hier en nu
 

Met mijn voeten in het gras geworteld
en de energie die door mijn aderen kruipt,
waar knoppen bloemen bloeien
en de warmte langs mijn lichaam druipt

Met de wind die door mijn haren blaast
geen morgen om voor te zorgen,
aan gister voorbij en vandaag in mijn hand
de warmte van binnen diep geborgen

Met de zon in mijn harte stralen
streel en deel ik leven om mij heen,
in het hier en nu, zou ik altijd willen zijn
met eigen waarheden nimmer nog alleen

28-05-2005

Moaw. Later uitgebreidere reactie, nu ben ik te uitgeput.

Ik vind de eerste strofe erg mooi. De inhoud vind ik niet zo geweldig (het is te 'gewoon', het is teveel een 'inleiding'), maar je woordgebruik (bij bijvoorbeeld Met mijn voeten in het gras geworteld) vind ik mooi en het loopt erg fijn. Daarna wordt het minder. Wat betreft de inhoud blijft het zo'n beetje hetzelfde: er 'gebeurt' niets in mijn ogen, er is niets wat me verrast. Maar ook het ritme is ineens veel minder en je woordgebruik minder bijzonder. Het is alsof je ergens mee begon en daarna niet wist hoe er een einde aan te breien: zo komt het op mij over. Een tip is om te proberen de lezer te verrassen met iets onverwachts, iets spannends en met leuke woordspelingen. Het thema van je gedicht vind ik een beetje cliché.