Hoop voor berooiden, of besef van ware ik ?
 

Op een dag sprak een man de mystica Rabi'a al-Adawijja aan en zei tegen haar:'ik heb duizend bewijzen van het bestaan van God gevonden.' zij antwoordde hem kort en goed dat zij er maar 1 had en dat dat voor haar afdoende was.'Welke is dat dan?' vroeg hij. 'Als jij alleen bent in de woestijn en je valt in een put, tot wie wend je je dan?' 'Tot God!' sprak hij. 'Dat bewijs is voor mij voldoende!' Een vreemd antwoord, schijnbaar simpel, bijna simplistisch, dat een rationalistische of athistische geest ongetwijfeld zonder aarzelen zou opvatten als bevestiging van wat hij altijd heeft geloofd en gezegd: 'God, dat is de toevlucht van de berooiden, dat is de hoop als er geen hoop meer is, een troost, een bedenksel dat geruststelt!'

Aan de buitenkant, alleen aan de buitenkant...schijnbaar nopen het onbekende en het leed het verstand een toevlucht te zoeken, een troost. Dit is de logica die ons wordt voorgesteld door het verstand, als het ons aan de uiterste grens van het wezen ziet. De Islamitische traditie zegt precies het tegenovergestelde: de beproevingen van het leven, het verdriet en de confrontatie met de dood van geliefden, bijvoorbeeld, brengen de mensen tot zijn natuurlijkste wezen, tot zijn meest essentiele streven: een besef van zijn beperkingen doet hem de behoefte aan de Onherkenbare hernieuwd gevoelen, een behoefte aan zin. God aanroepen is niet zichzelf troosten, het is de oerstaat hervinden die God voor ons bestemd heeft: de vonk van nederigheid, het besef van broosheid.


(stukje uit het voorwoord van Tariq Ramadans boek "Westerse moslims en de toekomst van de islam")
______________________________

Wat denken jullie hierover?

Oud nieuws.

Dank je wel voor je nuttige bijdrage. :)

Ik bedoel precies wat er staat.

Er wordt gesteld, als ik het goed gelezen heb, dat het het besef van nederigheid is, zoals zich dat bijvoorbeeld manifesteert door de beproevingen van het dagelijks leven en de dood van geliefden, dat de behoefte aan - in casu - het geloof doet herleven of gevoelen. Is dat nieuw? In mijn nederige optiek is dat hartstikke logisch. De 'vonk van nederigheid' of het 'besef van broosheid' is juist wat wij in de middeleeuwen hadden, met het bekende adagium 'memento mori' (gedenk te sterven - tegenwoordig zouden we zeggen, alles gaat voorbij). Ik zie eigenlijk niet in hoe dat modern, nieuw of een revelatie is, met alle respect.:)

Wat mij betreft is de situatie van de eenzame woestijnganger die in een put valt en slechts God om hulp kan roepen, dan ook niet het tegengestelde van wat in de laatste alinea wordt gezegd.

Dat terug naar de oermens om harmonie te bereiken klinkt als Nietzsche weet je dat?

Maar om er nu direct allerlei wezens bij dat streven te betrekken, nee.


Op zich is een beetje 'natuurlijkheid' niets slechts, integendeel, maar een streven naar simpelweg terug in de tijd, 'terug naar de natuur'-denken is onzin.

(4 posts al) :o

Nouja, hopelijk komen er nog meer serieuze reacties.

Dat is het ook niet. Het is het tegenovergestelde van wat in de eerste alinea beschreven wordt.

God, dat is de toevlucht van de berooiden, dat is de hoop als er geen hoop meer is, een troost, een bedenksel dat geruststelt!

Nee ze bedoelde het niet denigrerend :p
We hadden wedje gelegd over na hoeveel posts deze thread zou ontaarden in een flamewar, vandaar.

Hij zegt je niet terug moet in de tijd ofzo, maar moet beseffen wie je bent, namelijk een behoeftig persoon, met vele beperkingen.

en wat betreft Nietzsche, misschien zou hij wel een hele goede Moslim zijn geworden, wie weet? :p

Nee, volgens mij heb je het niet helemaal begrepen.


Ik probeer het uit te leggen: vrij vaak is het zo dat mensne die met problemen zitten gelovig worden, en zelfs diepgelovig.
Nu verklaard volgens Tariq Ramadan de atheistische geest dit als een toevlucht zoeken, waarmee je je geruststelt.

Daarnaast zegt Ramadan dat de Islamitische leer dit juist verklaard als dat iemand die in problemen zit, hem naar zijn natuurlijkste wezen brengt, dat in feite een behoeftig persoon is. Die realisatie brengt de mens dichterbij god, zegt hij, maar dat doet er ff niet toe. Het ging mij er eigenlijk om welke van de 2 verklaringen jullie hte meest aansprak.