Verhaal van Sofie [nog geen titel]
 

haii mense... ik ben nieuw hier en ik ben op dit forum gekomen om te vragen wat jullie van mijn verhaal vonden :)
ik schrijf het op het forum van ellgirl, dus ik kopier nu even wat hier naartoe... wat vinden jullie ervan?

***
De zon begon langzaam op te komen. Met mijn blote voeten rende ik door het natte gras van de heide, tussen de lege struiken door.
Toen ik bij een beekje aankwam ging ik op een droge steen zitten en liet mijn voeten in het water zakken. In mijn broekzak zocht ik naar een zuurtje toen opeens mijn oog viel op een zwerm vogels, dat boven mijn hoofd in de lucht vloog.
Het waren mooie vogels, van die grote, indrukwekkende gevaarten. Ze vlogen hoog in de lucht en waren binnen een paar seconden uit het zicht verdwenen.
Zouden die vogel beseffen wie ze zijn? Zouden ze beseffen dat ze vogels zijn, net als wij beseffen dat we mensen zijn? Tenminste, dat denken de mensen. Misschien zijn de mensen wel geen mensen en de vogels wel geen vogels.
Ik liet mijn hoofd weer zakken en keek naar mijn tenen die ik in het water bewoog. Heerlijk vond ik dit, dat koude water, in de ochtend, op een zwoele zomerdag...
Mensen denk dat zij de belangrijkste soort dieren zijn. Maar misschien denken de vogels dat ook van zichzelf, en zien ze ons als vogels!
Ik lachte. Zonder vleugels dan.
Maar kunnen vogels wel zoiets beseffen? Mensen beseffen wel wat of wie ze zijn.
Ik stond op. Maar... Wie ben ik dan? Ik liep verder. Het zuurtje in mijn mond was al bijna op. Ik volgde de weg van het beekje, stroomafwaarts.
Ik ben Sofie. Dacht ik opeens. Ja, gewoon Sofie! Maar de vogels dan? Die hebben geen namen. Waarom zou je eigelijk een naam moeten hebben? Als ik nou eens anders heette, Roos of Anna, of helemaal geen naam had, was ik dan anders? En hoe zou ik dan kunnen zeggen wie ik ben?
Toen ik bij een ondiep stukje van het beekje kwam besloot ik over te steken. De steentjes prikten onder mijn voeten en mijn opgerolde spijkerbroek werd nat.
Ondanks dat het ochtend was en ik alleen die spijkerbroek en een wit shirtje aan had, was het toch best warm. Ik was tenslotte in Frankrijk. Normandië, om precies te zijn.
Een kilometer terug lag ons vakantiehuisje waar ik met mijn vader, zus, oom, tante, neef en nichtje logeerde. Morgen zouden er nog twee andere mensen bij komen. Een tante en een neef, die ik beiden nog nooit gezien had.
Mijn vader had heel lang, zo'n vijftien jaar, geen contact gehad met mijn tante. Dat was omdats ze sinds de geboorte van mijn neef in Spanje woonden. Het jaar daarna werd ik geboren. Twee jaar daarvoor mijn zus, niet te vergeten.
Ik concentreerde me weer op waar ik liep. En mijn gedachten begonnen weer af te dwalen...
Wie ben ik? Ik gooide ondertussen een steentje in het water. De volgende kwam aan de overkant.
Wie ben ik? Ik word gek!
,,Sofie, Sofie, SOFIE!!" schreeuwde ik, over de heiden en velden, waar toch niemand me kon horen of zien. ,,Sofie, dat ben ik!"
Maar als ik nou geen naam heb, wie ben ik dan? Een meisje van veertien jaar, donkerblond haar, bruine ogen.
Ja, zo zie ik er uit. Maar wie ben ik? Wie ben ik hier op of in de grote wereld?
Ik dacht dat ik gek werd... Wat kon ik doen? Ik liet me op mijn knieën vallen en duwde mijn handen in de zachte grond. Het kon me niks schelen dat mijn handen vies werden, of dat ik ze openhaalde aan de steentjes, die er tussen zaten.
Na een tijdje sprong ik op en begon te rennen. Nog verder van ons vakantiehuisje, van vader, van mijn zus Kim, weg van de mensen die dachten dat het leven normaal was. Steeds harder wou ik rennen, en ik negeerde de kramp in mijn benen. Ik voelde de wind langs mijn oren en haren suizen.
En de wind dan? Ik kan de wind horen, voelen, zien, ruiken... Leeft de wind? Beseft hij dat hij leeft? Beseft hij wat hij is?
Mijn gedachten werden onderbroken door iets wat je hier op de weide bijna nooit zag... Een mens.
***

Nou... don't be afraid to comment :)
please leave a message!!

-xXx-
lisanne

Ik vind het hele verhaal over een meisje dat zogenaamd filosofisch doet en gek wordt heel erg ver gezocht, en ongeloofwaardig. haar hele gedachtengang is sowieso al een theorie die iedereen wel eens heeft bedacht, en vrij snel weer heeft verworpen.
Afgezien van dat vind ik het moeilijk te geloven dat ze van het ene op het andere moment compleet flipt over iets onbenulligs als dat, ook omdat ze er misschien een kwartiertje over heeft nagedacht. En vlak daarna wordt ze weer rustig? :confused: het einde vind ik ook erg slap.


De zon begon langzaam op te komen. Met mijn blote voeten rende ik door het natte gras van de heide, tussen de lege struiken door.

De zon komt nooit zo snel op, en struiken kunnen niet leeg zijn.


Toen ik bij een beekje aankwam ging ik op een droge steen zitten en liet mijn voeten in het water zakken. In mijn broekzak zocht ik naar een zuurtje toen opeens mijn oog viel op een zwerm vogels, dat boven mijn hoofd in de lucht vloog.

Ze zoekt in haar broekzak een zuurtje, en ziet dan opeens een zwerm vogels boven haar hoofd, lijkt me erg onlogisch, als je iets in je broekzak zoekt kijk je niet omhoog.
het is trouwens een zwerm vogels, die boven haar hoofd vloog


Het waren mooie vogels, van die grote, indrukwekkende gevaarten. Ze vlogen hoog in de lucht en waren binnen een paar seconden uit het zicht verdwenen.

Wat waren het, pterodactylussen ofzo? Vogels zijn niet groot genoeg om gevaartes te zijn. En als ze hoog in de lucht vliegen duurt het wel wat langer voor ze uit het zicht verdwijnen.


Zouden die vogel beseffen wie ze zijn? Zouden ze beseffen dat ze vogels zijn, net als wij beseffen dat we mensen zijn? Tenminste, dat denken de mensen. Misschien zijn de mensen wel geen mensen en de vogels wel geen vogels.

Hoe kun je iets wat je bent nu niet zijn? mensen zijn mensen, vogels zijn vogels.


Ik liet mijn hoofd weer zakken en keek naar mijn tenen die ik in het water bewoog. Heerlijk vond ik dit, dat koude water, in de ochtend, op een zwoele zomerdag...
Mensen denk dat zij de belangrijkste soort dieren zijn. Maar misschien denken de vogels dat ook van zichzelf, en zien ze ons als vogels!
Ik lachte. Zonder vleugels dan.
Maar kunnen vogels wel zoiets beseffen?

nee, dat kunnen vogels niet


Mensen beseffen wel wat of wie ze zijn.
Ik stond op. Maar... Wie ben ik dan? Ik liep verder. Het zuurtje in mijn mond was al bijna op. Ik volgde de weg van het beekje, stroomafwaarts.

Ik ben Sofie.

briljante conclusie Sherlock


Dacht ik opeens. Ja, gewoon Sofie! Maar de vogels dan? Die hebben geen namen. Waarom zou je eigelijk een naam moeten hebben? Als ik nou eens anders heette, Roos of Anna, of helemaal geen naam had, was ik dan anders? En hoe zou ik dan kunnen zeggen wie ik ben?
Toen ik bij een ondiep stukje van het beekje kwam besloot ik over te steken. De steentjes prikten onder mijn voeten en mijn opgerolde spijkerbroek werd nat.
Ondanks dat het ochtend was en ik alleen die spijkerbroek en een wit shirtje aan had, was het toch best warm. Ik was tenslotte in Frankrijk. Normandië, om precies te zijn.

Een kilometer terug lag ons vakantiehuisje waar ik met mijn vader, zus, oom, tante, neef en nichtje logeerde.

lijkt me sterk dat ze zo nauwkeurig kan inschatten hoe ver ze heeft gelopen, terwijl ze aan het filosoferen was.


Morgen zouden er nog twee andere mensen bij komen. Een tante en een neef, die ik beiden nog nooit gezien had.
Mijn vader had heel lang, zo'n vijftien jaar, geen contact gehad met mijn tante. Dat was omdats ze sinds de geboorte van mijn neef in Spanje woonden. Het jaar daarna werd ik geboren. Twee jaar daarvoor mijn zus, niet te vergeten.
Ik concentreerde me weer op waar ik liep. En mijn gedachten begonnen weer af te dwalen...

Deden ze dat niet juist toen ze aan haar familie ging denken?


Wie ben ik? Ik gooide ondertussen een steentje in het water. De volgende kwam aan de overkant.
Wie ben ik? Ik word gek!
,,Sofie, Sofie, SOFIE!!" schreeuwde ik, over de heiden en velden, waar toch niemand me kon horen of zien. ,,Sofie, dat ben ik!"

Ja, nu draait ze echt door! :)

Oh, toch niet, want hier gaat ze weer filosoferen

Maar als ik nou geen naam heb, wie ben ik dan? Een meisje van veertien jaar, donkerblond haar, bruine ogen.
Ja, zo zie ik er uit. Maar wie ben ik? Wie ben ik hier op of in de grote wereld?


Ik dacht dat ik gek werd...

ja, dat hebben we net gelezen, beetje overbodig

Wat kon ik doen? Ik liet me op mijn knieën vallen en duwde mijn handen in de zachte grond. Het kon me niks schelen dat mijn handen vies werden, of dat ik ze openhaalde aan de steentjes, die er tussen zaten.

Na een tijdje sprong ik op en begon te rennen. Nog verder van ons vakantiehuisje, van vader, van mijn zus Kim, weg van de mensen die dachten dat het leven normaal was. Steeds harder wou ik rennen, en ik negeerde de kramp in mijn benen. Ik voelde de wind langs mijn oren en haren suizen.

Je voelt de wind niet suizen, je hoort het. Wind suist ook niet langs haren.


En de wind dan? Ik kan de wind horen, voelen, zien, ruiken...
Leeft de wind? Beseft hij dat hij leeft? Beseft hij wat hij is?

Mijn gedachten werden onderbroken door iets wat je hier op de weide bijna nooit zag... Een mens.

Oh, ja, dus?
Erg zwak einde, zoals ik al zei. Wat wil je met dit einde bereiken? Een open einde laat stof tot speculeren over, dit is gewoon abrupt afgebroken.

Nee, ik vind het geen goed verhaal. En je schrijfstijl vind ik ook niet echt goed, te kinderlijk, en te veel spreektaal.

Dus je gaat na dit topic weer weg? :p

Fijn dat de poging van de zon zo langzaam plaatsvindt. Ik zou 'de zon kwam langzaam op' gebruiken.

Het is 'een zwerm die' in plaats van 'een zwerm dat'. Verder vind ik dit stukje te overdreven beschrijvend, ik krijg het idee dat je op dit punt lukraak bent begonnen met schrijven en niet echt weet wat je verder wilt. Als inleiding vind ik het niet echt denderend, maar dat komt ongetwijfeld doordat ik zulke inleidingen niet echt tof vind.

Eerlijk gezegd vind ik 'gevaarte' niet bij een vogel passen, want
Zelfs als je 'gevaarten' zou willen gebruiken, is 'groot gevaarte' een pleonasme. Dat lijkt me niet de bedoeling. In plaats van 'gevaarte' kun je beter 'dier' gebruiken.

In de eerste zin zet je 'vogel' maar in het meervoud, anders past je werkwoordsvorm niet bij je onderwerp. Verder vind ik het schuingedrukte stuk maar vervelend lezen, daarnaast lijkt het geen echte toegevoegde waarde te hebben om het schuin te zetten. Beter werk je met witregels, waardoor het geheel overzichtelijker wordt. Een beetje beeldspraak zou ook niet misstaan.

Dit vind ik een beetje een gekunstelde zin, alsof je heel hard je best hebt gedaan om je zin zo mooi mogelijk te maken. Dat vind ik niet echt passen, zeker niet bij de rest wat ik tot nu toe gelezen heb. Sommige dingen als 'in de ochtend' klinken voor mijn gevoel niet.

Het wordt zo mogelijk nog onoverzichtelijker door de schuine stukken die je midden in je stuk zet. Ik vind het niet fijn lezen. Daarnaast zeg je nu dat de vogels ons als soortgenoten zien, misschien zou je dat vanuit de gedachte die ik bij je verhaal krijg anders kunnen verwoorden. Ook hier zijn de zinnen een beetje té, zeker het laatste stuk, het 'zonder vleugels dan' is voor mijn gevoel niets meer dan bijdehand en flauw.

Ik kan het niet laten, maar de mens beseft zelf ook niet wie of wat hij is. Hij krijgt enkel een beeld van de omgeving en een schatting van hoe hij ongeveer is, maar dat kan ook evengoed bedrog zijn, aangezien er meer is dat we niet weten dan dat we wel weten.

Ik ben niet helemaal gelukkig met de constructie hier. Het cursieve en niet-cursieve gaat stug door elkaar heen, wat de leesbaarheid niet bevordert. In tegendeel. Verder is je 'gedachteconstructie' ook niet het maximale wat eruit te halen is. Ik zal je een voorstel doen.

Dat ziet er een stuk netter en correcter uit, denk je ook niet? :) Verder zet je hier een interessante theorie neer, namelijk de 'Zou je anders zijn als je een andere naam had?'-vraag. Er wordt wel gezegd dat je eigenschappen krijgt van je naam, zo zou mijn naam (Wouter) leider van het leger betekenen. Dat werkt bij mij verder doordat ik goed mensen kan leiden en organiseren. Soms heb ik ook bij andere mensen iets als: 'Die zal vast [naam] heten'. Vaak heb ik dan gelijk.

In je eerste zin: graag een komma tussen de werkwoordsvormen 'kwam' en 'besloot'. Verder prikken de steentjes in je voeten en niet onder je voeten. De zin 'Ondanks dat het...' loopt niet lekker, helemaal niet zelfs. Doe een poging het te herschrijven. Verder vind ik Normandië geen goed excuus om het niet stervenskoud te laten zijn, eigenlijk.

Die laatste zin is smerig bijdehand, verder is er in dit stuk een 'omdat' met een letter teveel.

Fijn, beide zinnen zijn niet geweldig. Met 'en' een zin beginnen is vaka geen goed idee, want 'en' is dan ook een nevenschikkend voegwoord, dus voor zinnen die dezelfde prioriteit hebben.

Hihi, constructie is weer eens geweldig storend. Allereerst, niet meer dingen schuingedrukt zetten in dit verband, gebruik liever aanhalingstekens. Verder ook voor je gesproken zinnen de gewone gangbare aanhalingstekens gebruiken, want dat is makkelijker om te doen. Verder is dit stukje typerend voor veel verhaaltjes die uit puberschrijfstertjes komen, namelijk de eeuwige zoektocht naar het innerlijk. Is dat leuk? Helemaal niet.

Deze stijl vind ik niet fijn lezen, eigenlijk, het is iets anders dan het begin van je verhaal. Een beetje teveel 'het kan me toch niet schelen want ik ben een vervelende puber'. Ook al zal de hoofdpersoon dat vast wel zijn, het hoeft niet echt uit de stijl te blijken.

En nu heb ik een enorm 'en nu?'-gevoel. Dat werkt niet bepaald in je voordeel, in tegendeel. Normaal gesproken zou ik bomvol vragen moeten zitten over het vervolg, wat gaat er gebeuren, wie zijn die tante en nicht, van die vragen. Daar heb ik nu in het geheel geen last van, want je stukje is voor mijn gevoel zo afgesloten dat er geen vervolg meer op komt. Daar ben ik op zich ook wel blij mee, want zo leuk om te lezen was het niet. Ik vind het verhaal grotendeels inhoudsloos, met enkel het geschetste landschap, de schaarse gebeurtenissen en minimale informatie over de familie. Verder word ik wel overladen met dingen die ik niet wil weten, bijvoorbeeld dat het zich in Normandië bevindt.
Het stuk roept dan ook geen vragen bij me op, waardoor ik het eigenlijk automatisch slecht vind. Het gebruikte perspectief in combinatie met de verleden tijd zijn niet bepaald uitnodigend omdat ze zwak gebruikt en verwerkt zijn in je verhaal. Het geheel komt nogal standaard over, het standaard verhaaltje dat ik net al noemde. Een enig pluspuntje is de discussie die je dreigt uit te lokken, maar waarschijnlijk was je daar zelf niet eens achter.

En dit doet natuurlijk enorm afbreuk aan mijn lust tot commentaar geven.

***
Nou... d0n'T b3 AfRaId To 3Di7 Y0urr St0rYiii..


Grimm

Doet me denken aan "De wereld van Sofie";)

En kraak dat meisje eens niet te hard af, ze is nog maar dertien, hoor:o

Verder heb ik hier niets te zoeken, want ik heb teveel hoofdpijn om je verhaal te gaan lezen:)

We zullen braaf zijn! :D

Oh, ik had niet echt op haar leeftijd gelet.

Maar ik vind het nog steeds slecht.

Oh, er staan ook veel te veel ... in dat korte stukje tekst.

Ik wel, maar dat maakt het verhaal niet beter hoor. Leeftijd is geen indicatie voor schrijfskills.

Nee, maar je leert toch naarmate je meer schrijft? En op je achttiende kun je meer geleerd hebben dan op je dertiende;)

Op DoP heb ik toch hele andere ervaringen.

Dat kan, dat kan. Maar als je net begint met schrijven maakt het vaak echt niet uit of je dertien of veertig bent. Je moet alleen je Nederlands goed beheersen en een ruime fantasie hebben, dan komt het wel goed. Juist vanwege die fantasie zou je zeggen dat jongere kinderen beter zouden schrijven, ik denk ook dat Sketch hierop doelt.

DoP :rolleyes:

Nee, grapje, hoe bedoel je?

CSN

Ow, op die manier...

Ja, van die kant is dat allemaal wel waar, ja:) Maar dan nog. Als je op jonge leeftijd begint, train je gewoon vast je fantasie en dan later ook je schrijfvaardigheid en word je dan gewoon beter naarmate je ouder wordt.

Je moet gewoon op tijd beginnen :D

Ja, maar nu praat je over wereldwonderen en zo;)

Dat is waar, maar ik had het over 'from scratch beginnen', dus dat je zonder ervaring begint te schrijven. Ik denk ook niet dat je je fantasie echt traint, maar dat je het meer actief houdt. Je leert tijdens het schrijven veel meer over het Nederlands zelf, veel taaltechnische inhoud.

Terecht.

woww thanks voor jullie reacties!!
ik wil eerst even zeggen dat jullie egt heel erg anders reageren dan op anderen forums.. zoals jullie reageren heb ik er tenminste nog wat aan! ik leer ervan enz.. op andere zeggen ze alleen maar: 'mooi! schrijf verder!' enzo...
hier heb ik tenminste nog wat aan =)

maar het is waar... ik ben nog maar 13 en - ik weet het zeker- GEEN schrijftalent =p.. ik vind schrijven gewoon leuk om te doen enzo... en als ik dan bij andere verhalen, topics kijk zie ik hoe goed anderen zijn.
maar goed... ik vroeg ook alleen om jullie mening :)

voor sketch:
heel erg bedankt... nu ik jouw reactie lees en dan mijn verhaal over lees snap ik eigelijk dat ik af en toe wel hele gekke dingen op heb geschreven... maar de persoon in mijn verhaal heeft ook last van stemminswisselingen, waar jij op wees (dat ze zo van het ene op het andere moment rustig-hysterisch was)
en over dat het einde slap is... het is geen einde =P het is nog maar het eerste deel van wat ik heb geschreven
en over mijn schrijfstijl: die vind je te kinderlijk. ik ben ook een kind, ik weet niet hoe oud jij bent... maar goed =)
toch bedankt!

voor grimm:
nee ik ga na deze topic niet weg... denk ik =)
wow en egt enorm bedankt voor je reactie.. ik heb er heel veel aan gehad.. voor hjouw hetzelfde als voor sketch. en dat jullie de moeite nemen om zo'n uitgebreide reactie voor mij te maken. om alles zo uit te leggen. heel fijn, want ik snap niet altijd wat je bedoelt, en dan leg je het uit.

voor vogelvrij:
ik heb dat boek van de wereld voor sofie ook geleze, in ieder geval een deel =) mooi!!

maar:
ik denk wel dat als je jong begint met schrijven (zeker als mensen, zoals nu, je tips geven en je verbeteren) je later beter zal kunnen schrijven, hoe je dat ook kan zeggen.

thanks allemaal!!

-xXx-

lisanne

Nou, fijn in ieder geval dat je tegen kritiek kan, en niet, zoals ik op andere fora wel eens heb gezien, meteen in de verdediging schiet boos dingen gaat roepen. Je schrijfstijl, ja, ik had niet echt op je leeftijd gelet, ik ben trouwens 17, staat onder m'n nickname.
Goed, als dit niet hele verhaal is, post dan ook de rest maar zou ik zeggen. Maar waarschijnlijk zullen de reacties op dit verhaal voortaan wat minder lang zijn, omdat het meeste al is gezegd.

Hehe, ja, we weten wat sommige schrijfstertjes gewend zijn, blij dat je in ieder geval anders bent. Ik zit onder 'Frimm' op Ellegirl en het is ernstig te zien hoe ze daar vooral niet tegen kritiek kunnen.

Ach, oefening baart erg veel kunst. Eerst schreef ik ook nog erg slecht, ik was slechter op de leeftijd van 13 dan jij nu bent. Door heel veel te schrijven ben ik beter geworden. Fantasy is the key.

Mja, vragen staat vrij, dus als je iets niet snapt, kun je het me gewoon vragen. Ik denk dat ik niet meer zulke lange reacties ga bakken op de rest van je verhaal, want de lange reactie was in de eerste plaats bedoeld om te kijken wat voor ene vlees ik in de kuip heb. Er zijn mensen die - zoals gezegd - ineen sbeginnen te schelden omdat je eens grondig kritiek hebt gegeven. Daarnaast worden de posts niet meer zo lang omdat inderdaad het meeste al gezegd is.

Ik denk dat het grootste deel ervaring is. Als je jonger begint heb je simpelweg meer tijd om je ervaring op te doen, waardoor uiteindelijk je verhalen beter worden. Als je jong bent heb je een veel grotere fantasie, ik herinner me verhalen van mij waar ik nu nooit op gekomen zou zijn. Voor het schrijven zijn eigenlijk maar twee dingen nodig, namelijk fantasie en beheersing van de taal waar je in wilt schrijven. Fantasie is daarvan nog het belangrijkste, want er zijn mensen genoeg die je stuk taaltechnisch kunnen verbeteren.

Dit viel me ook op omdat ik zelf waarschijnlijk het syndroom van Asperger heb. Heeft verder niets met dit te maken, maar ik moest het even kwijt.

Logisch, wat er in dat artikel staat. :) Autisten/aspergers kunnen ondanks hun onvermogens prima ergens op focussen. Had het alleen niet bij jou verwacht...

MIjn psycholoog zegt het, die heeft er wat meer verstand van dan ik :)

En meer dan Chang;)

Ach, je stelt ons altijd weer voor verrassingen;)

Mja, op de meeting kom ik in roze string, dat zal jullie leren...

Ik zeg al niets meer. :D