depressie en sex
 

Ik heb borderline (een persoonlijkheidsstoornis) , het is niet zo erg als het klinkt, maar het betekend dat ik heel vaak depressief ben. Ik slik ook anti-depressiva. Ik heb ooit eens gehoord dat borderliners geen sex kunnen hebben met mensen waar ze echt van houden. Weet iemand of dat echt zo is? bij mij en mijn vriend lukt het namelijk inderdaad niet. Ik word niet eens opgewonden van mijn vriend, wat we ook doen. Terwijl ik echt ontzettend veel van hem hou en ook verliefd ben. Het kan ook zijn dat ik misschien niet opgewonden word doordat ik depressief ben. Zou dat kunnen?maar zal ik dan ooit nog wel opgewonden worden? Ik zit er best mee. Ik bleef geen enkele plezier aan sex, ik doe het alleen maar voor mijn vriend.

Ik denk idd dat je niet goed opgewonden kunt raken door dat je depressief bent.
Niet helemaal een goeie vergelijking maar als ik gestressed ben dan kan ik dat ook slecht.

Ik denk dat het door de anti-depressiva komt...
Vaak spelen medicijnen namelijk een rol bij het niet opgewonden raken.

Dat borderliners geen seks kunnen hebben met mensen waar ze van houden is gewoon bullshit.

Borderliners hebben wel een probleem met vertrouwen en grenzen stellen. Dus ik vind het al heel wat dat je een vriend hebt (y):)
Wat dat laag libido betreft: ik denk ook dat dat eerder aan de anti-depressiva zal liggen dan aan de depressies zelf...

waarom? Sommige psychologische dingen zoals borderline en depressie zitten heel ingewikkeld in elkaar. Mensen die het hebben denken soms op een heel andere manier dan andere mensen. Er zal vast wel een blokerende gedachte in de weg zitten. Een soort van angst, dat als ze met hem naar bed gaat, dat er dan erge dingen gaan gebeuren bijvoorbeeld.

Dan zal ik er maar (hopelijk) wat meer duidelijkheid bij geven..

Het kan heel goed aan die AD liggen, aangezien ik manisch depresief ben (dan weer depressief dan weer heel vrolijk) met lichte symptomen van borderline (en ja dit is door een psychologe vastgesteld) maar zit niet aan de AD.

Ik heb nergens last van qua sex, om precies te zijn "geen zin" komt gewoonweg niet in mijn vocabulaire voor ;)
Daaruit kan ik de conclusie trekken dat het geen sex kunnen hebben zeker niet voor iedereen geld, misschien zelfs gewoon bullshit is.

Als het je echt dwars zit, zou ik naar je behandelend psycholo(o)g(e) gaan, of als je die niet hebt naar een psychologe, of je huisarts.
Misschien hebben die een oplossing voor je.

Een van de kenmerken van een borderline persoonlijkhedisstoornis, is dat mensen vaak erg impulsief zijn, wat zich kan uiten in veel experimenteren met drank, drugs, gokken, maar ook met bijvoorbeeld seks. Vaak zie je dat mensen met borderline op een heel aparte manier met seks omgaan, ze kunnen het bijvoorbeeld ook als machtsmiddel gebruiken. Dit komt weer voort uit de verlatingsangst die heel veel mensen met borderline hebben, en daardoor veel moeite hebben met het aan kunnen gaan en het stabiel om kunnen gaan met relaties. Vaak zijn ze zo bang om hun partner te verliezen, dat ze heel manipulatief kunnen worden en zich het ene moment volledig van hun partner af kunnen sluiten (dan kan een partner niet te dichtbij komen en heeft de ander dus het gevoel niet te veel gekwetst te kunnen worden in het geval dat de partner er inderdaad een punt achterzet). Maar daar tegenover staat ook dat ze het andere moment weer heel claimend en veeleisend kunnen zijn. En op die manier kunnen ze ook met seksualiteit omgaan.

Dat wil uiteraard niet zeggen dat dit voor iedereen met borderline zo in elkaar zit. Het zijn echter wel kenmerken die heel vaak voorkomen. En in combinatie met het gebruik van antidepressiva (of andere psychofarmaca) die vaak vervelende bijwerkingen hebben, ook op het gebied van intimiteit, en het lijden dat een depressie veroorzaakt, kan het dus inderdaad zijn dat mensen met borderline op de een of andere manier meer moeite hebben met seksualiteit, wat zich op veel verschillende manieren kan uiten.

Of dat voor jou (wont cry) ook zo is, kan ik natuurlijk niet zeggen. Maar ik denk dat je daar zelf wel een oordeel over kunt vormen. Misschien dat je wat dingen herkent uit wat ik net opgenoemd heb en kun je daar voor jezelf iets uit halen.

Verder zou ik je aanraden om het er zeker wel met je vriend over te hebben (misschien doe je dat ook al wel). Wellicht kunnen jullie samen uitzoeken waar het punt voor jou zit en kunnen jullie er op die manier iets aan doen. Want ik snap dat het heel vervelend is dat je niet opgewonden kunt raken en geen plezier aan seks kunt beleven.

:)

Dan leer ik in mijn studie dus foute dingen?

Bij borderline hang je juist snel aan iemand vast (verlatingsangst) denk je al snel van iemand te houden en je hebt vaak wisselende seksuele contacten (dus zeker geeen probleem om opgewonden te raken)

precies. helemaal mee eens. bij mij ook het borderline gebeuren, en heb totaal geen problemen met opgewonden raken, juist in periodes... vrij erg zeg maar. idd, als ik echt weer depressief ben is t ff wat minder, wil ik ook niemand in me buurt, maar echt niet altijd..

bekende bijwerking van veel anti deperessie pillen is het minder zin in sex hebben.

vraag je docter eventueel om advies en andere pillen

ik heb ook anti-depressiva geslikt... het kan zijn dat ze potentie verlagend werken... die had ik ook :rolleyes:

wat voor anti depressiva slik je, misschien dat we daar al wat wijzer van kunnen worden ;)

(iets als Zyprexa (= olanzapine) heeft als bijwerking namelijk afname in lust, maar tricyclici hebben daar over het algemeen geen last van...)
_{en nu hoop ik dat ik dat goed zeg}

Mijn beste vriendin heeft borderline en ik geloof dat er wel een kern van waarheid inzit wat jij schrijft, ja.

Het ligt hoogstwaarschijnlijk aan je medicijnen. zijn het SSRI's?

Ik heb een beetje moeite met dit soort pseudo-psychologische speculaties.

Sommige soorten anti-depressiva zijn idd lust/opwindingremmend. Dat zou te lezen moeten zijn in de bijsluiter bij de bijwerkingen. Kijk daar eens naar, want aan de borderline zelf zal het niet snel liggen denk ik.

Een vriendin van mij is ook aan de anti-depressiva en men heeft heel lang gedacht dat ze borderline had (maar dit kan pas op je 21e vast worden gesteld. Jij bent toch pas 17?), maar dat blijkt toch niet zo te zijn. Ze heeft er echter wel veel symptomen van.

Maar de seks tussen haar en haar vriendje is prima, zegt ze. Dus ik denk niet dat medicijnen of borderline echt de oorzaak zijn van het niet opgewonden kunnen raken.

Mwa het is wel zo dat borderline veelal samenhang met ervaringen uit het verleden, een soort van trigger systeem. Niet onwaarschijnlijk dan dat aan die zaken ook dit "sex probleem" te wijten is van geen intimiteit kunnen/willen ervaren met een mentaal dichtbij staand persoon.

Waarna de schuld bij de aandoening word gelegd ipv bij de oorzaak. :)

Komt me trouwens ont-zet-tend bekend voor deze begin post.

heb je de rest van het topic al gelezen? ;)

Het is wel zo dat het merendeel van mensen met borderliner vroeger (seksueel) misbruikt is maar lang niet allemaal. Bovendien zou ze dat waarschijnlijk zelf wel realiseren als het hier aan lag.

En dat concludeer je aan de hand van 1 voorbeeld? Dat vind ik wel heel rechtlijnig gedacht.
Bovendien, als je indederdaad een beetje gelezen had, had je geweten dat medicatie wel degelijk invloed kan hebben op je libido. Of dat bij de TS ook het geval is, kunnen wij uiteraard niet zeggen.

Precies, en mensen die vroeger seksueel misbruikt zijn worden niet automatisch borderliners, daarnaast hebben mensen die in hun jeugd mishandeld/misbruikt zijn logischerwijs eerder of meer psychische klachten dan mensen die niet mishandeld/misbruikt zijn.

Nouja dat laatste klopt wel natuurlijk maar bij borderline is dat wel heel extreem. Ik heb ff een stukje overgetikt uit een psychologieboek dat op m'n schoot ligt en online gepleurd.
Zie http://hiostu.aim.hsbrabant.nl/~arga.../BPSCauses.txt (niet zo geschikt voor mensen die het zelf hebben misschien, het wordt vrij wetenschappelijk beschreven)

Waarom zou borderline pas op je 21e vastgesteld kunnen worden? De DSM-IV zegt over borderline:

Staat dus nergens iets over leeftijd tussen.
Om ook nog wat meer on-topic te reageren:

Kan dus best (al dan niet bewust) een rol spelen bij het aangaan van seksuele relaties. Je kan heel veel van iemand houden, maar (onbewust) toch ook altijd de negatieve gedachten over iemand te houden. Ik kan me voorstellen dat er dan een psychologische drempel is om ook daadwerkelijk met iemand naar bed te gaan.

Bij mijn weten is iemand geweldig vinden dan ook echt iemand geweldig vinden, juist door dat zwart-wit denken. En dus geen negatieve gevoelens over iemand als diegene tegelijkertijd heel tof is. Wellicht wel over seks in het algemeen though.

En om het nog even te herhalen al is het al gezegd, bij mijn weten wordt de officiele diagnose altijd pas na je 18de vastgesteld.

Ik ben wel benieuwd wat topicstartster er nou van vind dat we de discussie deze kant op laten gaan. Ik heb niet het idee dat ze heel goed weet wat er aan de hand is (ze zegt zelf dat het betekent dat ze vaak depressief is en dat zijn niet echt de symptomen waar het om gaat bij borderline ook al kan het een gevolg zijn). Als ze expres de werkelijke symptomen verzwijgt dan kan ze hier natuurlijk geen goed antwoord verwachten, en als ze het zelf werkelijk niet weet (lijkt me vreemd) dan is deze thread wel een beetje vervelend voor d'r.

Sowieso geen vraag om op een scholieren forum te stellen naar mijn idee.

Mijn DSM-IV ligt ergens in een verhuisdoos, onder 5 andere verhuisdozen, dus ik kan het niet ff snel nazoeken, maar zijn die algemene diagnostische criteria voor een PS niet de criteria waarvan je aan twee (of drie, whatever) van de genoemde criteria moet voldoen, wil de diagnose gesteld kunnen worden?

Maar inderdaad, geen vraag voor op een scholierenforum. Ga naar je huisarts of behandelend specialist, en stel daar je vraag. Kijken ze niet gek van op, is niets om je voor te schamen.

Ik heb ook borderline en gebruik ook antidepressiva.. En in het begin toen ik ze slikte (ik denk de eerste 2 maanden) lukte het bij mij met sex ook niet.. Bij mij kwam het op een gegeve moment gewoon weer.. dus

het schijnt op je 18e te kunnen worden vastgesteld (word mij iig verteld) en anders heet het 'bedreigde persoonlijkheidsontwikkeling' ofzoiets. heb ik dus. maar het klopt dat je het ene moment iemand geweldig vindt en de andere keer helemaal niets, maar ik had dat bijvoorbeeld niet met sex. want op t moment dat je dat hebt, is die persoon juist helemaal fantastisch en wil je dat laten merken. iig bij mij dan. (en wat ik van een paar anderen gehoord heb)

beetje off topic, maar..

Mensen met een klinische depressie hebben helemaal nergens zin in, inclusief sex. Anti depressiva, zoals Prozac en Seroxat hebben als beruchte bijwerking een verlaging van het libido. Maar wat maakt dat uit? Je voelt je voor het overige in ieder geval minder klote, en zin in sex had je toch al niet.

Depressie is niet hun 'ziekte'. Wat jij bedoelt met klinische depressie is denk ik depressive disorder wat onder mood disorders valt. Mood disorders zijn wel verwant aan borderline (zie ook mijn gepostte link) maar niet helemaal hetzelfde. Dit soort beweringen gaan dan ook niet helemaal op voor borderliners.

Dat zwart-wit denken geldt voor verschillende situaties en personen, maar kan ook voor komen bij een en dezelfde persoon. Dus dat je iemand helemaal geweldig vindt, maar dat dat volledig om kan slaan zodra die persoon (in jouw ogen) iets fout doet. Daarom is een relatie met iemand die borderline heeft zo verschrikkelijk moeilijk, omdat je nooit kan verwachten waar je aan toe bent en hoe je partner op bepaalde dingen zou kunnen reageren.

Een heel mooi voorbeeld hiervan, is te zien in de verfilming van 'Ik ook van jou' van Ronald Giphart. In deze film is ook heel mooi de seksuele beleving van de hoofdersoon, die borderline heeft, verwerkt en op welke manier zij dit gebruikt in haar relatie. De film schept een reëel beeld van hoe het is om een relatie te hebben met iemand die borderline heeft. Uiteraard natuurlijk weer met de vermelding, dat dit over 1 persoon met borderline gaat en het dus ook slechts een eenzijdig beeld geeft, wat niet inhoud dat elke relatie met een bordeliner zo verloopt. Maar toch.

Nee, maar op het moment dat het wél weer goed met je gaat, mede door de medicatie, zit je alsog met die vervelende bijwerkingen van de medicatie. Antidepressiva zijn doorgaans middelen die langdurig gebruikt worden, óók als je klachten verdwenen zijn, als soort van onderhoudsdosering. Erg zonde dus dat je dan wel met al die bijwerkingen zit, wat vaak ook de reden voor mensen is om te besluiten te stoppen met de medicatie.

Verder ben ik het er mee eens dat wij geen antwoord aan de TS kunnen geven, wij kunnen hooguit onze kennis en ervaringen delen. Als zij echt haar probleem aan wil pakken, zou zij hiervoor inderdaad naar een arts moeten.

Geloof me, ik weet het :)

Maar op 1 moment is iemand wel helemaal geweldig of niet, ik zeg niks over toekomstig omslaan inderdaad, dat kan zo gebeurd zijn.

ondertussen ben ik nog steeds benieuwd welke medicijnen ze krijgt...

Inderdaad, en of ze zich in meer dingen herkent die hier vermeld staan. Niet dat ze dat dan perse met ons allemaal moet delen ofzo, maar ik hoop wel dat ze daar iets aan heeft en wellicht wat mee doet.

beetje offtopic maar moet je nou echt 18 zijn voor diagnose of kunnen ze het ook eerder vaststellen? Ik herken mij hierin maar ben nog geen 18

Ik heb ook het idee dat veel moeilijke pubers die een warrige periode doormaken te makkelijk het etiket borderline opgeplakt krijgen, omdat het beestje dan een naampje heeft en je tenminste het idee hebt dat er iets aan gedaan kan worden, terwijl vanzelf met vallen en opstaan ouder en wijzer worden nog de beste oplossing is.

Wat ik mij van forensische psychiatrie nog kan herinneren is dat de echte borderliner bijzonder gevaarlijk kan zijn, eigenlijk onbehandelbaar is en in zijn jeugd niet zozeer emotioneel verwaarloosd of mishandeld is, maar eerder emotioneel verpletterd. (ik kan me die zinsnede van prof. Zeegers nog heel helder voor de geest halen)

Het lijkt er ook op dat de borderliners die hier komen zelfs blij zijn met hun diagnose. Alsof dat hun moeilijkheden verklaart en een beetje minder erg maakt, want het is niet hun schuld, maar die van hun ziekte. Ik zou me echt helemaal rotschrikken als iemand me vertelde dat ik oficieel erkend geschift was. Iedere puber maakt wel een rottijd door, en meestal gaat dat ook gewoon weer over. Je kunt ook overdrijven. Twintig jaar geleden had je nog nauwelijks borderliners, nu zit er in iedere klas wel eentje, lijkt het wel. Volgens mij is borderline een modeziekte, net als burnout, vermoeidheidssyndroom en fybromyalgie. Over 10 jaar hoor je er niks meer van.

Ik vraag me ook serieus af of iedere puber die roept dat 'ie 'borderline is', ook daadwerkelijk zo gediagnosticeerd is, of ergens in de Yes of op internet iets gelezen is, en dat wel bij zichzelf vindt passen.

Ongetwijfeld zijn er mensen die hier blij hun nieuwe ziekte komen vertellen, maar een modeziekte is bps zeker niet. Bovendien plakken ze niet zomaar het etiketje bps op iemand, het wordt nog steeds pas boven de 18 jaar officieel vastgesteld bij mijn weten. Psychologen weten ook wel dat het amper te behandelen is en gaan heus niet zomaar over tot zoiets.
Natuurlijk zijn er in de psychologische hulpverlening ook wel trends maar zo ernstig als jij het beschrijft is het echt niet. Ik snap niet hoe je bij het idee komt dat er in elke klas wel eentje lijkt te zitten.
Of het officieel vastgesteld is bij sommigen die er hier over komen vertellen dat vraag ik me ook wel af.

De officiele diagnose wordt inderdaad pas vanaf het 18de levensjaar vastgesteld. Dit geldt niet alleen voor borderline, maar voor de meeste psychiatrische ziektebeelden. Dit inderdaad om te voorkomen dat veel mensen onterecht een diagnose krijgen, omdat ze kenmerken vertonen van een of ander ziektebeeld, terwijl die versterkt kunnen worden door de pubertijd. Plus dat de meeste psychiatrische ziekentebeelden pas ná de pubertijd echt tot uiting komen. Deze kunnen dan welliswaar al eerder in ontwikkeling zijn geweest (schizofrenie bijvoorbeeld is in de meeste gevallen zelfs een aangeboren aandoening), maar meestal pas rond het 20ste levensjaar bereikt een psychiatrische aandoening zijn eerste hoogtepunt.

Wel is het dat zo een persoonlijkheidsstoornis zich tijdens de (vroege) pubertijd al ontwikkeld (het is immers een verstoring van de 'normale' indetiteitsontwikkeling, die juist in de pubertijd het sterkst gevormd wordt) en je dan dus al te maken kan krijgen met kenmerken daarvan, waar je zeker veel hinder van kunt ondervinden. En als je dan uiteindelijk daardoor in de hulpverlening terecht komt, worden daar ook die kenmerken van het betreffende ziektebeeld herkent en kan je dus gediagnostiseerd worden als iemand met een dreigende persoonlijkheidsstoornis.

Dus er wordt hier zeker niet beweerd dat je niet al op vrij jonge leeftijd last kunt hebben van psychiatrische problematiek, maar de officiele diagnose mag pas later worden gesteld.

Of borderline echt een modeziekte aan het worden is, durf ik geen uitspraak over te doen. Zeker niet omdat ik zelf ook met mensen met borderline werk, veelal ouderen die dus ook al járen in de psychiatrie zitten en toen dus ookal de diagnose borderline hebben gekregen, wat aangeeft dat het een ziekte is die vroeger ook voorkwam. Tegenwoordig hoor en lees je er echter steeds meer over en worden psychiatrische aandoeningen veel nauwkeuriger en specifieker gediagnostiseerd, wat misschien verklaart waarom meer mensen de diagnose borderline krijgen. Een groep mensen die vroeger misschien wel gelijkgesteld werden aan de groep mensen die de diagnose schizofrenie of manisch depressief kregen.

Dat is ook wat ik hoor uit ervaringen van medestudenten. Dat je rond Borderliners best met een grote boog kan om heen lopen, omdat ze echt onuitstaanbaar kunnen doen. Maar bon, elk beestje heeft zijn eigen streken :)
Je kan wel spreken van een uitgestelde persoonlijkheidsstoornis. Dit wordt vaak als diagnose gegeven bij kinderen en jongeren onder de 18 jaar die kenmerken vertonen van de een of andere PS.

Toen wij als werkgroep redelijk succesvolle laatstejaars rechtenstudenten forensische psychiatrie kregen, en een boek moesten lezen met de meest voorkomende ziektebeelden daarin beschreven, dachten we allemaal dat we op zijn minst twee of drie stoornissen hadden.
:D

En zodra je dingen bij jezelf gaat herkennen, ga je je daar ook nog meer naar gedragen. Je kan jezelf echt hartstikke gek maken op die manier :p

Gelukkig konden wij er met elkaar om lachen, want we hadden het allemaal wel.

Hoe psychologiestudenten dat doen... :D

mijn stiefzus heeft borderline
en seks (y)
dus het is wel degelijk mogelijk

Het is wel een heel bekend verschijnsel onder studenten geneeskunde geloof ik, dat zo'n 99% bij één of ander college wel eens denkt dat hij / zij het aan hart, longen, lever of ik weet veel wat heeft... :)

Euh... ik heb zoiets toch niet :) Enkel misschien wel bij anderen, zo van "damn, dat is het wat hij heeft!"... Maar dan kan het ook terecht zijn, je herkent zo'n dingen enkel sneller. Wel leuk (y):)