nog niet bekend
 

En nog later op de avond valt de zon in duizend stukken
die als sterren aan de hemel lachen naar een volle maan.
Slechts de rode gloed van vuurzee blijft nog even langer hangen
boven weilanden van verte waar de lucht de aarde kust.

Langs de waterkant in schemer zucht de wind tegen sigaren,
die zacht ruisend, wuivend buigen als een veld vol zonnig graan.
Eenzaam vormt een meerkoet rimpels in het gladde vlak van water,
waar, als laatste van het beekje, hij zoekt naar een plek van rust.

Tussen stille wijde velden, op een zandpad zonder einde,
fietst een onbezonnen dromer vrij zijn toekomst tegemoet.
Zwart omhelst hem als een deken in zijn afscheid van verleden
en bevrijdt hem van zijn grenzen als hij oplost in de nacht.

En dan sluit ik zacht mijn ramen, melancholisch in gedachten,
stil genietend van het weten: alles hebben wij tegoed.
En hoewel hij van me weg rijdt, op naar ongekende dagen,
vertrouw ik blind op ooit zijn thuiskomst, want hij weet dat ik hier wacht.

Ingewikkeld gedicht, dat is het eerst dat me te binnen schiet als ik dit lees. Het zit ingewikkeld in elkaar, maar als ik het probeer uit te leggen in één woord dan denk ik aan 'liefdesverdriet'.

De beeldspraak vind ik van een hoog niveau. Het zegt wel veel als je zo'n lang gedicht kan schrijven. (Vind ik.)

Mja, ik vind het ook lastig lezen, die lange zinnen. Al hebben jouw gedichten dat geloof ik altijd.
fietst een onbezonnen dromer vrij zijn toekomst tegemoet
vind ik heel erg mooi <3.
Verder moet ik nog een beetje op zoek naar de samenhang. Je woordgebruik is erg mooi, maar het raakt me niet echt, geloof ik.

Toen ik het gedicht zag, zag ik er een beetje tegenop om het te gaan lezen omdat het veel te groot lijkt, vaak hou ik daar niet zo van. Toch maar gaan lezen, en het eerste dat me opviel is dat het echt héél goed loopt, petje af. Alleen de volgende zin valt er volgens mij een beetje buiten:

Eenzaam vormt een meerkoet rimpels in het gladde vlak van water,
waar, als laatste van het beekje, hij zoekt naar een plek van rust.

Die zin loopt ook wel, maar alleen als je klemtonen op een vreemde manier gaat leggen.

'zacht ruisend, wuivend buigen' -> mooi, fijne alliteratie, geeft de rust weer die je in het gedicht volgens mij wil oproepen.
Verder, sja, wat kan ik zeggen, de zinnen zijn bijna allemaal mooi en het 'klopt' gewoon allemaal zo goed. Ik blijf bezig als ik de goede zinnen eruit ga halen, vooral strofe 3 vond ik erg mooi.

Normaal heb ik een hekel aan van die lange zinnen, maar toch las ik dit gedicht heel snel en vloeiend. Hij kabbelt heerlijk voort en inderdaad; de beeldspraak is erg goed! Alleen snap ik die sigaren niet:confused:

Meerkoet! Dat woord schoot door mijn hoofd toen ik er eentje zag, maar een ogenblik later wist ik het niet meer en dat was frustrerend:D Bedankt dus;)

Sigaren, vogelvrij, die dingen die tussen het riet door langs het water staan en ook echt op sigaren (op stokjes) lijken. Geen beeldspraak dus, tenminste ik zocht er niets diepers achter.

Ik dacht ook al niet dat het beeldspraak was (die zinnen hoorden niet bij elkaar), ik kende die betekenis van het woord sigaren gewoon niet. Ik zou nu ook nog niet weten wat je bedoelt, maar oké, het is dus een normaal woord:o

ik heb het hardop gelezen en het klonk niet ingewikkeld. het zag er alleen ingewikkeld uit op het eerste gezicht.
het klinkt mooi.
die derde strofe <3.
en een mooie afsluiting.

ik vind je beeldspraak erg goed, ik begreep bijna onmiddellijk waar je over sprak. (bij sommige dingen moest ik iets langer nadenken, maargoed.)

Jouw gedichten zijn altijd nogal prozaïsch, maar hier vind ik dat eigenlijk heel erg mooi. Ook in jouw vorige gedicht vond ik de beeldspraak echt geweldig en dat is hier niet anders. Ik vind het echt heel knap. :)

Bedankt voor alle positieve reacties! Blij dat jullie toch de moeite hebben genomen t te lezen, ondanks dat de lengte misschien afschrikt... Enne, 'sigaren' had verder geen diepere betekenis, ze heten nou eenmaal zo:).

xx

dat zijn van die rietstengels met zo'n zwart dik harig uiteinde toch?