vriendin met boulimia
 

oke dit wordt een lang verhaal en dan heb ik nog lang niet alles verteld..

ik heb een hele goede vriendin waar ik al ruim 5 jaar mee omga. ze is altijd al bezig geweest met afvallen en calorieen tellen enzo, maar sinds ongeveer 4 maanden weet ik dat ze boulima heeft. na een heel drama toen ze dronken was hebben de rest van mijn vriendinnen het aan mij verteld, ik was dus echt de allerlaatste die het te horen kreeg wat me echt een ontzettend kutgevoel gaf (dit was omdat ik 'te' dicht bij haar sta en ze het liever vertelt aan vreemden. ook was ze bang voor mijn reactie, omdat ik vrij negatief tegenover eetstoornissen sta en dat weet ze). ik heb haar nog nooit zo eng gezien als op die avond, het leek wel een film.. het blijkt dat ze het al ongeveer heeft vanaf toen we elkaar voor het eerst ontmoetten en ik kan mezelf wel voor me kop slaan dat ik alle hints (dat ze bijvoorbeeld terugkwam van de wc met iets op haar gezicht, wat later kots bleek te zijn) nooit heb gezien.

nadat ik het wist hebben we de volgende dag heel lang aan de telefoon gehangen om het 'uit te praten' en daaruit bleek onder andere dat ze zich heel anders voordoet dan ze is, altijd uitgaat van onze meningen, een perfect beeld van zichzelf in dr hoofd heeft, jaloers is op onder andere mij, enz, maar dit alles zal wel bij veel meer boulimia patienten voorkomen. ze joggd heel veel, staat 4 ochtenden in de week om half 6 op om te zwemmen, ze ontbijt niet, ze doet echt heel zwaar werk en ook dat doet ze minstens 3-4 keer per week, kortom ze put zichzelf totaal uit. wat mij alleen verbaast, is dat ze het al zo lang volhoudt..

nadat ik het te horen kreeg ben ik allemaal informatie gaan opzoeken over boulimia, heb ik met mijn vriendinnen gepraat die het al wisten, ik heb nog een keer met haar gepraat, enz. ook heb ik gemaild naar iemand die vaker met boulima patienten te maken heeft en ze vertelde me dat ik er echt alles aan moest doen dat ze hulp zou gaan zoeken (ze vertelde dat ik desnoods moest dreigen met het beeindigen van de vriendschap. zij vond dat het wel van twee kanten moest komen, ik moet niet de enige zijn die alles voor haar doet, zij moet net zogoed ook alles voor mij overhebben). ik heb dit mailtje doorgestuurd naar mijn vriendin met deze ziekte en ze zei dat ze me 'zo ontzettend lief vond dat ik dit allemaal voor haar deed', dat ze echt echt echt hulp ging zoeken, dat ze niet wist dat het me zo erg bezighield en dat ze er dus echt wat aan zou gaan doen. ik heb haar later nog telefoonnummers gegeven van mensen die haar konden helpen en die zou ze dan ook echt gaan bellen, enz. nu, inmiddeld 2 maanden later, heeft ze er nog steeds niets aan gedaan. ik hoor van andere vriendinnen dat ze overgeeft bij hen (soms extreem hard), maar ondertussen ook verder niets onderneemt. het maakt me zo ontzettend kwaad om dit te horen!! ze is mn vriendin, en ik ga nog steeds met haar om als toen voordat ik het wist, maar ik kan het niet uitstaan dat ze constant om aandacht vraagt en ondertussen niks uitvoert.

ze vertelt ook verhalen over haar ouders (die overigens niet weten van haar ziekte). ze kijkt ontzettend op tegen haar vader en broer, maar haar moeder (die ook boulimia heeft gehad) vindt ze echt walgelijk. ze komt ook met verhalen dat die moeder haar uitscheldt als ze echt iets heel onschuldigs heeft gedaan en nog veel meer belachelijke dingen. het probleem is, ik weet niet in hoeverre ze liegt en maar een beetje sterke verhalen zit op te hangen. het is namelijk zo dat ze sommige mensen die van haar ziekte weten volkomen belachelijk maakt (dit heeft ze zelf aan ons verteld). ik weet dus ook niet hoe het met haar gaat, dat weet je nooit, tenminste, je kan er niet op rekenen dat haar verhalen kloppen. ze zegt altijd als je haar ziekte bespreekt met haar dat ze wel dagelijks overgeeft (soms met pauzes van 4 dagen) maar dat ze zich echt wel prima voelt, ze vindt alles wat ze doet heerlijk alhoewel ze wel toegeeft dat ze steeds meer last krijgt van lichamelijke gebreken (steken in haar buik, automatisch overgeven, om de zoveel tijd bloedarmoede, enz.)

over 3 maanden vertrekt ze naar het buitenland voor een jaar. ik en vele anderen zijn echt heel erg bang dat dit helemaal verkeert uitgaat pakken, dat ze zichzelf iets aan zal doen. dit omdat ze nu al zegt dat ze zich vaak heel eenzaam voelt, maar in het buitenland heeft ze al helemaal niemand naar wie ze toe kan gaan als ze ergens mee zit. mijn ouders zijn van mening dat deze verandering juist misschien wel heel goed voor haar is (allemaal mensen om haar heen die geen verleden met haar hebben, die niet weten van haar ziekte en haar dus ook geen aandacht kunnen geven, enz). misschien dat ze dan hopelijk bekeert en er wat aan gaat doen, maarja, wie zal zeggen of het wel de goede beslissing is dat ze gaat..

ik ben gewoon echt ontzettend kwaad op haar, ze heeft geen idee wat ze ook ons ermee aandoet. ze vraagt veel aandacht en die aandacht krijgt ze ook, maar wil er tegelijkertijd niets aan doen. dit maakt ons echt ontzettend hulpeloos en dat is echt vreselijk. ik zal het alleen niet aan haar laten merken dat ik echt kwaad ben (ik denk dat dat het beste is), ik ben er echt altijd voor haar en ik ben tenslotte niet degene die zn hele leven laat beheersen door eten. mijn vader is echter van mening dat we moeten stoppen met alle aandacht, dit vindt ze volgens hem alleen maar lekker en geeft haar het gevoel dat ze belangrijk is, maar als dat zo doorgaat zal ze nooit hulp gaan zoeken. ik zou er alles aan willen doen om haar te helpen, het probleem is alleen dat ze het zelf moet doen..

ik ben heel erg benieuwd naar jullie mening, misschien is hier iemand die precies hetzelfde heeft meegemaakt en me kan adviseren. heeft het nog zin als ze nu nog snel íets van hulp gaat zoeken? (ze wil het opzich niet, dat is duidelijk). denken jullie dat dat jaar in het buitenland goed voor haar is? moeten we haar ouders/broer inlichten? IS er uberhaupt iets wat wij kunnen doen? van haar krijgen we echt geen hoogte dus ik hoop echt dat hier iemand is met een goed advies..

Ouders inlichten. Dit gaat niet zomaar vanzelf over en als ze geen hulp wil zoeken dan moet ze maar gedwongen worden. Bij eetstoornissen zoeken mensen bijna nooit zelf hulp omdat ze het niet nodig vinden. Met kans op een dodelijke afloop.

En de kans bestaat dat ze borderliner is, zeker met dat aandacht vragen. Ongeveer 25% van alle boulimia patienten heeft ook borderline.

Dr ouders inlichten is wel het domste wat je kan doen maar goed.
Ts; ze heeft hulp nodig sowieso, maar je kan haar (helaas) niet swingen. Als je dr ouders inlicht achter haar rug om schaad je haar vertrouwen en zal ze volgende keer (waarschijnlijk) niks meer zeggen, dat schiet natuurlijk niet op. Probeer met dr te blijven praten en overtuigen dat ze hulp nodig heeft, vind het wel een lastige situatie, heb niet zoveel tips oid.Sorry:bloos:

Het is helemaal niet het domste wat je kan doen want het helpt dat meisje wel. En misschien raakt die vriendschap wel beschadigd maar wat is nou belangrijker?
Bovendien heeft ze al vele malen geprobeerd om haar te overtuigen om hulp te zoeken dus daar lekker mee doorgaan, daar schiet je wat mee op.

En wat als de ouders niks doen? Dan is dat meisje niet geholpen en de vriendschap stuk.

Wat als wat als, het is een poging waard toch. Op deze manier gaat het meisje zelf stuk. Als je een beter idee hebt hoor ik het graag.

Als je niks doet gaat de vriendschap ook sowieso kapot.

Waarom zou de vriendschap dan kapot gaan Marcade?

Kijk; een vriendin van mij heeft tegen niemand iets gezegd, maar bleef wel met me praten. Als ze het tegen mn ouders had gezegd hadden die waarschijnlijk niks gedaan en had ik die vriendin niet meer vertrouwd. Ik ben nu nog steeds bevriend met haar trouwens. T lijtk mij gewoon geen oplossing om het dr ouders te vertellen, maja wie ben ik he...
Maargoed, ik heb ook geen kant en klare oplossing Ts moet zelf maar kijken wat ze doet.

Blijven praten is één ding, maar dan moet je wel weten dat praten uiteindelijk zal helpen en het goedkomt met je vriendin. Als je dat niet zeker weet en het loopt uiteindelijk helemaal fout, zou je dan blij zijn met jezelf? Ik in ieder geval niet.

Hoi Kita,

Jeetje, wat begrijp ik goed hoe jij je voelt zeg! Een jaar geleden heb ik precies hetzelfde meegemaakt, met een van mijn beste vriendinnen. Het klopt echt precies met jou verhaal: de machteloosheid en hulpeloosheid, de onmacht omdat je niets kunt doen en zij gewoon door blijft gaan met zichzelf te vernietigen. De woede die zich vormt door de ellende die niet alleen zij meemaakt maar waar jij ook door meegesleept wordt.

Bij mij is het alleen iets anders afgelopen: mijn vriendin ging niet naar het buitenland, had anorexia nervosa en is eraan gestorven.
Ik snap dat je er alles aan probeert te doen, en dat het verschrikkelijk frustrerend is dat het helemaal niets lijkt te helpen.

Allereerst: geef niet jezelf de schuld omdat je alle 'hints' te laat hebt gezien en er nooit bij na hebt gedacht. Vaak weten mensen met eetziekten het zo goed te verbergen en hebben ze overal smoesjes voor, dat het je simpelweg niet opvalt. Misschien als je echt al met het idee van 'boulimia' in je hoofd zit, en er heel goed op let, dat je er dan wel tekenen van gaat zien.

Ik snap ook dat je het heel vervelend vond het als een van de laatsten te horen, maar eigenlijk is dat wel een teken dat ze om je geeft: ze schaamt zich er misschien toch een beetje voor en wil jou er niet mee belasten, omdat je haar heel dierbaar bent.

Ik vind het heel goed van je, dat je allerlei informatie hebt opgezocht en dat je mensen om advies hebt gevraagd, maar onthoud goed: zij moet wel meewerken, het moet niet alleen van jouw kant komen. Uiteindelijk moet ze voor zichzelf beter willen worden, en niet omdat jij en je vriendinnen dat zo graag willen, want dan gaat het helemaal niet goed zitten met haar zelfbeeld en heb je alleen maar kans op meer psychische beschadiging.

Daarbij, dreigen met een vriendschap vind ik absoluut een slecht idee. Je vriendin kan het voelen als iemand die haar leven probeert binnen te dringen, en aangezien mensen met een ES vaak niet 'helder' kunnen nadenken, heb je ook nog eens de kans dat ze de vriendschap opgeeft om zichzelf 'te beschermen' en door te kunnen gaan met haar ziekte.

Die vraag om aandacht die jij noemt, moet je eigenlijk zien als een noodsignaal. Haar onderbewuste weet waarschijnlijk wel dat er iets fout is en vuurt noodsignalen naar de buitenkant af die zich uiten in aandacht vragen. Maar omdat ze zelf zo koppig (?) is dat ze het niet wilt toegeven kan het best wel eens gek overkomen.

Het is absoluut slecht dat haar ouders niet weten van haar ES, maar of jij nou de aangewezen persoon bent om hen in te lichten, dat weet ik niet. Als jij en je vriendinnen het tegen haar ouders gaan vertellen, zal ze zich ongetwijfelt verraden voelen, en - doordat ze dan vertrouwen in jullie verliest - zich gaan afsluiten voor jullie en zo helemaal opgaan in haar eigen 'wereldje'.

Maar het is ook slecht om haar ouders buiten deze situatie te houden, zij zijn immers verantwoordelijk voor hun dochter en willen waarschijnlijk alles voor haar doen om haar te helpen..

Zoals ********** al zegt: 25 % van de boulimia patiënten heeft ook borderline, dan is het ook logisch dat ze bepaalde dingen doet/niet doet. Bijvoorbeeld het wisselvallige gedrag: ze zegt er iets aan te gaan doen maar ondertussen doet ze het niet, het liegen tegen jullie etc. Het zou inderdaad heel goed kunnen dat zij ook borderline heeft.

Het feit dat ze vertelt steeds meer last begint te krijgen van lichamelijke klachten, bewijst wel dat ze echt dringend hulp nodig heeft. Haar lichaam begint af te takelen en omdat ze dat hoogstwaarschijnlijk probeert te verbergen voor haar ouders, werkt ze zichzelf alleen maar dieper dat dal in.

Zoals ik al eerder zei: ik begrijp dat je ontzettend kwaad op haar bent, en om dat nou altijd te verbergen is ook niet makkelijk. Probeer het niet altijd aan haar te laten merken maar als je er nou een keer een uitbarsting van krijgt of iets in die richting (dat kreeg ik zelf een keer) verstop het dan niet maar probeer haar kalm uit te leggen hoe jíj je voelt. Schreeuwen en gillen heeft geen zin, als je rust en kalmte uitstraalt zal dat haar veel meer beangstigen en heb je de kans dat ze wakker wordt geschud.

Het buitenland kan inderdaad heel goed voor haar zijn: ze begint tenslotte met een schone lei, niemand kent haar daar. Maar het kan ook verkeerd uitpakken: ze kan zichzelf zo naar beneden werken dat ze er uiteindelijk helemaal aan kapot gaat, en niemand die het ziet.

Geef haar niet teveel aandacht want ze moet leren dat je niet zulke dingen hoeft te doen om aandacht en hulp te krijgen van iemand. En aandacht bedoel ik niet op de negatieve manier van je aanstellen o.i.d. Maar ondertussen: zorg dat je haar signalen doorkrijgt en vergeet haar niet, dat is heel moeilijk om tussen die twee dingen te twisten, dat weet ik.

Wat de hulp betreft: wat wij destijds hebben gedaan was iemand van bureau jeugdzorg inschakelen. We hebben iemand van BJZ opgebelt en haar met een smoesje (lekker naar de stad) meegenomen naar BJZ. Ze was ontzettend boos en verdrietig maar uiteindelijk heeft ze anderhalf uur met die vrouw zitten praten. Ik weet nog precies hoe ze naar buiten kwam en hoe zwak ze er ineens uit zag, maar: ze ging hulp zoeken en dit keer echt. Door het gesprek met die vrouw, zag ze ineens van alles in, ze zag dat het niet langer zo door kon gaan, ze werd keihard met haar neus op de feiten gedrukt. Dat heeft haar ontzettend geholpen en als ze niet al zover 'heen' was, was ze denk ik nooit gestorven.

Misschien helpt zoiets ook bij jou; die mensen kunnen dan bijvoorbeeld ook haar ouders inlichten e.d. Laat haar in elk geval niet alleen naar het buitenland gaan zonder hulp, want waarschijnlijk gaat dat niet goed.

Ik hoop dat je iets aan deze reactie hebt, al is het alleen maar de herkenning. Ik wens je heel veel kracht de komende tijd, ook aan je andere vriendinnen en aan je vriendin met deze vervelende ziekte, want jullie zullen het nodig hebben. Geef de moed niet op, als het er ellendiger gaat uitzien. Hou je sterk en vergeet niet dat je zelf ook een leven hebt. Als je nog wat wilt weten/vragen mag je me altijd PM'en.

Liefs, Nijn*

Jouw situatie is niet gelijk met die rest van alle boulimia gevallen over de hele wereld. Daarnaast kennen we je verhaal niet; ben jij nu genezen dan en heb je zelf hulp gezocht of heeft iemand je geforceerd? Of loop je nog steeds met problemen rond? En als je zelf hulp hebt gezocht, moet je begrijpen dat niet iedereen zoals jou is en kracht heeft om hulp te zoeken.

Waarom de vriendschap kapot zou kunnen gaan; omdat er druk op staat. Ik bedoel het is niet leuk je vriend(in) zien te lijden en als ze dan ook nog gaat liegen en steeds verder wegzakt word 't voor iemand wel heel erg moeilijk gemaakt om vrienden te blijven. Terwijl als je naar ouders gaat en forceert dat er hulp word gezocht, ze in eerste instantie mss. boos is .. maar achteraf wel begrijpt waarom het gedaan is. Tenminste voor zover ik weet is 't bij de meeste mensen zo, dat ze achteraf pas beter begrijpen waarom ze geforceerd werden hulp te zoeken.

het probleem is is dat ik bang ben dat haar ouders er niet veel aan zullen doen, en dat dit dus alleen maar vertrouwen schaadt zonder dat er vooruitgang komt. dit klinkt misschien raar maar ze ziet haar ouders ten eerste nauwelijks, heeft er ten tweede vaak ruzie mee en ten derde kan ze haar ouders heel makkelijk overtuigen van dingen. ze is namelijk een hele tijd geleden al een paar keer naar een psycholoog geweest en haar ouders dachten dat het hierdoor wel over zou gaan. dan vraagt haar moeder 'hoe gaat het nu met je' en dan weet zij hen te overtuigen dat het alweer prima met haar gaat. die ouders zijn in mijn ogen gewoon niet helemaal normaal, ze zijn veel te veel met zichzelf bezig (hebben allebei een hele drukke baan), die moeder heeft zelf ook boulimia gehad dus ik begrijp er niks van dat ze er niet wat meer aandacht aan schenkt. mn vriendin is trouwens in het verleden wel naar wat mensen geweest voor hulp (diëtiste, psycholoog, een of andere alternatieve dokter). maar volgens mij wisten die allemaal niet wat ze had. ze is met alles ook snel gestopt, maakte alles belachelijk en zag er geen hulp in. (dit was trouwens nog in de tijd dat ik niks van haar ziekte afwist, anders had ik haar veel meer gepushed om er mee door te gaan).

ja, dit dacht ik dus zelf ook al. niet zozeer een borderliner, maar wel dat ze een dubbele persoonlijkheid heeft. maarja, hier kan ik dus ook alleen maar achterkomen als ze hulp gaat zoeken.

misschien een beetje persoonlijke vraag maar heb jij ook boulimia gehad of heb je het nog steeds? want als jij wel hulp heb gezocht, hoe ben je dan overtuigd dat je dit moest gaan doen?
met haar blijven praten doen we wel, maar niet veel. we vinden het namelijk allemaal nogal moeilijk om erover te beginnen want het is altijd gezellig met zn allen, dus het is zo vreemd om er opeens over te beginnen en niemand durft dat eigenlijk.. maar we hebben al besloten dat we het er snel weer over gaan hebben.

praten heeft in mijn ogen in zoverre zin, dat zij haar verhaal weer even kwijt kan en dat wij hopelijk weer wat meer bij haar los krijgen.

nee natuurlijk ben ik dan niet blij met mezelf, dat is het hele probleem juist. het gaat mij heel erg om dat buitenland, daar zal het waarschijnlijk óf wel goedgaan óf helemaal niet, wie zal het zeggen? dat wij bij wat we ook besluiten te doen toch de onjuiste beslissing blijken te hebben genomen, zal allemaal achteraf gepraat zijn. dit maakt het juist zo moeilijk, je zal nooit weten wat het goede is en als het fout gaat had je inderdaad gewild dat je het anders had gedaan, maar wie kon in godsnaam weten dat dat de foute beslissing was?

mja maar andere (misschien nog wel betere) vriendinnen heeft ze het wel verteld.. het is gewoon zo kut, ik was met haar en 2 andere vriendinnen (die het wel wisten) 2 weken op vakantie vorige zomer, en na elk avondeten ging ze weer naar de wc. acheraf hoor je dan hoe ontzettend moeilijk die andere 2 het daarmee hebben gehad, terwijl voor mij die hele vakantie één groot feest was. ik kan gewoon niet uitleggen hoe erg dat is om achteraf te horen, en hoe egoïstisch ik het eigenlijk van haar vind dat ze die andere 2 het zwijgen heeft opgelegd terwijl die er juist zo'n behoefte aan hadden om het ook met míj te bespreken (we zijn met zn vieren een heel hecht groepje namelijk). maargoed, dit is gewoon mijn eigen frustratie maar het gaat nu om haar

ja ze geeft ook thuis niet over omdat haar ouders er zijn, dus moet ze het bij anderen doen. ze heeft mij ooit beloofd dat ze niet bij mij thuis zou overgeven (ze hóéft het namelijk niet te doen heeft ze me laten weten). ik zou hier namelijk echt níet tegenkunnen. het maakt me gewoon zo kwaad, ze weet heus wel hoe erg dit moet zijn voor de mensen die het horen en dan nog doet ze het. er zijn ook mensen om haar heen (waar ik nauwelijks mee omga) die dan aan haar vragen 'en? voel je je nu opgelucht?' (niet op een gemene toon ofzo, ze menen het echt). maar dit is toch belachelijk om te vragen?! je moet toch niet meegaan in dit aandachtsgedoe (in ieder geval niet op deze manier) of zie ik het nu helemaal verkeerd?

ik denk ook niet dat het echt goed is om haar ouders in te lichten, gezien haar situatie thuis. het is meer dat wij ons allemaal natuurlijk heel erg schuldig gaan voelen tegenover hen als er wat gebeurt in het buitenland. maar ik weet heel zeker dat zij het zelf absoluut niet tegen hen wil vertellen ('dan stel ik ze vreselijk teleur en dat wil ik niet', haar ervan overtuigen dat dit een belachelijk idee is werkt niet..) dus dat is ook geen optie.

ja precies. er zijn nog veel engere dingen hoor waarin haar gedrag onverklaarbaar is. bijvoorbeeld: ze heeft me ong. een maand geleden midden in de nacht huilen opgebeld, ze was op een of andere borrel van haar werk (waar haar ex ook werkt) en ze was erachter gekomen dat hij nogal had geflirt met iemand anders toen ze nog wat hadden. dit trekt ze zichzelf natuurlijk vréselijk aan en daarom belde ze mij. ze was werkelijk waar helemaal overstuur, huilend, enz. dus ik zei 'ga nou zo snel mogelijk naar huis en ga slapen, dan kom ik morgen langs'. jaja dit zou ze dan gaan doen, hoor ik haar midden in dr verhaal opeens stoppen met huilen en heel opgewekt zeggen 'heee zijn jullie er ook wat gezellig, nou kita ik ga weer hangen doeidoei!' dus ik vond dit al ontzettend vreemd natuurlijk, blijkt ook nog dat ze die nacht gewoon nog is uitgeweest met al die mensen, terwijl ze helemaal overstuur was! en de volgende dag is het dan weer van 'nee ik stelde me aan, ik voel me prima'. wat moet ik hier nou mee?
ze is ook heel vaak ineens helemaal kwaad op mij en nog een vriendin en dan gaat ze met heel iemand anders doodleuk gezellig zitten doen alsof er niets aan de hand is..

denk je dat het goed is dat ik ervoor moet zorgen dat ze nog even snel bijvoorbeeld een week met iemand van een hulpinstantie gaat praten? want ze vertrekt al heel snel en ze gaat ook nog op vakantie enzo, heeft het zin als ze nog hulp zoekt? want dan ga ik er echt meteen achteraan

ik heb zeker heel erg veel aan je reactie, het doet me echt heel goed om een keer iemand te spreken die een beetje hetzelfde heeft meegemaakt. wat een verhaal ook over jouw vriendin.. heel erg bedankt in ieder geval :)

hier heb je helemaal gelijk in hoor, ze heeft nu weer zo'n periode dat ze zich niet goed voelt en dat ze dus heel kattig is tegen onder andere mij en vervolgens heel erg leuk doet met anderen. dit is voor mij ook niet altijd makkelijk en ik heb daarom ook welis moeite met de vriendschap. zij kan namelijk ongestraft zo tegen me doen omdat ze ziek is, maar ik kan het natuurlijk ook niet eeuwig van haar blijven pikken

heel erg bedankt allemaal voor de reacties! ik hoop op nog veel meer tips..

Dit heb ik zo meegemaakt en het klopt exact wat je zegt :).

Ik denk dat het zeker een goed idee is om er voor te zorgen dat ze hulp krijgt. Hoe eerder ze weggaat, hoe meer de tijd dringt! Al is het maar dat ze één of twee keer met iemand praat, als zij daardoor wakker geschud kan worden of als het haar ook maar een klein beetje helpt, zal ze misschien uit zichzelf meer hulp willen. Succes ermee!

Nijn*

Wel vervelend dat d'r ouders niet echt een hulp zijn dan. Heeft ze geen andere verantwoordelijke familieleden waarmee ze goed omgaat misschien? Het is wel fijn als iemand met een beetje autoriteit d'r enigszins kan 'dwingen' om hulp te zoeken.
Dat idee om d'r mee naar een hulpverlener te nemen met een smoesje vond ik ook wel goed maar zeker weten dat het werkt is maar de vraag natuurlijk, zeker als ze inderdaad borderline zou hebben.

Ik heb zelf ook boulimia... :(

Bij mij hebben een paar vriendinnen in die tijd mijn mentor alles verteld over mij.. (ik had namelijk boulimia en automutileerde en zag het allemaal niet meer zitten).
Ik was toen echt verschrikkelijk boos op hun, ik wilde ze gewoon even niet meer zien... Dus toen durfde ik een tijdje helemaal niemand meer te vertrouwen, waardoor ik al mijn gevoelens "oppropte"..

Mijn mentor stuurde mij door naar een sociaal verpleegkundige op school.. (eigenlijk wilde ik niet, maar ze dreeg om naar mn ouders te gaan, als ik niet wilde praten), dus toen heb ik met de verpleegkundige één gesprek gehad.

Die sociaal verpleegkundige wilde persé mijn moeder inlichten, dus ik mocht dan zeggen wat ze eventueel mocht vertellen aan mijn moeder.. En dat had ze een week later gedaan.. De verpleegkundige had verteld dat ik in een niet zo'n goede bui zat, en dat ik soms 'mezelf pijn deed' (mijn moeder dacht dat ik dan bv een keer met mn hoofd tegen de muur aanbonkte...)

Een tijdje later had mijn moeder iets van mij gevonden wat ze te ver vond gaan, en toen moest ik mee naar de huisarts.. En via de huisarts ben ik doorgestuurd naar de psycholoog.. (daar heb ik ongeveer een jaar gezeten)..

Maar na een tijdje had ik mijn vriendinnen wel weer vergeven, omdat ik wist dat ze het voor mij deden, en dat ze alleen maar wilden dat het weer goed met mij ging.. En ik denk dat ik ze daar ook wel dankbaar voor moet zijn :)

Dus: Je kunt (denk ik) beter wel de ouders inlichten, anders gaat het helemaaaal fout!!
En je kunt er ook voor kiezen dat andere vriendinnen het vertellen, zodat ze in ieder geval nog wel één vriendin over heeft, waarmee ze kan gaan praten.
Maar ik weet niet wat er gebeurt als ze naar t buitenland gaat, want t kan juist goed zijn, of juist helemaal verkeerd lopen... :confused:

Mja, ik weet nie of je IETS aan dit verhaal hebt.. Kijk maar :)

tuurlijk heb ik wat aan je verhaal :) ik heb wat aan elke reactie. misschien is het voor jou uiteindelijk goed geweest dat je ouders het wisten, maar mijn vriendin heeft helemaal geen goede relatie met haar ouders.. en ze is ook al 18, dus het gezag van hen (als dat er sowieso al was..) is er niet meer echt, zij doet wat ze wil en dat mag, omdat ze volwassen is. maar heel erg bedankt voor je reactie :) en heel veel succes nog met jouw boulimia

er zijn inmiddels al wat veranderingen in de situatie. gister heeft een vriendin van mij (ook van haar) met haar gepraat, maar.. ze begon er dit keer zelf over! dit is nog nooit gebeurd. wat eruit kwam: ze is bang dat ze voor de rest van haar leven alleen maar oppervlakkige contacten op zal bouwen, omdat ze zich altijd anders voordoet dan ze is, dus de vriendschap nooit heel hecht kan worden (omdat de ander gewoonweg niet weet wat haar nou werkelijk bezighoudt enzo). dit vindt dit vooruitzicht vreselijk en kwam zelf met een conclusie: of ze moet iedere nieuwe vriendin inlichten, of ze moet stoppen. iedereen inlichten is voor haar geen optie, dus dan blijft ermee stoppen nog over. en dit helemaal uit zichzelf! ik vind het echt een hele vooruitgang.

ze vertelde ook dat ze eigenlijk naar het buitenland ging om daar heel dun te worden, om te bewijzen aan iedereen maar vooral aan zichzelf dat ze het kon. nouja, ik vind dit natuurlijk een walgelijke gedachte, maar dit soort dingen gaan wel vaker in haar om. maar wat het nu is, ze wíl helemaal niet meer dun worden, dus dat hele buitenland vindt ze alweer een stuk minder leuk. maarja, alles is al betaald en ze zal nooit van dr leven niet gaan, al is het maar om dr vader 'trots' te zien en haar moeder te vermijden. dus dat is mooi klote, nu wíl ze misschien uiteindelijk hulp maar nu kán het gewoon niet meer (ik heb inmiddels met meer mensen gesproken -ex boulima patienten- en die zeiden dat nu nog hulp zoeken geen zin meer had, dat ik haar beter op een andere manier kon steunen).

maarja, ik heb morgen weer met haar afgesproken, dus even kijken hoe dat uitpakt en of ik nog wat meer te weten kan komen.

heel erg bedankt allemaal :)

Nou, echt heeel veel Sterkte ermee!! :)
En 't is natuurlijk ALTIJD goed, als je haar steunt!!
Daar zal ze echt heel veel aan hebben!

Ik hoop dat 't snel beter met haar gaat :)

Vertel morgen maar hoe het is gegaan, ik ben benieuwd..

je krijgt pm.

mja, niet echt veel verandering. ik ben wel wat meer te weten gekomen over de relatie met haar moeder, en dat is echt te gestoord voor woorden. ik zal jullie de details besparen, maar het komt erop neer dat ze blij is als haar dochter naar het buitenland vertrekt, hoe sneller hoe beter. en hier voelt ze zich natuurlijk weer enorm klote over.
en buiten dat heb je natuurlijk de alledaagse opmerkingen van 'ik heb honger' en dan vervolgens een appel eten en dan 'vol' zitten, ook nog aan mij vragen 'jij drinkt toch veel water? plas je dan meer calorieën uit?' en in een winkel waar alles verschrikkelijk klein valt zeggen 'ik ben te dik voor al deze kleding'. maarja, relativeren vindt ze moeilijk..

als mensen nog meer tips voor me hebben zijn die heel erg welkom hoor!

groetjes