Apud Inferos
 

Een plons als laatste afscheid
in het water van het eeuwige.
Dromend van appels, zó rood
zó groot en onbereikbaar.
Zoetsappige verleiding
die mij stiekem lokt.
Maar geef ik mij nu over,
dan ben ik gedoemd.

De wind speelt genietend
met de takken vol beladen
van die glanzend rode bollen.
En bereikt mijn hand de takken,
dan zweept de wind hen op
tot immense hoogte.
Wegterend in mijn maagzuur,
oh Jupiter, waarom?
Zelfs het water bleek mijn vijand,
toen jij mijn zonden overwon

De wind speelt genietend
met de takken vol beladen
van die glanzend rode bollen.
vind ik leuk, omdat je 'beladen' leest als 'blaad'ren' (of zo), dat zal ook wel je bedoeling zijn geweest?
Al is het dan wel 'met die glanzend rode bollen', of lees ik iets nu helemaal verkeerd?

Verder vind ik in het water van het eeuwige. en zelfs het water bleek mijn vijand wel een beetje dramatisch :o
En wegterend in mijn maagzuur vind ik er niet bij passen, ik ga me dat dan haast helemaal voorstellen :|

Maar over het algemeen vind ik hem best mooi :)

Dat stukje vind ik juist het minste (naast die maagzuur dan, maar dat vind ik juist wel weer wat hebben:o), ik las het eerst verkeerd en ik vind beladen maar een raar woord.

Verder loopt hij wel heel fijn. Normaal zeg ik dat vooral als gedichten erg snel doorlezen, maar jouwe leest juist erg langzaam. Ik vind het een beetje een loom gedicht:cool:
Ik vind hem wel mooi:)