Er wordt te positief over mij gedacht
 

Het lijkt misschien een rare situatie, maar ik heb het gevoel dat veel mensen veels te positief over mij denken.

Ik kan goed leren, heb geen problemen met mijn uiterlijk, veel vrienden, ben sociaal, sportief, etc. En toch vind ik mezelf een mislukkeling.

Als je naar die dingen kijkt 'mag' ik niet negatief over mezelf denken, maar ik heb het gevoel dat ik iedereen voor de gek hou en dat niemand echt ziet wat voor een mislukkeling ik eigenlijk ben. Dat het allemaal nep is.

Ik weet niet waaraan dat ligt, en ook niet hoe dat komt en zit dus best wel in de knoop met mijzelf. Het lijkt net alsof ik dingen doe die niet kloppen bij wie ik ben en dat ik iemand ben die ik eigenlijk niet hoor te zijn. Of dat ik iemand lijk te zijn die ik niet ben. Lekker duidelijk. :rolleyes:

Ik weet niet of er iemand is die hier iets zinnigs of onzinnigs over te zeggen heeft, maar ik zit echt op een dood punt nu. :(

Precies zo wordt ook over mij gedacht !!!!!!!!
Ik heb alles,ben niet lelijk maar nou ook weer niet knap,heb een fijne thuissituatie,zit goed met het geld dus je zou denken dat ik niks te klagen heb he ???
Nou in iedergeval ik vindt het ook niet leuk hoor je hebt trouwens als snel een stempel.

Probeer er met iemand over te praten waar jij je op je gemak voelt,veilig voelt.
Probeer mensen uit te leggen dat alles hebben ook niks is..
Nou ik wens je verder veel sterkte

gr,tieneke

Ik denk juist dat jij jezelf te kort doet en te negatief over jezelf denkt.

Meldt zich; ben vrij slim (mja: op mijn vorige school was ik bij de slimmere middenklasse, nu eerder einstein van de school zoals in het lager), kom met vrij veel mensen overeen (ook leerkrachten), geld heb ik ook genoeg, uiterlijk is niet schitterend but who cares, veel mensen zeggen dat ik zeer stabiel ben maar dat vind ik juist niet.

Als je soms mijn posts op het forum leest, zie je direct dat er vaak iets aan me scheelt; in sociale situaties zal ik dus ook zo veel mogelijk proberen om te verbergen wat ik voel (wat dus stabiel oorkomt, maar zeker niet is).

Mja, het probleem is dat ik op school bij leerkrachten goed sta, veel leerkrachten geven punten op de kop dus ik krijg vaak wel uitermate veel punten hoewel ik ze vaak niet verdien. Voor anderen is dat niet fijn natuurlijk omdat ze vaak veel meer werken dan ik, maar voor mij is dat evenmin goed omdat ik eigenlijk naar mijn kunnen beorrdeeld wordt maar op persoonlijk vlak.

Ik heb ook wel wat het gevoel dat ik hier steeds een masker opzet om slechte kanten te verbergen. Beetje gek allemaal, brengt me ook wat in de war als ik er zo over denk nu.

Ik denk dat je moet kijken naar wat je zelf wilt, als een keer de keuze krijgt tussen iets wat mensen wat je verwachten en wat je zelf echt wilt dan moet kiezen vor het 2de anders houd je jezelf voor de gek?

Het is de leeftijd. Niet dat ik nu al zo zwaar volwassen ben, maar heb het ook weleens zo gevoeld. Groei je vanzelf wel overheen denk ik.

Het is zo gemakkelijk om het op de leeftijd te gooien, maar ik schiet er niet mee op. :(. Ik ben niet meer aan het puberen enzo.

@ mat-ice: Dat is misschien een goed idee, maar voor zoveel ingrijpende keuzes word ik niet gesteld. En als ik ze moet maken, dan kies ik 9 van de 10 keer de juiste en heeft het amper gevolgen.

Het is erg moeilijk om steeds te voldoen aan het beeld wat anderen van mij hebben. En dan niet eens dat ik dat verplicht 'moet', maar meer dat ik op de ene of andere manier altijd weet 'hoe het moet' en mezelf daar geeneens tekort meedoe. Behalve dan dat het toch niet klopt.

Grmbl. Lekker slap gelul allemaal van mij..

Probeer het te waarderen! Dan gaat misschien ook het ongelukkige gevoel weg. Ga iets doen waar je je energie in kunt stoppen. Waar je misschien iets uit kunt halen.

Hoe weet je nou zo zeker dat je niet meer aan het puberen bent? Je bent pas 16 hoor, kan nog best doorgaan tot je 22e (of misschien zelfs wel langer!), in ieder geval op emotioneel vlak.

Hoe lang voel je je dan al zo?
Ik heb het namelijk ook, maar ik vind mezelf oerlelijk en eigenlijk vind ik mezelf de ene dag wel slim en de andere dag niet..

Ik herken het wel een beetje ja :) Ik word door de meeste mensen gezien als slim omdat ik hoge cijfers haal en makkelijk dingen onthoud/begrijp, maar ik vind het zelf eigenlijk allemaal wel meevallen... en soms juist weer niet :o
En ik heb ook eigenlijk weinig te klagen maar vaak het gevoel dat het allemaal mis gaat en dat ik alles fout doe. Ik denk toch dat het gewoon puberteit is...
Ik herken het wel, maar echt goede adviezen heb ik ook niet echt :( Sterkte iig! Ik ga er altijd maar vanuit dat het over een paar jaar wel beter is, maarja daar heb je nu ook weinig aan :o

uit het stuk: "Het lijkt net alsof ik dingen doe die niet kloppen bij wie ik ben en dat ik iemand ben die ik eigenlijk niet hoor te zijn. Of dat ik iemand lijk te zijn die ik niet ben. Lekker duidelijk. :rolleyes:" haal ik dat jij het idee hebt dat je je anders voordoet dan je daadwerkelijk bent. maar dit weet je niet zeker omdat je geen problemen bij jezelf, direct, kunt aanwijzen. klopt dit?

Ik / we kan / kunnen wel mogelijkheden gaan bedenken wat het zou kunnen zijn, maar ik denk dat het belangrijk is dat je daar zelf achter komt.
Ervaren mensen het als vanzelfsprekend als je en hoog cijfer haalt? Hoe reageert men als jij een minder goed cijfer haalt? Verwacht jij het van jezelf?

Wordt er van je verwacht dat je gaat sporten? Wil je zelf sporten? Wat vind je er leuk/niet leuk aan?

Je hebt veel vrienden. Maar wat zie jij eigenlijk als vrienden? (mensen waar je lol mee hebt, of meer....? ==> wat zoek je in een vriendschap?)

@ Paarlemoeren: Ik weet dat ik uitgepuberd ben omdat ik zo'n twee jaar geleden dat wél deed. Ik was opstandig, maakte ruzie met mijn ouders, snapte ze niet enzovoort enzovoort. Nu ben ik nooit meer onredelijk tegen ze, heb nooit ruzie met ze om kleine dingen. Het maakt me veel minder uit wat er van me word gedacht, ben niet meer zo snel geïntimideerd en ga zo maar door.. Ook lichamelijk ben ik uitgegroeid en geestelijk tot rust gekomen vergeleken met toen.


@ ~~Fantôme~~ : Wow. Je slaat de spijker op z'n kop..


Ja dat klopt precies. Er kan niet direct problemen aanwijzen bij mij, maar voel me wel heel erg overschat. Doordat ik het gevoel krijg dat ik niet in de knoop kán zitten, omdat er immers niets mis is, ga ik me alleen maar rotter voelen. Er valt immers niks te doen aan een probleem dat in feite niet bestaat.

Als ik voor mijzelf antwoorden ga zoeken op de vragen die jij stelt dan krijg ik het gevoel dat het allemaal wel wat minder kan bij mij.

Maar het gevoel om een aantal dingen die nu zo goed en vanzelfsprekend gaan te veranderen, is nogal beangstigend eerlijk gezegd. Waarom zou ik het immers minder goed doen, als het even goed zó kan?

Ik zou ook niet weten wat precies. Drastische veranderingen van vrienden/sport zijn niet per sé nodig. Ik denk dat het meer aan mij ligt dan aan hen.
Pff..

denk ik ook

Volgensmij hou je jezelf een beetje voor de gek. Onzekerheid is menselijk, maar waarom zou je het geloof en vertrouwen dat mensen in je hebben niet aannemen? Misschien kun je dan ook meer in jezelf gaan geloven...Het beeld dat mensen van jou hebben komt niet uit het niets vallen, lijkt me. Hoewel een masker natuurlijk een deel van hoe je je eigenlijk voelt kan verhullen, maar ik weet niet of dat het geval is?

maar misschien heeft ze nu wel het gevoel dat mensen van haar verwachten dat ze presteert... lijkt me knap lastig om altijd te moeten presteren. maar het zou wel goed zijn als ts het geloof wat anderen in haar hebben over kan nemen ja :)

Absoluut! Maar ik dacht dat het probleem was dat ze zichzelf ondanks alles toch een beetje een mislukking voelt..

hmm, dat staat er he...? idd. maar ook dat ze niet weet waar dat doorkomt.

Dat is niet het enige gedrag dat hoort bij de puberteit. ;) Onzeker zijn enz. hoort daar ook bij. Misschien heb je dat opstandige idd al achter de rug, maar het onzekere duidelijk nog niet. (Dat is iig wat ik uit je posts haal.) Dat je lichamelijk echt uitgegroeid bent betwijfel ik eigenlijk (misschien wel in grote 'lijnen', maar mensen ontwikkelen tot ongeveer hun 21ste echt, zeg maar...)... :o

Misschien heb je nog niet echt een dieper besef van wie of wat je nu echt bent en wat je wilt, terwijl je het gevoel hebt dat de mensen om je heen je accepteren of van je houden of zelfs bewonderen om die 'uiterlijkheden', wat juist een angst of onzekerheid kan bewerkstelligen, omdat ze voor jou waarschijnlijk tot op heden vanzelfsprekend waren.

Het is lekker makkelijk om te zeggen dat je een mislukkeling bent. Als jij een mislukkeling bent dan schort er iets aan jou waar je ontevreden over bent. Je geeft aan dat mensen een ander beeld van je hebben dan je eigenlijk bent.
Komt dit door dat je je sterker voordoet dan dat je bent? Je probeert je zwakheden te verbergen voor anderen?
Misschien denk je dat mensen je zullen afkeuren?
Dit kan betekenen dat je jezelf niet bent bij anderen. En ik kan begrijpen dat je je daar kut over voelt.
Nu kunnen er ook een andere redenen zijn die je niet aan ons wilt vertellen.

Als ik je een tip kan geven waar je je zeker beter door zult voelen is dat:
Je doet en laat wat je zelf wilt
Je hebt namelijk geen eigen wil gekregen om er vervolgens niks mee te doen.
Leeft op een manier die jij fijn vind.

Het is soms ook handig om op papier te zetten wat je wel of niet wilt zijn.

Ik denk dat het van alles een beetje is, wat jullie opnoemen. Vooral wat Akilina zegt.. ik word zomaar geaccepteerd voor iets waarvan ik niet eens weet of ik het ben. En ik denk dat ik daardoor het idee heb dat ik iedereen voor de gek hou. Het is allemaal zo vanzelfsprekend dat er positief over mij word gedacht dat ik er erg onzeker van word.

En ik heb na zitten denken over wat er een paar keer genoemd is.. dat ik goed na moet denken over wat er van mij verwacht word en wat ik precies wil..

Ik heb op dit moment een dilemma met mezelf. Op school moet ik voor economie een voldoende halen om over te gaan, anders blijf ik zitten. Dat komt omdat ik me voor economie niet bepaald heb ingespand het afgelopen jaar.
Iedereen wil dat ik goed ga leren, een voldoende haal, over ga. Maar ik heb heel erg de neiging om die boeken gewoon niet open te slaan en 'vrijwillig' te blijven zitten. Niemand zou me begrijpen als ik dat zou zeggen en ik weet zelf ook niet of dit zo'n goede beslissing is. Maar toch..

If it looks like a duck, smells like a duck and feels like a duck, it must BE a duck.. Is het niet mogelijk dat die mensen gewoon gelijk hebben en je inderdaad beter bent dan je zelfbeeld je wilt doen geloven?

(ik had idd net zo goed die post kunnen quoten die iedereen quote, maar ik denk doe het ff anders)

Wij kunnen praten...:(

Wat moeten mensen dan doen? Je niet accepteren voor iets waarvan je niet eens weet of je het bent? Dat lijkt me een stuk vervelender. Ik denk dat mensen je accepteren op wat je hen laat zien ed, en ik denk dat wat je laat zien toch wel iets zegt over wie je bent. Misschien niet voor 100%, maar ik denk dat dat bij maar heel weinig mensen zo is.

Waarom heb je de neiging om die boeken niet open te slaan? Wil je echt blijven zitten? Of wil je de mensen die willen dat je goed leert, een voldoende haalt en over gaat niet teleurstellen?