Niet weten hoe je zelf in elkaar steekt
 

Ik heb dat de laatste tijd steeds vaker, het idee dat ik niet zo goed weet "wie" ik ben. Ik denk hier veel over na en ik vind dit moeilijk te zeggen.

Ik zou graag consequent willen zijn, daarmee bedoel ik dat ik graag dingen wil zeggen die ik meteen wil zeggen en niet achteraf pas zeg, wanneer er een bepaald incident al voorbij is.
Ik merk aan mezelf dat ik veel dingen wil veranderen, maar dat ik dat wel moeilijk vind.
Met name door mijn studie die ik volg (creatieve therapie -> muziektherapie) denk ik steeds meer na over mezelf en hoe ik ben.

Wie herkent deze dingen en hoe heb jij dat dan opgelost? Ik ben hier wel benieuwd naar :)

Volgens mij is het ook heel moeilijk om jezelf te beschrijven, want het hangt zo verschrikkelijk af van het moment en hoe je je voelt en de situatie en bij wie je bent en...

Misschien es vragen aan anderen hoe je overkomt?

Nou, het is niet zozeer hoe ik bij anderen overkom, maar puur het feit dat ik het idee heb dat ik niet "mezelf" ben of dat ik niet zo goed weet hoe ik in elkaar steek.
Ik vraag me af of anderen dit ook wel eens hebben of hebben meegemaakt.

Het is helemaal niet vanzelf sprekend dat je weet hoe je zelf inelkaar steekt en hoe meer je er over na gaat denken des te ingewikkelder het wordt.

Frustrerend is het als je vind dat je je anders gedraagt dan dat je zou willen gedragen. Oefenen baard kunst zal het wel zijn.

Ik zelf vind het niet nuttig om voor mezelf , mezelf te benoemen.
Paar richtlijnen stellen is misschien handig maar je verandert toch constant dus never ending story in feite.

ed: lijkt wat weg te hebben van dit topic.

Er is geen 'zelf' om te begrijpen, waarom in een paradox vervallen?

ik denk zo ook wel eens over mezelf na, maar het is zo ontzettend moeilijk om mezelf te analyseren zonder de analysator (ik dus) niet meteen hypocriet en subjectief te gaan vinden. logisch, want over jezelf ben je waarschijnlijk toch wel subjectief.
maar voorzichtig denk ik toch: ik noem mezelf nu wel slecht en ik zou o zo graag willen veranderen, maar als ik ECHT iets wil veranderen, dan is dat geen kwestie van moeilijk of disipline, dan verandert het gewoon, gewoon omdat ik het wil. dat komt bij mij vaak zat voor eigenlijk. Ik denk echter dat als ik iets niet "kan" veranderen, omdat ik dat te moeilijk vind oid, dat ik het dan gewoon niet wil, of dat de moeite niet opweegt tegen de voordelen ofzoiets. dat komt OOK vaak genoeg voor.

Ja en ik probeer me er eigenlijk niet te veel meer in te verdiepen. 'k Vind gewoon dat je jezelf gek maakt met zo'n vragen. In elke hypothese die je over je persoonlijkheid stelt, vind je wel ergens een bevestiging. En dit kan, denk ik, ziekelijk worden.

Ik begrijp je dus wel, hoor, denk ik.

Maar zoals ik al zei, het is verschrikkelijk moeilijk te zeggen van jezelf hoe je bent, want het is al moeilijk dit bij iemand anders te doen, gezien je je meestal laat leiden door vooroordelen (etiketjes e.d.), gevoelens...

Ja ik snap wat je bedoelt ja.
Maar ja, ik zit daar op dit moment gewoon eventjes mee en het beinvloedt mijn hele leven niet zo erg ofzo, maar ik wil gewoon weten waarom ik soms dingen zeg die ik helemaal niet meen bijvoorbeeld. Het zijn geen filosofische vragen van "waarom leef ik", maar gewoon wat praktische dingen.

Hoe bedoel je dan, dat je dingen zegt die je niet meent?
Goed bedoelde leugentjes? Of dingen die echt indruisen tegen je principes?

Ik denk dat op de dag dat je doodgaat, je jezelf pas echt goed kent en dat je doel volbracht is. Misschien is jezelf leren kennen ook wel het belangrijkste doel in het leven...

Ik ken mezelf helemaal niet goed, en ben ook erg wispelturig qua mening en gedrag. Soms voor, soms tegen, soms druk, soms verlegen. (dat rijmt).

Maar eigenlijk zou je gewoon elke dag opnieuw moeten kunnen kiezen wie en hoe je bent.

nee geen leugens, maar op een moment dat ik met iemand in gesprek ben of zoiets dergelijks, zeg ik soms dingen die ik helemaal niet meen, dan wil ik iets anders zeggen, maar dan zeg ik het tegenovergestelde... echt heel erg raar is dat. Daarna zeg ik ook wel "dat wilde ik helemaal niet zeggen" maar dan is meestal the damage al done en heb ik iemand onnodig gekwetst of aangevallen (wat dus helemaal niet de bedoeling is)

ik herken het wel ja.. maarja ik zit dan ook 24/7 te piekeren over mijn leven :(

Ik denk wel dat veel mensen dat hebben. Je flapt er dan iets uit, waar je dan weer spijt van hebt, want het was niet je bedoeling.
Of je zegt je mening, maar opeens bedenk je dat er een paar dingen niet kloppen en dan zou je die dingen ook wel nog willen zeggen, maar als je dat zou doen spreek je jezelf dan weer tegen en kom je niet geloofwaardig over.

Misschien zit je zo met jezelf in de war dat je er dingen uitflapt, gewoon omdat je je ergert aan jezelf en je jezelf niet goed weet te plaatsen.

Iemand zei: 'Ah, ben ik weer dom geweest.'
Ander reageerde : 'Bedankt hoor!'
Die ander had gewoon al het zelfbeeld dom te zijn en daarom reageerde ze zo gekwetst, ze dacht namelijk dat het op haar sloeg.

Dat meisje is ook nogal in de war over zichzelf, weet niet wat ze van zichzelf moet denken, dus leeft ze nogal gespannen en reageert ze soms niet zoals ze wel zou willen.

Misschien een dom voorbeeldje, maar ik denk als je tevreden bent met jezelf en weet hoe je jezelf kan kaderen, je minder impulsief zult reageren. Dus rationeel en minder (onbewust) emotioneel.

Waarschijnlijk ook niet helemaal zoals je bedoelt, maar het is wel in die richting te zoeken, denk ik.

Ik vind 'niet jezelf zijn' altijd zo'n vage omschrijving. Iedereen is altijd zichzelf.

Tuurlijk ben je op school niet zoals je thuis bent, en ben je tijdens een avondje stappen anders dan wanneer je je schoonouders voor het eerst ontmoet. Maar daarom ben je nog wel altijd jezelf. Want zo ben jij, in deze situaties.

Ik ben nooit zo goed in dingen uitleggen :)

Door de problemen ken ik mezelf niet meer,ik ben mezelf eigenlijk jaren geleden al verloren en ik weet alleen me naam eigenlijk maar dat is ook alles

gr,tieneke

Ik was onlangs bezig met denken....

Ik kwam tot de (voor mij logische) conclusie dat er helemaal geen psychologisch-"zelf" is of dat je dat in ieder geval nooit kunt leren kennen. Kijk bijvoorbeeld eens in een spiegel en beschrijf wat je ziet. Wat zie je eigenlijk? Jij ziet vanuit jouw ogen een beeld, maar je kijkt niet naar jezelf, want het is onmogelijk om naar jezelf te kijken, aangezien je kijkt vanuit jezelf. Jouw zelf is daarom niet meer dan een ervarend persoon, zonder de mogelijkheid om zichzelf te ervaren. Je kunt het vergelijken met een enorme ballon zonder de mogelijkheid om te kijken wat er binnen in die ballon aanwezig is.

De spreuk "ken uzelve" is dan ook niet veel meer dan onzin. Je kunt jezelf niet kennen, omdat het onmogelijk is om "in" jezelf te kijken. Dit heb ik heel sterk ervaren in een trip maar dat terzijde.

Het enige wat je kunt doen is jezelf zíjn, daar bedoel ik eigenlijk mee leven zonder te veel na te denken over jezelf (een onmogelijke opgave). Je hoeft jezelf niet te kennen om jezelf te zijn.

Maargoed, dat zijn mijn slechte gedachten.

Vooraf wil ik even zeggen dat ik het wel cool vind dat je zo met me meedenkt (y)
Maar je begrijpt me niet helemaal, ik denk zeg maar aan dingen die ik niet wil zeggen, maar ik zeg het met opzet, of beter gezegd onbewuste opzet. Echt heel raar.

Misschien zo'n beetje zoals ik gisteren :
'Mooi weer, he?'
(ikke) 'Bwa, ik vind het maar vervelend om in te studeren.'

Terwijl ik dacht dat het wel leuk was en ik in mijn pauzes wat kon bruinen en toen kwamen de herinneringen terug naar boven hoe het vorige vakanties was en zo.

Hey Tsu.

ik ga even in op je beginpost.

Ikzelf ben een profi musicus, en wordt op dagelijkse basis geconfronteerd met hoe ik ben, en hoe ik niet ben.

In zekere zin is je spelen je eigen ik, dus alles wat er uit mijn trompet komt, vond zijn oorsprong in mijn geest. Als je dan een slechte speeldag hebt gehad, voel ik mezelf niet senang. Dan twijffel je heel erg aan je eigen kunnen.

Niet dat ik het spelen an sich wil psychologiseren, maar het kan een goede blik bieden op jezelf om daar ook eens naar te kijken.

Dat brengt mij tot consecuentie, of constante. Als het spelen niet constant is, kun je dat door middel van heel veel trainen op technisch vlak, weer opvijzelen en bijhouden, waardoor het niveau constanter en hoger wordt. Als je doelmatig, gedisciplineerd, werkt, komt dit ook je eigen ik ten goede. En dit verhaal is natuurlijk op alle vlakken toe te passen.

Ook schijn ik nogal extravert te zijn, hetgeen zich voornamelijk uit in verbale dingen, maar ook in mijn eigen repertoire voorkeur. Zelf werk ik daraan door meer te werken aan andere stukken. Bijvoorbeeld meer ingetogen stukken te spelen. Ook dit kun je op elk vlak in het leven toepassen.

Zeker in het muziekvak is het van groot belang dat je sterk in je schoenen staat, dus waar het vooral om gaat is dat je op jouw vlak een richting uitstippelt, waar niemand je vanaf kan brengen. Maak een plan, en wijk daar zo weinig mogelijk vanaf. Dat geeft je een gevoel van zelfvertrouwen, en hoe meer zelfvertrouwen, hoe makkelijker het is om pal achter jezelf en je keuzen te staan.


Ok tot zover mijn bijdrage, ik hoop dat je er iets mee kan, en als je verder wil ingaan op deze link tussen psyche en muziek, moet je me ff pmmen, want ik kijk niet heel regelmatig op dit gedeelte van het forum.

Groetjes

ik herken wel erg wat je bedoelt. ik doe SPH en moest dit jaar erg 'op zoek gaan naar mezelf', veel mensen zeiden zichzelf al te kennen maar ik wist nog niet zo goed wie ik zelf nou was. hoe ik precies op dingen reageerde, en inderdaad ik wou ook graag consequent zijn. het is me allemaal wel wat duidelijker geworden, omdat wij ook veel bij methodiek opdrachten moeten doen waarin je elke klasgenoot omstebeurt negatieve en positieve, gegronde feedback moet geven. maar ik weet het nog steeds niet precies, inmiddels heb ik er vrede mee. ik ben nog maar 17 zeg ik dan en het komt vanzelf.
hm ik denk niet dat je wat aan mijn verhaal hebt maar toch succes (y)

Ja precies, zoiets ja