Aan mijn muze
 

Mijn muze, waarom heb je mij verlaten? Zomaar, zonder iets te zeggen. Waren de rode valleien met zwarte rozen en witte vlinders niet rustgevend genoeg om in rond te dwalen? Wat hebben we plezier gehad. Ik weet nog dat we samen wandelden, hand in hand, doorheen het gevarieerde landschap van mijn onderbewustzijn. Je zong de meest prachtige verzen in de meest verterende klanken zachtjes in mijn oor. Ik kon alleen maar luisteren en hopen dat ik ze mee mocht nemen naar de buitenwereld.

Toch zie ik je nog soms. In de prachtige linkerhand van mijn vriendin bijvoorbeeld, of het zachte geluid van de wind, het petillante tapijt van dauw bij zonsopgang en een dode vogel op het gras langs de straat. Af en toe, zie ik je nog eens knipogen naar mij, waardoor mijn vurige passie wordt aangewakkerd en ik terug wanhopig op zoek ga naar jou. Maar hoe meer ik mij inspan, hoe verder je gaat. Kon ik maar eens voor een laatste keer met je mee vliegen over de woeste wouden en ruwe rotsen, als een serafijn en haar discipel. Je had beloofd me het aan te leren, maar ik kan niets meer dan zweven. Heb ik soms geen vleugels?

Een groot man zei ooit “De man die geen verbeelding heeft, heeft geen vleugels”. Heb ik geen verbeelding? Ben jij mijn verbeelding? Een illusie om deze saaie, miserabele werkelijkheid draaglijker te maken? Ik weet het niet, en wens het niet te weten. Geef mij maar mijn imaginaire omgeving en ego. Laat mij maar koning zijn van mijn utopisch koninkrijk. Anders zink ik toch maar weg in de vloedgolf onvermijdelijke decepties. Maak gerust van banale zaken iets prachtigs. Iets is wat je denkt dat het is. Is een mens een stuk vlees dat na zeventig jaar begint te stinken en te rotten of is het een persoon waar je mee kan lachen, huilen, van kan houden? Rationaliteit heeft zijn nadelen. Het grote probleem is echter, dat je jezelf snel aan waardevolle dingen hecht, wat teleurstellingen met zich mee kan brengen. Net zoals nu jij, mijn meest waardevolle bezit, bent verdwenen.

Maar ik zal mijn lot aanvaarden. Mijn lamentatie loopt ten einde, zal je de laatste noten mee neuriën? Mijn muze, ik houd van je, ook al ben je er niet. Mijn anima ligt voor altijd in jouw handen, in het Atlantis onder het waterpeil van mijn bewustzijn. Tot wederziens.

Sorry, maar ik vind het niet goed en ook niet mooi. Het is veel te veel emotie die bij elkaar geraapt is, een grote lozing van liefde en verdriet.

U hoeft zich niet te verontschuldigen. Ik ben al blij dat u het heeft gelezen én zelfs de moeite heeft genomen er commentaar bij te zetten. Bedankt!

Er zitten mooie zinnen in en mooie woordcombinaties. En het woord utopisch is geweldig :cool: Maar ik geloof niet dat ik het als geheel erg... goed vind. Ik mis iets. Terwijl ik dit las, sloeg ik zinnen over, vanwege mogelijke loze informatie of iets.

Je hebt dezelfde afwijking als ik, met die bijvoeglijke naamwoorden;

Prachtige verzen, verterende klanken, prachtige linkerhand..

Desalniettemin vind ik het wel een mooi stuk. Al is het een klein beetje té poëtisch geschreven.

Ik vind dat je te veel uitlegt, te weinig beschrijft in te veel woorden en het te 'mooi' maakt zodat het lijkt alsof het een grapje is of misschien een gebrekkige poging van een quasi-romanticus.

Wel vind ik het leuk dat het niet helemaal normaal is. Het is bestwel gestoord wat je daar schrijft :)

Het is ook een gebrekkige poging. Ik heb het helemaal niet over mijn vriendin of wat dan ook. Ik heb het letterlijk over mijn muze, mijn inspiratie, die dus de laatste tijd enorm ontbreekt, tot mijn grote frustratie.

Nogmaals enorm bedankt voor het lezen en de commentaren!