Dubbelleven
 

Een glans, een blik
doortrokken van verdriet
zoveel zorgen, elke morgen
als een droom me weer verliet.

Luchtkasteel, tranendal
tussen bergen in mijn leven
val ik, vecht ik
tot wolken mij doen zweven.

Golven, geruis
en immer diezelfde stroming
waarin emotie verdrinkt
en ik geluk vind als beloning.


--- probeersel ---

Lang geleden dat ik voor het laatst een gedicht heb geschreven :)

Nog geen reactie, dus ga ik er eens even op in.

Ik moet wel mijn best doen er een ritme in te vinden. Dat lukt uiteindelijk wel, en dan leest het wel prettig, op het volgende na:

Golven, geruis
en immer diezelfde stroming
waarin emotie verdrinkt
en ik geluk vind als beloning.

Bij Immer moet ik de klemtoon anders leggen om het ritme vast te houden. En 'waarin emotie verdrinkt' vind ik op zich een goede zin, maar hij klinkt me 'mislukt' in de oren omdat hij niet in het ritme past. Dat vind ik doodzonde van de laatste zin, die dan wel weer fijn loopt en leuk klinkt. Een oplossing zou zijn: Waar emotie in verdrinkt. Al is dit een minder mooie zin dan die van jou.

O, en kunnen wolken je doen zweven? Ik moest even mijn wenkbrauwen fronsen toen ik hem las=).

Aardig gedichtje, niet heel bijzonder maar wel leukig, en het zou nog veel leuker worden als je zorgt dat hij heel goed loopt (vaak de charme van ditsoort gedichtjes).

Ik dacht toen ik hem las al iets als 'dat is niet haar eerste gedicht' :).

Ik vind het een leuk gedicht, het loopt lekker en je gebruikt korte maar goede beschrijvingen die echt beelden bij je oproepen, goed gedaan (Y).
Eigenlijk niet veel commentaar op, het loopt goed, woorden zijn goedgekozen, niet echt cliche, hij is gewoon goed :). Vooral 'Luchtkasteel, tranendal' vind ik erg leuk staan, slechts twee woorden maar veel betekenissen. De 'val ik, vecht ik' vind ik weer wat minder, ik weet niet precies waarom, misschien omdat ik zulk soort zinnen vrij vaak tegenkom ofzo.

Waar gaat dat 'medewerker' eigenlijk over ?

<3

Ik vind hem mooi, hij loopt wel goed en het is gewoon een fijn gedicht:) Alleen de laatste strofe is wat minder, die loopt geloof ik wat minder en ik vind hem qua inhoud ook wat minder.

Het ritme loopt idd beter wanneer de derde regel ‘waar emotie in verdrinkt’ wordt. :)
En wat betreft die wolken: het gedicht maakt eigenlijk een onderscheid tussen ‘realiteit’ en ‘fantasie’ en die wolken staan symbool voor dat laatste. Dus ik zie het min of meer zo dat de wolken je opvangen, en je laten zweven in de fantasiewereld.

Ik schreef filmrecensies en werk nu mee aan het ‘nieuwe Scholieren.com’ ;)

Bedankt voor de reacties!