stilte
 

stilte

Als mijn mond zich opent trekt het
touwtje van mijn gedachten hem
meteen weer hermetisch dicht.
Geheimen rollen niet over straat.

Met mond afgeplakt moet ik het
vertellen, wat ik niet kwijt kan.
Hoe kan ik het je zeggen
dat wat ik niet vertellen wil?

Hoe kan jij je oor geven als
jij doof bent voor mijn wereld?
Je ogen sluiten is zo makkelijk
want dan bestaat het niet...

De armen van mijn gedachten
en de verlangens van mijn schoot
zijn groter en vreemder dan jij.
En nee ik wil het niet delen.

Toch moet het ongewenste passeren.
Gesproken zullen die woorden worden,
spoedig...
Want aan mijn verlangen komt geen eind.


ik vind het zelf een beetje een vreemd gedicht... enige kritiek of suggesties?

Als mijn mond zich opent trekt het
touwtje van mijn gedachten hem
meteen weer hermetisch dicht.
Geheimen rollen niet over straat.

vind ik het mooiste van je gedicht. (al las ik eerst: "Als mijn mond zich open trekt het touwtje van mijn gedachten hem meteen weer hermetisch dicht', alsof je dat aan een stuk door moest lezen, en dat vond ik ook wel grappig).

Daarna val je een beetje in herhaling en verwoord je het minder mooi, dat is jammer. Je hebt heel veel strofes zonder dat je daar nou heel veel in zegt, en dat is jammer. Ik weet ook niet echt hoe je het anders zou kunnen doen.

Ik sluit me aan bij Thoughtful. Bij de eerste strofe schep je een mooi beeld, bij de andere ben je te expliciet. Ook vind ik je gebruik van punten een beetje vreemd: het 'stokt' zo in het ritme.

ben het wel eens met hierboven.
je schept hele verwachtingen met je eerste strofe, maar daarna lijkt het een beetje snel afgedaan.
toch vind ik de 4e strofe dan wel weer beter in de buurt komen.