Ik nam afscheid om halfnegen
 

Kordaat, met kort en stevig benen
een grauwe dag vol wind
tegemoet;
"Het leek alsof God geen zin had
om ons vrolijkheid te geven"

Toen begon zij traag te denken,
immers, de woorden die zij hoorde
- goed -
Hoe kon Hij dan plots stoppen
aan ons hoop, geluk te schenken?

Met haar zuiver jong geweten
nog niet bewust van goed of kwaad
bloed
Rood van schaamte en haar schulden
sprak zij gauw haar zegenbedje, voor 't eten.



Ik weet niet of in de laatste regel 'zegebedje' klopt, maar voorzover ik me herinner spreken de kinderen in een katholiek gezin een zegebedje voor het eten?

Hm, het onderwerp trekt mij al niet zo heel erg :o En verder lijkt het haast meer een stukje proza soms.

"Het leek alsof God geen zin had
om ons vrolijkheid te geven"
vind ik eigenlijk nog het mooiste :)

het geeft me zo'n soort van boerenleven gevoel :bloos: ik vind die onderbrekingen met "tegemoet/goed/bloed" erg origineel :D Ga zo door :)