Een kort verhaal over eenzaamheid
 

Dit is mijn eerste verhaal, ik ben bang voor de kritieken want ik schrijf nog niet zo lang... Maar wees vrij om eerlijk te antwoorden anders heb ik er ook niet zoveel aan. Oja de gedichten zijn ook van mij en ik weet niet of ik ze er juist tussen moet stoppen of niet...

Sorry dat het niet zo lang is... ik weet niet wat ik er verder mee moet doen, vandaar dat ik het hier post.

Janneke

-------------------------------------------------------------

Eenzaamheid

Eenzaamheid
Verlaten stilte
In innerlijke rust
Waardoor mijn geest
Zachtjes wordt gesust

Je bent zo ver weg
Maar toch dichtbij
Kijkt me aan
En glimlacht naar mij
Maar ik ben er niet
Het is voorbij
Het was er even
Voor jou en mij.

De eenzaamheid kon je lezen in haar ogen. Niet als je er lang naar staarde. Maar meer in een flits als je even met haar contact zocht. Na een knippering was het verdwenen en verried alleen een kleine glinstering in haar ooghoek hoe ze zich werkelijk voelde.
Niemand had haar ooit zien huilen, behalve vroeger haar ouders misschien wanneer ze met een bloedende knie door het voetballen thuiskwam. Nu leek ze een sterke, krachtige persoonlijkheid waar elk meisje stiekem naar opkeek en wenste dat zijzelf ooit ook zo zelfverzekerd kon zijn als zij.

De spiegel

Ik zie mijzelf
De spiegel glimlacht
Maar ik niet
Ik ben niet degene
Die je daar ziet
Ik ben daar
Waar
Niemand het kent
Alsof je daar
In je eentje bent
Daar is mijn verdriet
Mijn spiegelbeeld kent dat niet.

En nu, nu was ze thuis en keek in de spiegel naar haar naakte lichaam, waar je de waterdruppels van de douche nog op kon tellen. Ze streek met de palm van haar hand over haar iets-te-brede-schouders en volgde de contour van haar lichaam tot de welving van haar borst totdat ze rilde, alsof ze het koud had. Toen begon ze te huilen en keek in de spiegel naar haar tranen die over haar wangen druppelden. Ze glimlachte naar haar spiegelbeeld en verklaarde zichzelf voor gek. Ze zakte door haar knieën en ging in kleermakerszit op het donkere tapijt zitten. Naakt. Met nietsziende ogen staarde ze dwars door zichzelf heen, als een glazen huis waarin niets verborgen bleef.
Dit moment van rust werd verstoord door een zacht geklop op de deur van haar slaapkamer. “Julia?”

Jouw sig!!! :cool:

Ik vind je gedichten heel mooi, ze lopen beide echt ontzettend goed en het gevoel straalt er vanaf. Je woordkeuze is verder niet echt bijzonder, maar dat hoeft ook niet per se. Het is alleen jammer dat je elke zin met een hoofdletter begint.

Je tekst als geheel vind ik... Ja, aan de ene kant is het ontzettend standaard (het doet me denken aan het verhaaltje van Soapsie, iedereen schrijft ineens hierover of zo?), maar aan de andere kant.. Ik vind het echt mooi geschreven, hoor!
Wat doet die plus daar?

Ik vind het niet zo geweldig. Ik weet niet, ik ga er niet van rillen het is niet verkeerd geschreven ofzo en ik kan ook niet echt dingen aanwijzen ter verbetering, maar het is niet zo heel erg bijzonder. Ook wat vogelvrij zegt.

Wat je gedichten betreft, eigenlijk hetzelfde, ik vind ze niet heel erg geweldig, en ik krijg er ook niet een heel triest gevoel van.

Maar, als je nog niet zo lang schrijft enzo, dan is dit best een goede start en ga vooral zo door!