In omgewoeld gras over hekseneuzen
 

Vertellen doen ze het aan elkaar, de één de ander
dingen, waar wij om zullen lachen
Ze vertelt met haar nog hoge, zachte stem
over beren met klauwen en gele tanden

De ander volgt enkel haar eigen oren
wegglijdend uit het gras, mee met haar droom
Ze is weer een golfje en stroomt vrolijk voort
maar dan splijten haar rotsen met woest gebaar

uit elkaar…

“… en toen spoot de bloem haar kleuren naar buiten;
ze valt en ze schreeuwt en ze zingt.”
“Uit?”
“Uit.”

Ik vind dat je weer mooie beelden gebruikt, mooie woorden alleen het ritme vind ik hier en daar niet helemaal goed gelukt. Sommige zinnen zijn net iets te lang (hoewel dat ook gewoon aan mij kan liggen natuurlijk....)

En verder mis ik geloof ik waar het gedicht over gaat..

Ja, dat. Het ligt dus niet alleen aan mij. De tweede strofe loopt niet zo fijn, verder juist wel. Gebaar/elkaar vind ik leuk. En de puntjes storen me hier niet eens! Al hadden de puntjes achter elkaar van mij niet gehoeven.

Ik vond de titel heel leuk, daarom toch even een reactie:D. Maar ook ik mis de bedoeling van dit gedicht. Ik krijg er geen idee bij.

:) Wat snel al, die reacties

Ik geloof dat ik maar moet uitleggen wat ik er precies mee bedoelde. Nou, het is geen metafoor of iets dergelijks. Ik vond ik mijn fotoalbum een foto van mij en mijn overbuurvriendinnetje, liggen in het gras terwijl zij mij iets vertelt maar ik volgens mij totaal ergens anders ben... Met mijn gedachten dus.

Nog even een vraagje van mijn kant: de tweede strofe loopt niet fijn, waar dan precies niet?

Ik heb hem opnieuw gelezen met het beeld in mijn hoofd van twee kleine meisjes in het gras.

'Uit?'
'Uit.'

Vind ik echt heerlijk einde. Maar de eerste strofe zegt me gewoon niet genoeg en de tweede strofe opzich wel, maar daarvan is de laatste zin me niet zo duidelijk. Het idee is trouwens wel erg leuk, met dat beeld in je hoofd een gedichtje schrijven.

Ik heb ook het idee dat de eerste strofe te weinig spreekt, te weinig uitbeeldt, zo erg zelfs dat ie voor mij bijna overbodig lijkt: daarna schep je namelijk een heel mooi beeld (dat vind ik echt goed gelukt) en dat is voor mij voldoende.

maar dan splijten de rotsen haar met woest gebaar
jammer dat deze zin net iets te lang is, waardoor het ritme verstoord raakt.

Ik zie de eerste strofe meer als een soort inleiding. Als ik die weg zou laten zou niemand begrijpen dat het om een verhaal ging, toch?

En als ik er nu eens

'maar dan splijten de rotsen met woest gebaar

haar (evt. het golfje) uit elkaar...'

zou dat beter zijn?