verhaal....
 

Hallo Samantha,

Aangezien ik het niet aan je kan vertellen, schrijf ik deze brief.
Voor je verder leest moet je weten dat ik het allemaal deed, omdat ik van je hield. Je bent altijd al mijn liefste dochter geweest, mijn oogappeltje.
Terwijl jij ouder werd, begon ik jou anders te zien. Niet meer als het lieve, kleine meisje, maar als een mooie, jonge vrouw..
Daar ging ik de mis in. Ik had jou nooit als ‘‘een mooie, jonge vrouw’’ mogen zien, maar dat gebeurde toch.
Al een tijd kon ik mijn ogen niet van je afhouden, ik bewonderde je beeldschone lichaam..
Niemand merkte het, zelfs jij niet..
Al gauw wou ik meer dan alleen maar kijken, ik zou en moest je aanraken..
Één keer maar, dat kon toch geen kwaad, hield ik mezelf voor als ik ging twijfelen.

Op een vrijdagavond begon jouw nachtmerrie..
Niemand was thuis, behalve wij tweeën. De rest was naar de bioscoop en zou pas over een paar uur thuis komen. Tijd genoeg dus.
Jij ging naar boven, je pyjama aan doen, zei je.
Toen zag ik mijn kans. Na een minuut sloop ik naar jou kamer en ik zag je, je omkleden. Ik wachtte even en ging dan naar binnen.
Eerst keek je verrast, niets wetend van wat er ging gebeuren. Terwijl ik alles al had gepland, tot in de puntjes toe, maar dat wist jij niet..
Dat wist niemand.
Ik maakte jouw slaapkamerdeur op slot en raakte je aan…

Verder ga ik hier niet op in, het is té erg..
Achteraf walg ik van mezelf. Hoe kon ik je dit ooit allemaal aan hebben gedaan?
Maar het is al te laat..
Het ritueel in jouw kamer werd een gewoonte, voor mij dan. Elke keer verstijfde jij en stroomden er tranen over je wang, maar ik zag dat niet.
Ik dacht alleen aan mezelf en aan jouw lichaam. Ik had er geen idee van dat ik jouw mentaal zó pijn deed..
Je ging je steeds ongelukkiger voelen. Natuurlijk merkte ik dat, maar ik had verwacht dat het vanzelf over zou gaan.. Maar het ging niet over, het werd alleen maar erger. Uiteindelijk zo erg dat je dood wou. En dat gebeurde ook..
Je pleegde zelfmoord..
Je moeder vond je liggend op je bed. Je had een overdosis pillen ingenomen…
Hoe je aan de pillen kwam? Ik weet het niet. Misschien uit het medicijnkastje gepakt, misschien ook niet..
Je moeder was kapot van je dood..
Waar was het fout gegaan? Waardoor ging je, je zo ongelukkig voelen?, vroeg ze zichzelf telkens maar weer af. Ze gaf zichzelf de schuld van je dood..
Ik wist het antwoord op haar vragen, ik wist ook dat het mijn schuld was..
Maar ik kon het niet zeggen. Ze zou me haten, me verafschuwen..
Dus ik zweeg en dat doe ik nog altijd…
Wat jouw leven tot een hel maakte, blijft geheim..
Het blijft ons geheimpje…

Sorry voor alles…

Liefs
Papa..

Knielend voor het graf van zijn dochter leest hij de brief nog één keer na, om hem daarna voorgoed te laten verdwijnen..
Hij pakt zijn aansteker en houdt de vlam onder de brief. Even twijfelt hij, maar dan zet hij door en de brief begint te branden.
Hij laat de brandende brief op het graf vallen en wacht tot er alleen nog maar wat as over is. Op het as van de brief legt hij 15 rode rozen..
15 rozen, omdat dat het aantal jaren zijn dat zijn dochter heeft geleefd..
Veel te kort…

Hij staat op en veegt de tranen uit zijn ogen. ‘Dag liefje.. Sorry…’
En hij loopt weg, de begraafplaats uit…

kritiek is gewenst ;)

is er mss iemand die wil reageren???

Het is voor mij allemaal veel te obvious.
Er zit geen realiteit in en lijkt daarom puur om de hardheid geschreven te zijn, of misschien om te ontroeren. Daar houd ik niet van.

Het lijkt een soort knip-en-plakwerk van clichés.

Opzich wel leuk dat het in briefvorm begint, maar hij schrijft de brief alsof hij aan de lezers nog even precies uitlegt wat er aan voorafging. Te obvious.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet echt een goed stuk vind. Het is niet erg orgineel. Je begint heel goed, met dat van een lieve dochter naar mooie jonge vrouw, maar daarna wordt het minder. Waar dat precies aan ligt, is moeilijk aan te wijzen. Wat me trouwens errug stoort, zijn al die puntjes in het laatste gedeelte van de brief.
Voor een lang verhaal zou die brief trouwens een mooie inleiding zijn (mits aangepast).

Ik vind het eerlijk gezegd ook niet heel goed.
Waarschijnlijk was het jouw bedoeling mensen te ontroeren, maar omdat het zo.. 'koud', of misschien een beetje te afstandelijk (ik kan me zelf zo slecht onder woorden brengen :S),
werd ik niet het minste ontroerd..

Ik vind hem best aardig. Het idee van eerst een brief en dan nog een stuk gewone tekst is leuk, maar het staat nu niet in verhouding, de brief is te lang, zeg maar.

mist;)

Beetje onrealistisch, ik neem aan dat die ouders het wel zullen merken als er pillen uit hun medicijnenkastje zijn gehaald?

Miep, die puntjes zijn irritant.

Ik vind het een niet al te best stuk. De brief is heel onpersoonlijk geschreven. Heel afstandelijk en zonder emotie, ik geloof echt niet dat die vader haar verkracht heeft hoor als k het zo lees. Daarbuiten is het een soort opsomming van wat er is gebeurd, maar mij lijkt dat dat meisje echt wel weet wát er is gebeurd. Als ik jou was zou ik de brief juist over laten stromen van zinnen, emoties die misschien niet altijd even goed in elkaar passen, maar in ieder geval wel goed duidelijk maken wat hij voelt en door het niet in zo'n opsomming neer te zetten, maar gewoon, ja hoe zeg je dat, heel erg aan het slachtoffer gericht die geen uitleg van wat er gebeurd is nodig heeft, maar wel een verklaring wil waarom het gebeurd is.

Snap je wat ik bedoel?

bagger

edit: commentaar erbij dan:

Veel te voorspelbaar, te saia geschreven, geen emotie, teveel afstand, lalalala anyhow, nog steeds bagger.

Nog meer edit: je hebt je naam wel mee zeg :|

:nono:

Aan het begin dacht ik: gatverdamme. Toch las ik verder en op den duur raakte het me ergens wel. Hoewel het nog steeds, zoals de rest al heeft gezegd, erg oppervlakkig geschreven is. En dat stukje tekst aan het eind (die niet in briefvorm) vind ik er juist helemaal niet bij passen en verpest het voor mijn gevoel.
Na het hele stuk gelezen te hebben blijft dat vieze gevoel overheersend, dus al met al vind ik het niet zo'n succes.

Zinnen zoals 'dat ik jouw mentaal..' 'Ik maakte jouw slaapkamerdeur op slot' hoeven natuurlijk niet, ik kon iig nergens uit het verhaal opmaken dat de vader een taal-achterstand had. Voor de rest is je hele idee meer dan cliche, de brief is slap, er staan teveel puntjes achter de zinnen, het is komt op mij niet emotioneel maar viezig over.
Misschien heb je meer succes op het fancy forum, daar smullen ze ervan :p

Moahhahah :evil: