ik weet het even niet meer.
 

Ik weet niet wat er met me is.

In februari heeft mijn vriendin het uitgemaakt na een relatie van zeven maanden. We komen nog redelijk overeen, hoewel ze soms echt grof tegen me is. Dan snauwt ze me af en zo, en dat doet gewoon pijn. Ze zit bij me op school, dus dat maakt het al niet makkelijker om haar te vergeten. Ze zit ook nog steeds bij mijn vrienden en zo, dus eigenlijk heb ik nog vaak contact met haar overdag. Soms is ze vriendelijk, soms niet. Maar dat is mn probleem niet.

Een paar jaar geleden zat ik in een redelijk diepe depressie, waar ik nu toch al een tijdje uit ben. Maar tegenwoordig komen die gevoelens steeds vaker terug. De laatste tijd, als ik bij mn vrienden zit (waar m'n ex dus ook bij zit) word ik eigenlijk soms echt genegeerd, het is alsof iedereen allerlei leuke dingen zegt, en ik niet. Ik zit er meestal maar een beetje bij, terwijl de rest met elkaar praat en lacht en als ikdan eens iets zegt, wordt er eigenlijk gewoon niet geluisterd. En het doet pijn om mijn ex daarbij te zien, om eerlijk te zijn.
Soms worden die dingen me allemaal een beetje te veel, en dan schrijf ik iets vernietigends voor hen in m'n LiveJournal, maar dat maakt het eigenlijk alleen maar erger. Om ruzies te vermijden, schrijf ik er een uur later bij dat het aan mij lag, dat ik me dingen inbeelde, dat het mijn fout was, etc. Zo maak ik me natuurlijk niet 'populairder'. Als ik dan achteraf me verontschuldig bij mn vrienden over wat ik schreef, zie ik ze ook denken van 'ga in therapie...'. Ik weet niet meer hoe ik me tegenover hen (en mn ex) moet gedragen, om maar 'leuk' gevonden te worden. Ik weet dat ze mij nog steeds als een vriend zien, en dat ze het niet menen, maar het doet echt pijn.
Kijk, ja. Ik weet niet wat ik schrijf, wat ik bedoel. Hoe kunnen jullie dan in godsnaam 'goede raad' geven?

Het ene moment voel ik me goed, en kan ik lachen en blij zijn, maar een kwartier later kan ik weer compleet aan de grond zitten. Ik mis haar, ik vind het niet leuk meer op school, en ik voel me zo eenzaam.

Ik denk dat ik tegenwoordig gewoon niet weet hoe ik me tov mensen moet gedragen.
Sorry dat dit zo onsamenhangend is. Ik weet even niet meer waar ik het heb.

Tja... Het is nooit leuk als het uitgaat.
En zeker niet als je daarna niet heel goed met mekaar omgaat en mekaar nog wel ziet.
Ik snap dat het moeilijk is, maar dat is iets waar je je overheen moet zetten.
Ze is je ex, trek je er niets meer van aan, ga verder.
Maar laat je niet afsnauwen, waarom zou ze daar het recht toe hebben?
Dat je bij je vrienden je niet meer helemaal thuisvoelt kan.
Je hebt soms periodes waarin het wat minder gaat, alles wat zwart lijkt,enz.
Dat gaat wel weer over.
Ik zou alleen wel ophouden met dat livejournaal... is niet zo handig...
Schrijf liever in een dagboek voor jezelf.
Het heeft geen zin je vrienden vanalles en nogwat te gaan verwijten!
Ik weet niet precies hoe ik je moet helpen, of wat voor tips ik verder nog moet geven.
Mijn enige advies is dat je eerst je eigen gedachten op een rijtje moet zetten.
Dit kan heel goed door bijvoorbeeld een dagboek te beginnen.

Sterkte :o

Je hebt misschien niet zo veel aan mijn post, maar toch zeg ik het even. Ik snap wel hoe je je voelt, al is het bij mij wel wat anders, want ik heb geen echte vrienden meer. Maar zorg ervoor dat het bij jou niet zo ver komt! Dus zeg gewoon tegen je vrienden wat je dwars zit en waar je aan denkt enzo. Ik heb dat nooit gedaan, dus mijn 'vrienden' snap(t)en het niet als ik ineens boos word en mijn stemming ineens heel anders is.

Ik word niet meer meegevraagd, omdat ze er gelijk al vanuit gaan dat ik toch geen zin heb, omdat ik dan niet gezellig ben enzo en dat snappen ze niet, omdat ze niet weten wat er aan de hand is/was. Als jij het ze uitlegt hoe je je voelt zullen zij je beter begrijpen denk ik, het zal wel moeilijk voor je zijn om het te vertellen, maar daarna is het voor jou en je vrienden makkelijker om met elkaar om te gaan.

Het is idd wel een goed idee van lise_smiles om een dagboek te beginnen, want het is idd niet goed dat je je vrienden overal de schuld van geeft. Je mag best kwaad op ze zijn, maar meestal is dit onterecht (iig bij mij) en is het beter om het gewoon voor jezelf op te schrijven en het niet uit te spreken. Als het wel terecht is, als een vriend bijvoorbeeld een rotopmerking heeft gemaakt is het anders en kan je hem of haar er best op aanspreken.

Als het je echte vrienden zijn dan willen ze wel moeite doen om je te begrijpen en snappen ze ook heus wel dat het moeilijk voor je is om heel de tijd bij je ex in de buurt te zijn.

Sterkte jongen!

Bedankt :o
Ik denk dat het ook voor een stuk aan mij ligt. Gisteren belden er twee (waaronder de ex) om te vragen hoe het met me was. Dan weet ik weer dat ik het me misschien wel allemaal inbeeld. Maar toch, ja... Het is soms net alsof zij een ander groepje vormen, met andere regels en zelfs een andere taal.

ik voel me soms net als een kind dat niet wil dat mensen weg gaan, en zich dan zo hard vastklampt aan het been van iemand anders dat die persoon het dan irritant vindt en me afschudt. ik zeg heel vaak sorry, ik doe zo mn best om door iedereen 'sympathiek' gevonden te worden. tot de anderen het irritant vinden zelfs.
ach, ondertussen gaat het al wat beter.

Gelukkig (heb je verhaal gelezen) luister dat er al 2 mensen belden voor jou is toch positief? maak je niet te druk en probeer er ook voor die mensen te 'zijn' dat maakt je heus niet negatief.
heel veel sterkte !