Periodieke ruzie ouders, geen scheiding
 

Zoals de titel het al aangeeft:
Heb jij ook van die ouders die maandelijks ruzie hebben, maar nooit beslissen om te gaan scheiden.
Hoe ga je hier mee om? Ben je er min of meer immuun voor geworden, of trek je het jezelf aan?

Ik word er ondertussen immuun voor, maar weet nog steeds niet hoe met deze situaties om te gaan. Meestal maar niet op reageren en afleiding zoeken.

Mijn ouders hebben zelfs bijna dagelijks ruzie, en dat al een paar jaar. Sommige weken zijn wel wat erger dan andere, maar toch echt bijna elke dag.
En ook zij gaan niet scheiden, maar hebben het er volgens mij wel al eens over gehad.
En ik trek me er weinig van aan, omdat ik het wel een beetje gewend ben na al die jaren....

Maandelijks? Ha! Wekelijks! Sommige weken zelfs dagelijks. Er is al vaak over scheiden gesproken, hoor. Al zo lang als ik me kan herinneren. Maar uiteindelijk doen ze het nooit. M'n moeder heeft wel eens verteld waarom. Het geld. De financieën. Twee kinderen laten studeren (mbo en univ) is duur. Als we afgestudeerd zijn en het huis uit, zal het er wel van komen. Ondertussen ben ik er immuum voor geworden. Ik zoek even de rust van m'n kamer op, muziek lekker hard en wacht tot het overwaait. Ik kan er niet meer mee zitten. Uiteindelijk doen ze het zichzelf aan.

Mwah, het verschilt.

Tot een tijdje geleden had mijn vader veel stress op zijn werk (hij is daar inmiddels weg en is voor zichzelf begonnen, dat gaat tot nu toe prima, en ik heb ze de laatste tijd ook geen ruzie horen maken) en het kwam in die tijd vaak voor dat ze ruzie hadden ja. Soms zelf wel een paar keer per week. En elke keer dat het gebeurde, vond ik het vreselijk, maar het kwam ook altijd weer goed.

Maar dat ze toevallig wat vaak ruzie hebben hoeft natuurlijk niet te betekenen dat ze gaan scheiden ofzo. Ik zou me eerder zorgen maken als ze het altijd en eeuwig met elkaar eens waren.

Mijn ouders hebben, voor zover ik weet, echt nooit ruzie.. Natuurlijk verschillen ze welooit van mening, maar echt ruzie hebben ze nooit. En toch is er wel eens over scheiden gesproken, dus je hebt gelijk, vaak ruzie hebben zegt eigenlijk niet alles;)

Wat ik erg vind, is dat mijn vader altijd denkt dat hij een zeer zielig persoon is, dat hij het tegen 4 dames thuis (mijn moeder, zussen en ik) moet opnemen.
Wanneer mijn vader boos is, is hij niet voor rede vatbaar. Dan valt er niet met hem te praten. Dan ben ik gewoon bang voor hem.
Mijn moeder zegt nu telkens na een ruzie dat ze het allemaal niet meer weet. Als ze geen kinderen had gehad, had ze het wel geweten, zegt ze. Ik voel me daar erg rot onder. Ik wil niet dat mijn moeder voor mij ongelukkig is. Ze weet zelf ook dat wij er onder lijden. Ze weet ook dat wanneer ik het huis uitga, dat niet is omdat ik zo graag op mezelf wil wonen, maar omdat ik gewoon vlucht voor de thuissituatie.
Dus het liefst heb ik dat mijn moeder eerlijk is tegenover mijn vader. Maar aan de andere kant geef ik mijn moeder gelijk. Geen idee hoe mijn vader op zulk nieuws reageert...

mijn ouders hebben de laatste tijd geen ruzie meer, maar dat is een hele tijd anders geweest. Bijna 6 jaar lang hadden ze zowieso elk weekend en meestal ook wel alle andere dagen van de week ruzie met elkaar. Op den duur bleef het ook niet alleen bij schelden, maar werden er ook dingen stukgemaakt tijdens de ruzie en het ultieme dieptepunt was dat ze op den duur elkaar ook lichamelijk te lijf gingen.
Ik probeerde er altijd doorheen te slapen, maar er waren genoeg nachten dat ik nauwelijks geslapen had. Maar ik heb gelukkig een knop die ik om kan zetten, mijn school enz. heeft er nooit onder geleden en niemand merkte wat aan me.
Op den duur gingen mijn ouders scheidden en ging mijn vader met een andere (veel jongere) vrouw samenwonen. Dit heeft maar 3 maanden geduurd en toen ging het uit. Mijn moeder heeft mijn vader toen teruggenomen, waar ik dan wel ontzettend kwaad om ben geworden. Maar inmiddels is dat ook 5 jaar geleden en hebben mijn ouders nooit meer ruzie...

Het is een rare geschiedenis en we doen allemaal net alsof we het vergeten zijn, maar ik kan er nog steeds niet tegen als mijn ouders harder praten dan normaal.

Mjah.. :s

Herkenbaar... Soms weet ik niet eens of het wel echt is gebeurd, ooit zei ik tegen mijn zusje iets van: "toen papa niet bij ons woonde" en ze kon het zich niet eens herinneren. Dan ga je toch echt twijfelen, maar ik weet zeker dat het is gebeurd, alleen wordt er gewoon nooit over gepraat en ik ben jarenlang bang gebleven dat mijn vader alsnog weg zou gaan:s