tijd der stilte
 

De grote wijzer passeert
twaalf cijfers achtereen.
De kleine volgt vertraagd
hij haalt hem nooit meer in.

De stilte echoot rond
terwijl de tijd vervliegt.
Woorden worden gedoofd
en vormen een stomme zin.

"ik ... niet meer ... jou
vriendschap ... liefde ... hoop"
tik-tak-tik-tak-tik-tak-...
alles staat nu stil.

tis maar een probeerseltje :s

Ik zou het in dit gedicht echt heel leuk vinden als je in de eerste strofe de 2e op de 4e zin zou laten rijmen=), en dan de achtste zin daar ook weer op (die rijmt nu al op 4).

Ik vind het een heel leuk probeerseltje, eigenlijk, die derde strofe eindigt zo grappig!

Het vervliegende zand vind ik er erg buiten vallen. Ik denk hierbij aan een huiskamer met een klok=), maar misschien ligt dat aan mij.

zand is nu tijd, maar is dat niet te direkt? Ik omschrijf 't liever dan dat ik 't noem :bloos:

kritiek graag :o

[voeg hier positieve kritiek in]

Nee; je gedicht is echt wel mooi. Ik voel me erin thuis, in het tijdloze ervan. Dat die eerste strofe niet rijmt maakt mij niet uit: de boodschap erin is voor mij sterk genoeg: die kleine wijzer raakt hopeloos achterop. (y)

Ik vind hem mooi, maar die hakkelende woorden iets te geforceerd. Maarja dat kan aan mij liggen :o