Is dit alles?!
 

even onder een andere naam...

Ik heb ruim 2.5 jaar een vriend. Ik hou erg veel van hem. Alles is goed tussen ons. Buiten het feit dat we elkaar redelijk weinig zien (alleen in het weekend, mits ik stage moet lopen in het weekend).
Doordat ik hem de laatste tijd steeds minder lijk te zien (ivm mijn stage), doen we eigenlijk ook nog weinig dingen samen. Als ik in het weekend bij mijn moeder ben, heb ik daar nog mijn dingen te doen (orkest, mijn moeder, de honden)... Ik wil alles, alleen het kan niet. Met als gevolg dat ik 's avonds mijn vriend zie, en dan hangen we vaak op de bank (bij mijn moeder), en gaan we slapen. Omdat hij op zondag vaak moet zwemmen (wedstrijdzwemmen), zie ik hem bagger weinig.

Ik weet niet of dat het is waarom ik me sip voel, of het feit dat ik
toch wel ''twijfel".
Ik woon nu bijna 2 jaar op kamers, en omdat ik nu stage loop zie ik toch een beetje hoe mijn leven eruit komt te zien, ''later''.
Hij woont echter nog thuis bij zijn ouders, en studeert nog (al loopt dit niet echt goed; hij is 4de jaars, en doet zijn 2 (en deel 3 de) jaar.

Nu zeggen we samen al wel een hele tijd te gaan samen wonen, wanneer ik klaar ben met mijn opleiding. Wel ben ik ervan overtuigd dat dat een punt is waarop het fout kan gaan; hij is ''lui'', studeert, presteert weinig, terwijl ik al fulltime aan het werk ben. Daarnaast is dat dan de eerste keer dat hij opzichzelf gaat wonen, terwijl ik dan al 3 jaar mijn eigen zaakjes moet regelen.
Ik heb altijd het idee gehad dat dat niet zoveel uitmaakte, maar begin daar nu toch een beetje aan te twijfelen. Ik heb dit wel tegen hem gezegd, maar dat leek hem niet veel te doen.

Ook heb ik vaak een beetje het gevoel van "Is dit alles"; hij is mijn eerste vriendje, de eerste spetters zijn er, logisch, wel een beetje vanaf. Maar ja nu kijkend naar de toekomst:
Zou dat wel goed kunnen gaan, of heeft dat per defnitie geen kans van slagen? (hij studerend, ik werkend)(ik denk wel dat het een kans van slagen heeft hoor, maar goed).
En verder, voor mensen met een langere relatie: twijfel je wel eens, heb je ook wel eens dat gevoel van: ''is dit alles"?!

toen ik een lange relatie had, had ik dat wel ns. maar niet zo erg dat ik het daarom wilde beëindigen. gelukkig had mijn vriendinnetje dat toen wel, met als gevolg dat ik eerst een paar maanden baalde en daarna allemaal leuke typische singlestudentendingen ben gaan doen :) en nu ben ik heel blij dat ik toen gedumpt ben ... dus ik zou je ook laten dumpen als ik jou was :p

wat ik bedoel is, dat je over een paar jaar niet meer een studentenleven kán hebben, dus ik zou er goed over nadenken of je jezelf nu al zo aan je eerste vriendje wil binden of niet ... ik heb nu sinds kort wel weer een redelijk serieus lijkend iets, mocht dit het echt zijn (stel dat), dan heb ik iig genoeg ervaring met andere en dan weet ik ook hoe dat is enzo...

Mijn vriend heeft dat gevoel nu..

Hij zei ook.. hm.. ik voel me best kut erom, want hij vertelde het. En toen zei ik dat we nog allemaal dingen gaan doen, we gaan nog samen op vakantie en naar de bios enzo, want de tijd hiervoor heeft hij het heel druk gehad met zn studie. En toen zei hij dat dat van die dingen zijn die met een ander ook leuk zijn, die dingen zíjn gewoon leuk. 'Het' is weg..

Weet niet wat je eraan hebt, maar wilde het zelf ook ff kwijt..

niet lullig bedoeld, maar volgens mij spreekt de topic-titel voor zich.
....alleen al het feit dat je je dat afvraagt.... :bloos:

Je relatie zit blijkbaar in een slop, doe er wat aan of kies ervoor om je eigen weg te gaan. Verder kunnen wij denk ik niet beoordelen of jouw relatie al dan niet stand houdt wat je toekomst betreft. Praat erover met je vriend en zeg hem dat je er mee zit. Jouw toekomst beïnvloedt ook zijn toekomst en andersom, dus ga echt een goed gesprek met 'm aan.

succes :)

Ik heb met mijn ex ruim 2,5 jaar wat gehad, we hebben samen gewoond zelfs... Het was voor ons beiden de eerste echt serieuze relatie. Na 2 jaar voelde ik me steeds minder prettig bij hem, we woonden toen ongeveer een jaar samen. Ik had het gevoel dat hij andere meiden wilde gaan ontdekken (en ik zat niet verkeerd met mijn idee aangezien hij uiteindelijk geruime tijd bleek vreemd te gaan wanneer ik er in de weekenden niet was). Ook wilde hij nooit iets gaan doen samen met mij, hij wilde liever "bankhangen". Ik zag hem ondanks dat we samen woonden alleen savonds, dus ook eigenlijk niet zo heel erg veel. De manier waarop hij deed en wat hij deed vond ik te weinig. Ik as voornamelijk bezig met de klusjes die gedaan moesten worden...

Toen ik er daadwerkelijk achter kwam dat hij was vreemd gegaan heb ik hem nog 2 weken de tijd gegeven en gevraagd of hij voor ons wilde vechten en daarna heb ik gezegd dat het klaar was...

Heb hier wel een hele tijd enorm veel verdriet van gehad, maar zie nu de leuke dingen ook weer. Ik ga vanavond zelfs weer met iemand uit eten en voel me een stuk minder bezwaard sinds ik weg ben bij mijn ex.

Sterkte en ik zou zeggen: Volg je hart

Iedereen heeft dat wel denk ik, twijfelen aan de toekomst met je partner enzo...ik heb het idem....bij ons zijn de rollen een beetje omgedraaid..hij werk en ik studeer etc...ik woon net 4 maanden op kamers en hij woont al 10 jaar op zichzelf...grote verschillen dus...maargoed...ff een vraagje...waarom ben je in godsnaam bij je moeder in het weekend als je weinig tijd met je vriendje doorbrengt??? blijf lekker op je kamer in het weekend en ga door de weeks als je een gaatje hebt bij je moeder...kan je lekker op je kamertje zitten met je vriend en hoef je ook geen rekening te houden met je moeder...je bent volwassen toch...

Als je vriend gaat werken denk je dan niet dat hij verandert? Dat hij minder lui wordt enz?

Als jullie samen wonen zie je hem sowieso meer, dan is dat bankhangen bij ma eraf, ik heb het idee dat je dat een beetje is gaan vervelen ;)

Algemeen: Blijf elkaar verassen, koop eens wat leuks of regel stiekem een vakantie als je daar tijd voor hebt. Neem beide een dagje vrij als dat kan en ga spontaan doen waar je zin in hebt.
En een serieus gesprek kan ook geen kwaad denk ik zo.

Ik zal het eens even duidelijk maken :): ik ken mijn vriendje van de tijd dat ik nog thuis woonde en naar de middelbare school ging. Hij woont dus in dezelfde plaats als waar mijn moeder woont, en waar ik opgegroeid ben.
Ik ga dus naar mijn moeder, maar in feite ook naar mijn vriend. Verder lijkt het mij ook erg relax om samen met mijn vriend het weekend op mijn kamer door te brengen, maar dat is de situatie niet echt.
Ik speel op zaterdagmorgen in een orkest (in de plaats waar ik vandaan kom), en mijn vriend zwemt erg fanatiek, en heeft dus vaak zijn verplichtingen in het zwembad. Vandaar dat het ''makkelijker'' is om daar te zijn in het weekend.
Verder komt hij natuurlijk wel eens hier naar toe door de weeks, maar dit ongeveer 2 uur reizen, dus dat doet hij ook niet ''even''.

Gisteravond met mijn vriend toch hierover gesproken (aan de foon), omdat ik er wel erg mee zat. Heb hem hier wel erg sip mee gemaakt, en hij vond het wel erg dat ik er zo over dacht. Hij vroeg zich af of het nu dan nog wel zin had?! Maar ja hier ben ik wel echt van overtuigd. Ik heb hem ook duidelijk gezegd dat ik dus wel wil samen wonen, maar als het op dat moment niet goed voelt ofzo, dan niet. Hij had hier wel begrip voor, maar vond het niet leuk (duh!).
Verder gehad over dat ik hem zo weinig zag, dat vind ik op dit moment ook wel erg. We hebben weinig kans om het leuk te maken samen, zeg maar. Goed hij vond dit ook, maar ja hij kan daar ook niks aan veranderen.
Daarnaast ik denk dat het even een ''dipje'' is, die ook normaal is. Zeker omdat ik het nu even moeilijk heb met mezelf (pfft dit klink ook lekker aanstellerig ;)), maar gewoon over dingen of ik wel de juiste opleiding heb gekozen, of ik niet te dom ben voor deze wereld, of ik wel knap genoeg ben, tsjaa dat heb je ook wel eens he :).

Achteraf had ik toch wel een beetje spijt dat ik het verteld had, omdat ik hem zo sip gemaakt had. Vervolgens heb ik daar in de nacht van kunnen huilen ;). Van de andere kant vind ik het wel zo eerlijk dat ik het vertelt heb.

Vanavond komt mijn vriendje hier naar toe, daar verheug ik me wel erg op :).

Ik vind 't eerlijk gezegd wel logisch dat je je vriendje verteld waar je me zit. Dat is echt niet iets om je voor te schamen, integenstelling zelfs, het is juist verkeerd als je in je eentje met de problemen blijft rondlopen. Jullie hebben samen een relatie en je moet daarin niet alleen de leuke dingen delen maar juist ook de vervelende, als je dat alles samen kunt dan zit 't met de relatie denk ik wel goed. :)

Wat betreft dat dom en knap vinden van jezelf: dat is allemaal maar relatief, 't gaat erom dat je je goed voelt zoals je bent en dat mensen je accepteren zoals je bent. Tuurlijk mag je er wel mee bezig zijn, maar je moet er niet echt een punt van maken :)
(hoe cliché dat ook allemaal mag klinken, het is er niet minder waar om :bloos: )

Ja, dit is alles.

Natuurlijk niet, en praten kan ook goed hoor in onze relatie. Maar dan meer het feit dat ik hem verdrietig heb gemaakt, dat vind ik natuurlijk niet echt leuk ofzo. Maar wel zo eerlijk allemaal. Ik had natuurlijk ook niet verwacht dat hij er vrolijk van zou worden, maar toch sommige dingen zijn toch minder leuk om te vertellen ofzo.

Wat betreft mezelf; natuurlijk is het allemaal relatief, en over het algemeen ben ik best tevreden met mezelf, alleen soms dan komt mijn puberale kant nog eens opgedreven, en ben ik erg onzeker over mezelf. Tsjaa en wat ik er op dit moment aan kan doen? Gewoon even rot voelen, en weten dat dat ook wel weer goed komt :).

oehoehoehoe, is dit alles, wat er is..

Ja doos, waar denk je dat die titel op slaat...

Het is goed dat je hem je gevoelens en je gedachts verteld hebt! Door er samen over te praten, komen jullie er vast wel uit. Hij weet nu hoe jij erover denkt, en hoe het is gekomen dat je soms van die gedachtes hebt. Het is nu aan jullie samen om er iets aan te gaan doen.
Veel succes ermee en hou ons op de hoogte!

ja debiel denk je niet dat ik er zo op kwam...

:nono: Nou nou rustig... Die doos was nog als grappig bedoeld...
Ik denk dat iedereen er wel op kwam, alleen vind ik het dan een beetje nutteloos om zoiets te replayen :). Dit was een inkoppertje van de bovenste plank.
Vertel liever iets ontopic nuttigs ofzo :)...

Ontopic: het was erg gezellig en leuk (& lekker :o) met mijn vriend gister. Mijn twijfels zijn toch wel weg; het is echt wel DE jongen voor mij zeg maar :).
We hebben het er nog even kort over gehad. Maar ja het is duidelijk allemaal, en het is weer ''goed'' :).

And now it's time to release your true identity :p

Wat ontbreekt er dan?

Denk dat ik er vroeg bij was... k had dat na 7,5 maanden al...
Mja, toen heb ik het maar uitgemaakt...