Rudolf
 

Rudolf liep door de kamer. Rusteloos. Omdat hij niet anders kon. Zijn benen bewogen onder aan zijn romp, leidden hem van muur tot muur. De wanden waren wit als kalk, hier en daar doorbroken door een strategisch geplaatst schilderijtje of een boekenkast. Dof was het geluid van de vloer onder de voeten van de man, die dertig was en glad geschoren, gekleed in een blauw T-shirt, met een lichtoranje pet.
Daar liep hij. Omdat hij niet anders kon.

Niet dat hij niet in staat was de kamer te verlaten. Niet dat hij niets beters kon verzinnen dan hier als een stomme gans de kamer door te waggelen. Nee. Dat was niet het probleem.
‘Dat is niet het probleem,’ mompelde de man en vervolgde zijn tocht: bij het bijzettafeltje linksaf, dan rechtdoor tot aan de eikenhouten boekenkast, om vervolgens bij de piano honderdtachtig graden te draaien, waarna hij bij een brede, warme kamerplant opnieuw linksaf sloeg.
En de tijd schreed voort, maar er was geen uitkomst. Waar het denken slechts als schild kan dienen, is het einde zoek.

Rudolf wist het. Hij wist dat hij een daad moest stellen, al was het maar om zichzelf te bewijzen dat hij nog leefde. Al was het maar het openslaan van een boek, het opendraaien van de luxaflex.
Zijn hoofd wees alles af.

Toen: een ogenblik van blinde moed, zelfwoede, ontsnappingsdrang. De man week van zijn route af, waarbij hij een deur moest openen, liep de keuken in en opende een la.
Ik leef! dacht hij. Heel even maar. Totdat het mes zijn ader raakte. Het blauwe T-shirt kleurde rood. En dat terwijl elke wijze, elk kind, elke huisrat of dolfijn hem had kunnen vertellen: ‘Hoho. Dat hoort zo niet.’

Ergens deed hij iets verkeerd. Ergens ging hij iets te dood. Bedacht te laat te zijn vergeten, waar hij ooit zijn hoop verloor.

Ghehe, leuk leuk :).

Ho, ho, dat hoort zo niet ;)

Nice work! (y)

Hm... ja, het bevalt me. Je stijl leest prettig, en... nou ja, gewoon goed! :D

Moest wel meteen aan een rode neus denken, trouwens.

Dank :).

Zie ook mijn nieuwe avatar.

Geweldig:).

Een schildpadavatar:eek:

*zucht*

Ik weet weer waarom ik op jouw verhaal had gestemd bij de verhalenwedstrijd:) En ik vind dat je Rudolf als Rudolph moet schrijven:)

filosofisch ;)

Bedacht te laat te zijn vergeten, dat ik nog niet gereageerd had, terwijl ik wel als één der eersten je stukje las. (a) Fraai werk. (y) Blijf vooral opschrijven wat je niet moet doen. ;)

Te laat vergeten hoe je je hoop verloren hebt, en hoe je je depressie dus kan oplossen? Klinkt me, ondanks de poëtische klank, toch ietwat onlogisch in de oortjes...

Die miniscule poezelige oortjes. ;)

Het klonk mij ook nogal onlogisch, maar aangezien ik niet zo geleerd ben als jullie twee had ik er het volste vertrouwen in dat het wel zou kloppen :o

Lief slijmballetje dat me allang welterusten had gewenst en desgezegd ook het bed al ingedoken had moeten zijn. :nono: ;)

Mooi, interessant stuk:).
Echte kritiek heb ik niet, ben niet in zo'n goede bui, sorry...

Als je iets kwijt bent, maar niet weet waar je het bent kwijtgeraakt, kun je het niet meer terugvinden. Niet logisch?


Ik vind eigenlijk ook dat hij Rudolph moet heten :).

Ik snap het!

Als ik heel eerlijk moet zijn doet het me niet zo veel.

Dat mag :). Ik sta ook een beetje versteld van de positieve reacties...

Dan had de zin anders gemoeten, als ik tenminste helder genoeg ben om te vatten wat je wil zeggen:

'Te laat; vergeten blablabla...'

'Te laat vergeten' is namelijk gewoon nog altijd onzin. (a)

Je hebt gelijk, zie ik nu.
Ik ben niet zo goed in komma's in dit soort zinnen...
Zo misschien dan.

Bedacht te laat, te zijn vergeten, waar hij ooit zijn hoop verloor.

Ik begrijp nu de intentie van je zin. Het is alleen moeilijk om dit kloppend te houden zonder de vlotte loop eruit te halen.

Normaal zeg je namelijk "Hij bedacht te laat dat hij was vergeten waar hij ooit zijn hoop verloor", maar ik kan me voorstellen, dat nu je deze andere zin hebt, je die constructie van het infinitief 'te zijn' niet wil loslaten. Dus hou het inderdaad maar zo met die komma ertussen. ;)

Is het proza of poezie? Iets er tussen in vind ik meestal niet zo.

Verder mooi.

Mwah, Christof, volgens mij kan je beter. Op de een of andere manier boeit het me niet echt. Het is denk ik een kwestie van smaak en stijl, maar ik vind het wat te oppervlakkig. Teveel omschrijvingen en te weinig gevoel. Naar mijn mening te kort en te snel.

Trouwens, deze heeft wel wat weg van vogels en verleden, ofzo. :p

Niet dat het slecht is hoor, volgens mij kan jij niet eens slecht schrijven. ;) Maar er missen wat dingen, vind ik, waardoor ik het niet echt goed vind...

Ja, daarom vond ik deze dus ook goed, omdat het me daaraan deed denken;)
En het zijn wel veel beschrijvingen en zo.. Is denk ik een beetje een kwestie van smaak of zo?

Oorspronkelijk was ik van plan een veel zwaardere tekst te schrijven over dit onderwerp, maar na het schrijven van mijn columnwestrijd-inzending had ik daar niet echt de stemming meer voor.

Het is dus eigenlijk een beetje een halfslachtig, snel neergepend stukje geworden, dat vrij weinig om het lijf heeft. Maar op een bepaalde manier bevalt het me toch ook wel weer, ook al is het niet echt goed...

Voornamelijk proza, maar wel een beetje tussenin inderdaad. Kan wel snappen dat je dat niet zo geweldig vindt. Ongeveer hetzelfde wat ik meestal bij musicals heb.

Wel leuk dat er mensen zijn die mijn krabbeltje zo weten te waarderen :).

Mijn dank voor alle reacties. Gefundeerde kritiek (of wat dan ook) is nog altijd meer dan welkom.