Verblinding
 

Lopen, rennen!
ik zal het zien,
en de risico's bevaren,
voor het niks meer is.

Ik loop mijn leven,
tot de verblinding,
wat alle ondeugd,
zal laten verdwijnen.

Mijn paradijsje,
het is over,
alles weg,
stuk.

niet geweldig, kan nog wel wat aan gesleuteld denk ik, maar hoe vinden jullie het?

Hm, de wending in de laatste strofe is wel abrupt. Het doet me denken aan een sfeertje van Acda & de Munnik, in het eerste gedeelte van 'Lopen tot de zon me achterhaalt'. In mijn idee loop je dus de feiten achterna en loop je maar om te vluchten/om alles voor te blijven, als de feiten je dan toch inhalen besef je dat de schijn niet op te houden valt.

Ik vind de vlotheid die je creëert door 'lopen, rennen!' heel leuk, daarna vind ik de derde strofe qua woordgebruik wat minder, wat standaard, daar zou ik nog aan werken. Het moet wat specifieker imo.

wat mij al het ondeugt? :confused:

Je eerste strofe vind ik leuk en het idee van je gedicht vind ik ook leuk en voor de rest ben ik het met xineof eens:

Ohja dat was ik vergeten te zeggen, dat deugd met een d moet.

Ja, dat dacht ik ook al, maar dan nog snap ik geheel die zin niet (ik dacht nu even dat het een werkwoord was, maar oké:s)

2e strofe is aangepast.

Grote verbetering(y)