zonder kans op werkelijk bestaan
 

Ze wou vliegen aan dagen van verdriet voorbij
haar vleugels zwaar en nat van de regen,
ik had ze voor haar willen drogen,
de tranen wou ik van haar wangen vegen.

Als een vlinder zonder vleugels, zo vrij was zij,
iedere stap te zwaar om te bewegen,
ik had de warmte willen hervinden
door woorden te horen die werden verzwegen.

Ik had haar leven willen geven opdat ze kon zijn
en ik had haar werkelijk willen maken,
maar enkel het donker van de nacht,
het niets, wist haar verlangen nog te raken.

En toen de dag nog minder bezat dan de nacht
kon brengen, is zij van ons heengegaan
en het pijnlijkste besef is nog
dat zij nooit écht heeft kunnen bestaan.

De eerste en vooral de laatste strofe vind ik erg mooi.
Zonde alleen dat je het beeld van vlinders/vleugels gebruikt, en van de nacht, dat is allebei niet zo heel vernieuwend.
Maar je hebt het toch wel mooi verwoord, en hij loopt fijn :)


Gefeliciteerd :)