdat je niet je hele leven ongelukkig hoeft te zijn, aan de andere kant zorgt het er misschien ook voor dat mensen het niet echt meer proberen tegenwoordig.

Voor mezelf heb ik zoiets van:
Ik ga pas samenwonen met iemand als diegene het een tijd met mij uit heeft gehouden en als we weten hoe we conflicten op moeten lossen. Dat is tot nu toe nog met geen een vriendje het geval geweest. Nouja en aan kinderen denk ik nog pas veel later...

ik wil ZO LANG MOGELIJK ALLEEN WONEN

voornamelijk omdat ik nu vrijgezel ben :)

maar allemaal stelletjes om me heen doen het, en mij lijkt het echt vreselijk

-je hebt niet echt meer bewegingsvrijheid
- je moet met de ander constant rekening houden
- hoe doe je dat met koken?
- hoe doe je dat met opruimen?
- je ziet elkaar te vaak
- wat na een ruzie?
- wat na een break-up?

nenee, pas na mijn 30ste ben ik bereid samen te wonen. En als hij daar problemen mee heeft: TOEDELS :)

Hmm......op zich begrijp ik jullie wel ergens...sommige mensen (en dan vooral van die minder-intelligente figuren die ook voor de toekomst geen leuke financiele vooruitzichten hebben) kiezen ervoor om veels te vroeg aan kinderen te beginnen. Het zijn vaak mensen die denken dat kinderen zoveel plezier aan hun leven zal toevoegen. Ze willen graag dat ze een perfecte jeugd krijgen en doen alles voor het kind, maar ze beginnen er gewoon vaak te vroeg mee. (waardoor dat kind dus misschien niet zo'n leuke jeugd krijgt, maar dat terzijde)

Dan heb je ook nog de 'julia roberts' typetjes. Die ineens hun biologische klok horen aflopen en dan ineens toch beseffen dat ze kinderen willen. Met hun partner die ze misschien net een jaartje kennen meteen een paar kindjes gaan maken. (Vraag me trouwens af hoe hoog de scheidingen liggen bij dit soort types, maargoed) De ouders zijn onderhand helemaal verschimmeld als dat kindje een keertje 10 wordt, dus ook niet echt handig...

Het beste is gewoon kijken of je een leuke vent/vrouw kan vinden. Iemand waarmee het klikt. Vanaf je 18e hebben de meeste btw een betere kijk op wat leuk en niet leuk is. Dan na een jaartje of drie/vijf kijken of samenwonen een beetje wil lukken. Sla je elkaar de hersenen in dan moet je eerst even gaan kijken waar dat nou precies aan ligt. Kijken of je eraan kunt werken, vooral WEL jezelf blijven en kijken of je er al aan toe bent?

Dannnnn zou je na een tijdje misschien aan kindjes kunnen beginnen (als dat lukt natuurlijk, want je weet t nooit......) Handig is dan trouwens wel dat je weet voordat je gaat samenwonen of iemand ooit kids wil;)

Maarja zelf vind ik, begin alsjeblieft niet later dan 35 aan kinderen. Ik bedoel dan is het EERSTE kind 10 en dan ben jij al 45, en wanneer de TWEEDE of de DERDE 10 wordt?? 50??

Maarja dat zeg ik nu....maja btje jong zijn is vaak wel prettiger voor de kinderen zelf:)

Als je tegen dergelijke problemen aan loopt, dan moet je idd niet samen gaan wonen, dan ben je daar nog niet aan toe. Als je er wel aan toe bent en de juiste persoon gevonden hebt, dan zijn de meeste van bovenstaande dingen geen probleem.

De kans dat je kind een handicap heeft ed is bij die leeftijd ook veel groter (ik weet de cijfers niet, mag je zelf zoeken als je ze wilt weten ;)).

Ja, klopt ja.

Voordeel is wel dat ze je supergoed in de gaten houden vanuit het ziekenhuis.

Toch is het lastig om dat punt van jou mee te nemen in je afweging. Want straks krijg je toch een gehandicapt kind.

Hoe bedoel je? Dat je als je jonger bent ook een gehandicapt kind kunt krijgen? Tuurlijk kan dat, dat kan altijd, de kans is alleen kleiner.

ik woon nu ook samen, terwijl ik weet dat ik niet voor altijd bij hem zou blijven (hij weet dit zelf ook). Ik heb hierover al veel nare reacties gekregen "waarom ga je dan samenwonen", enz.

Ik kijk anders tegen relaties aan dan de meeste. Ik ga liever met verschillende mannen in verschillende periodes in mijn leven, dan dat ik samen met mijn vriend blijf voor altijd en samen ons ontwikkelen.

Wij hebben ook trouwplannen gemaakt, omdat ik graag in een mooie jurk wil en hij dat ook bijzonder vindt. Dat we moeten scheiden over een aantal jaren, zit me niet dwars of whatever, omdat ik scheiden niks "slechts" vind. Wij hebben de middelen en kans, dus waarom zou je hem niet grijpen vind ik dan

Met kinderen vind ik het een ander verhaal. ik wil ze dan ook niet om de reden dat ze dan steeds andere "pappa'"s"zullen krijgen en mij dit niet gezond lijkt. Dat wil ik mijn kinderen niet aan doen.

en hier wordt het instituut huwelijk in een keer uitgelegd...

:rolleyes:

Ik 'bedenk' geen regels, ik schets alleen de feiten. Als er mensen zijn wier situatie afwijkt van de regel, prima. Op dit forum zitten niet genoeg mensen om de juistheid van mijn feitelijke weergave te bewijzen.

Wat mensen doen qua relatie boeit me echt geen fuck. Als mensen willen trouwen doen ze dat, scheiden moeten ze doen, samenwonen whatever.
Ik vind gewoon dat als men aan kinderen wil gaan beginnen dat men wel beseft wat dat allemaal met zich meebrengt etc. Maar een garantie dat de ouders nooit uitelkaar gaan bestaat nou eenmaal niet. Shit happens. Daarbij komt ook dat een relatie soms gewoon niet tegen kinderen aankunnen, kinderen zijn wel een extra spanningsfactor ofzo. Das ook afwachten, daarom zou een lange stabiele relatie de beste basis daarvoor zijn, is mijn mening.

Ik zelf woon nu samen, is vrij snel gebeurd. Ben ook vrij zeker van mijn relatie en daarbij komt dat het ook nog eens wat financiele voordelen met zich meebrengt. :p Maar dat gaat allemaal prima, misschien nog wel beter dan ik had verwacht. :D
Ja, ga ooit wel trouwen, over aan paar jaar misschien. Nu nog niet, zo is het wel goed. Tegen de tijd dat we ooit aan kinderen mochten beginnen wil ik wel trouwen, volgens mij bespaart dat een hoop papierwerk etc.

- Die bewegingsvrijheid heb ik juist meer sinds ik samenwoon, ik kan lekker overal heen en werken en met vriendinnen en alles en 's avonds kom ik lekker thuis slapen.
- Hoe je dat doet met koken? Om de beurt? Hoe anders?
- Opruimen idem. Het is lijkt me toch redelijk normaal dat je gewoon je eigen spullen opruimt en je huis niet laat verslonzen. Desnoods maak je met z'n tweeën een schema, maar zo'n probleem hoeft dat echt niet te zijn.
- Ik zie mijn vriend veel minder dan voorheen. En buiten dat, als we heel veel bij elkaar zijn hebben we het nog steeds gezellig. Als je niet bij elkaar kunt zijn voor langere tijd moet je niet samenwonen en misschien ook niet aan een relatie beginnen.
- Als je ruzie hebt, dan laat je elkaar een beetje met rust ofzo.
- En na een break-up ga je toch gewoon uit elkaar?

Man, iedereen zou juist vroeg kinderen moeten krijgen. Tijdens je studie Communicatiewetenschappen heb je ruim genoeg tijd om die kids te verzorgen en tegen de tijd dat je serieus carrière maakt zijn je kinderen al oud genoeg om af en toe een middag alleen thuis te zitten. Je collega's komen aan de andere kant met wallen onder hun ogen op het werk omdat ze de hele nacht op zijn gebleven voor kleine Lars en Kirsten. Je eigen kroost is juist blij met zulke jonge ouders. Lijkt mij een typische win-win-situatie. Trouwen is bijzaak.
Het wordt nog beter: op je 45ste zijn je kinderen het huis uit en kan jij je tijd steken in trips naar Boston, het opknappen van een oldtimer en cello spelen.

Ligt er ook maar net aan wat je in je omgeving gewend bent, wat voor een type je bent en of je bewust bent van wat je doet.
De meeste vriendinnen die ik heb wonen al een flinke tijd samen, sommige zijn zelfs al getrouwd en hebben kinderen. In mijn omgeving is het normaal om jong te trouwen, ik zie bijna niet anders. Maar dat wil niet zeggen dat je niet goed moet nadenken over wat je doet, of je nou gaat trouwen, samenwonen of kinderen krijgt. Niet alles is leuk, lief en aardig. Het kan ook moeilijk zijn en soms moet je keihard knokken ervoor.

Een vriendin van me is gaan samenwonen met haar vriend omdat haar ouders gingen verhuizen naar Duitsland en zij hier nog een studie had. Nu begint ze te twijfelen, want ze koos niet voor het samenwonen vanwege de relatie die ze hadden, maar meer omdat het praktisch makkelijker voor haar was. Tsja, dan zie je het wel min of meer aankomen, maar dat wil niet zeggen dat het dan minder rot is voor d'r ofzo.

Ik woon officieel niet samen, maar hij is hier altijd, heeft al zijn spullen hier, dus eigenlijk wonen we gewoon samen. Ik ga over 3 maanden trouwen, maar dat doe ik niet omdat ik de jurk nou zo leuk vind om te dragen ofzo. Ik trouw omdat ik echt geloof dat hij bij me hoort en omdat ik samen met hem mijn leven wil delen. Niet iedereen snapt onze keuze. Het zou natuurlijk leuk zijn als iedereen achter ons zou staan, maar dat kan toch niet. Maar onze ouders, familie en vrienden staan achter ons, en het meest belangrijke, wij ook, dus wat maken die anderen dan nog uit?
Het maakt mij niet zoveel uit wat je doet, zolang je het maar met beide benen op de grond doet. Wat hoe je het ook went of keert, uit elkaar gaan, in welke omstandigheden dan ook, is gewoon niet makkelijk of leuk.

Geen kinderen nemen en zo de mensheid laten uitsterven (y)
En pas samenwonen na ongeveer een relatie van 3 jaar om maar wat te noemen.

Nou, dan zit ik aardig goed met mn (toen) 4 jaar relatie (Y)

mooi gesproken

:D zo had ik het nog niet bekeken

Ik vind het heerlijk om samen te wonen, wat ik 8 mei alweer 3 jaar doe :D
Kan me echt geen leven alleen op een kamertje voorstellen, niet alleen vanwege het alleen zijn maar zeker ook omdat ik een heel huis gewend ben..

klinkt goed, wil alleen geen kinderen meer na mn 26e.ja, precies. Je moet kinderen nemen als je er de tijd en energie voor hebt en dat moet je dus doen als je jong bent. Of helemaal niet en carriere maken.

Feiten? :confused:

Opzich heb je gelijk, maar ik vind kinderen echt verschrikkelijk, en waarschijnlijk zal ik toch bezwijken onder de druk van mijn biologische klok, maar dan pas heel laat.
Je hebt helemaal gelijk, het is tactisch om heel jong kinderen te krijgen.

ik zou met degene van wie ik hou op een gegeven moment wel samen willen wonen. ik woon nu bijna 3 jaar op mezelf, dus weet ook hoe dat is.

Ik woon nu drie jaar samen, alles gaat goed, maar ik ben echt niet van plan om zomaar even *hup* een kindje erbij te nemen..

Maar zelfs als mensen er zo voor kiezen, moeten ze dat zelf weten. Beweren dat je het leven van een kind verpest wanneer een van beide ouders 'mist', vind ik vreselijke onzin. Natuurlijk, liever blijven ouders hun hele leven gelukkig bij elkaar, maar als het niet meer gaat, dan gaat het niet meer. Dan wordt een kind écht niet gelukkiger wanneer de ouders bij elkaar blijven.

Dat dacht ik ook altijd, maar als je studeert ga je liever bier drinken dan luiers verschonen en je haalt liever chips bij de supermarkt dan zoogcompressen. Maar dat zal misschien altijd wel zo blijven :)

Als mensen gaan samenwonen is dat niet altijd per se om hun hele leven samen te blijven. En tja, ik geloof dat ik denk dat je niet je hele leven bij een persoon kan blijven. Of dat je toch af en toe een ander moet nemen. Open huwelijk ofzo?

Ik ben het helemaal met je eens! Ik snap niet dat heel veel mensen hier zouets hebben van 'zo laat mogelijk trouwen, laat/ helemaal geen kinderen' enzovoort. Het lijkt mij zelf inderdaad geweldig om kinderen te hebben terwijl ik nog studeer, dan ben je toch veel flexibeler dan wanneer je al een hele carriere hebt? En natuurlijk moet je goed nadenken over kinderen, maar als je vanaf je 16e een serieuze relatie hebt, vanaf je 20e samenwoont, en dat gaat al een paar jaar goed...

Jou vriendin is zwanger?

Nee, maar als ik een vriendin had, zou ik natuurlijk wel de nodige druk uitoefenen :D