Titelloos
 

De straten liggen er verlaten bij
niets komt me meer bekend voor
Intense stilte waar ooit nog alles suisde
ik ben alleen en heb het niet eens door

Alle herinneringen lijken verdwenen
ik ben vergeten wat ik altijd al wou
Mijn gedachten dwalen constant af
ik ben op zoek naar een herinnering van jou

Ik hoor niets, behalve de liefdesliedjes
de melodieën malen in mijn hoofd
Keer op keer dezelfde woorden en tekst
over een vurige vlam die langzaam dooft

Het is bijna een angst, voor herhaling
omdat ik weet dat niets hetzelfde hoort te zijn
Omgekeerd voel ik mijn angst voor verandering
en het vertrouwde gevoel van ‘voor altijd’ terugkeren

Ik ben op zoek naar een herinnering,
een gedachte, een plek, een gevoel, iets
Die plek is hier, dat is van ons allebei
het gevoel vond ik bij mezelf
en de gedachte, die herinnering, dat blijf jij.

Allereerst, je rijm. Ik weet het niet, het schijnt me af en toe een beetje geforceerd toe, de zinsbouw lijkt af en toe te veel gericht op het rijmwoord, maar echt storend wordt het niet. Ik vind het vreemd dat je in de vierde strofe stopt met rijmen, om daar in de vijfde weer mee door te gaan, ik denk dat dat me nog het meest stoort.

Ik kon geen constant ritme ontdekken. Soms dacht ik dat ik een ritme had gevonden, en probeerde zo verder te lezen, maar dan kwamen er weer zinnen die daar totaal niet bij pasten. zvooral de laatste twee strofes zijn qua ritme een stuk minder.

Verder denk ik dat je alles wat te primair verwoordt. In de eerste strofe bijvoorbeeld, beschrijf je je eenzaamheid. We lezen dat je eenzaam bent, maar het gevoel van eenzaamheid komt niet over. Gebruik beeldspraak. Als je zegt dat je eenzaam bent weten we dat je eenzaam bent, maar we begrijpen je gevoel pas als we ons (dmv beeldspraak) een beeld kunnen vormen, het ons kunnen voorstellen.

ik vind 'm wel beter dan het Engelse gedicht dat ik heb gelezen (weet alleen niet meer welke dat was)

Klein upje voor het goede doel :).

Ik ben het grotendeels eens met Sketch. Er ontbreekt een constant ritme waardoor het op veel plekken niet lekker loopt, vooral de laatste twee strofes lopen erg ruw. Ritme is erg belangrijk voor een gedicht, probeer er wat meer op te letten.
Het is jammer dat je opeens stopt met rijmen en dan daarna weer verder gaat. Ik denk dat je dat hebt gedaan omdat je geen goede rijm kon bedenken, als je zo vastloopt laat het gedicht dan een tijd rusten en ga er een tijdje later weer mee verder. Misschien vind je dan wel een goede zin, of je besluit om een compleet andere strofe te gebruiken, misschien gooi je het zelfs helemaal weg. Als je vast loopt neem er de tijd voor.

De beelden die je gebruikt vind ik niet erg speciaal, maar wel sprekend. De eerste strofe maakt een goed beeld, de lege straat wekt bij mij echt een eenzaamheidsgevoel op, in tegenstelling tot wat Sketch zegt.
Bij de derde strofe kreeg ik het gevoel dat er iets heel moois zou komen, ik verwachte iets, jammer genoeg zijn de twee strofes daarna gelijk weer minder.
De herhaling van herindering stoort een beetje, het is net iets te veel.
Voorderest vind ik ook dat je het af en toe wat te primair verwoordt, net zoals Sketch zegt.