Ridder
 

Omringt door schone jonkvrouwen leef ik -
nietsontziend en levens vergevend
Terwijl mijn eigen jaren slijten, langzaam,
ze slijten als mijn eigen degen.

Maar voor mijn zwaard heb ik een page
hij pakt zijn grauwgewreven doeken,
en poetst alsof zijn leven - en 't mijne
ervan losstaat;
Zijn leven is hem niets waard, daarentegen
mijn zwaard.

En nog beveel ik de arme knul
"Wrijven, schurk, wrijf tot aan de glans!"
Maar de jongen, amper twaalf,
poetst door zenuwen te lang, te ver;

Mijn hoogtij vervagend met de tijd.

erg mooi hoor!

Persoonlijk ben ik helemaal gek van de middeleeuwen, erg mooi hoe je dat in een gedicht heb weten te stoppen! (en dan ook nog in een mooi gedicht :eek: )

Het beeld dat je oproept vind ik ook erg fijn. Ik waan me al bijna in die tijd, en dat is fijn. :)
De eerste strofe vind ik erg leuk. De tweede wat minder, ik struikel over
en poetst alsof zijn leven - en 't mijne
ervan losstaat;
Zijn leven is hem niets waard, daarentegen
mijn zwaard.
ik weet niet hoe ik dat moet lezen, of het ritme klopt niet. Dat heb ik ook een beetje met de derde strofe.
Maar het idee vind ik erg leuk en je laatste regel vind ik fijn.
En omringt moet met een d :o

Wauw, hoe je precies mijn beeld van een ridder in een gedicht weet te vangen! (y) Paar kleine dingetjes die ik zou veranderen:Omringt moet omringd zijn. Het streepje na leef ik zou ik vóór ze slijten als mijn eigen degen zetten, dat staat denk ik mooier. En staat een leven los van het poetsen? Ik zou eerder zeggen dat het ervan afhangt (maar dat klinkt dan weer zo raar, zo cliché dat het hier niet past). De klank past wel dus, maar voor mijn gevoel het woord niet. Of ik begrijp het gewoon niet goed :o. En oja: de laatste regel zou ik niet beginnen met een hoofdletter, en ik zou de puntkomma ervoor door een dubbele punt vervangen.
Maar hij is mooi :).

en oja, ik zie ineens dat nu wel veel zinnen met een hoofdletter beginnen zonder dat er een punt voor komt. Hoort dat?

Dank jullie hartelijk wel :)

Ridder
Omringd door schone jonkvrouwen leef ik -
nietsontziend en levens vergevend
Terwijl mijn eigen jaren slijten, langzaam,
ze slijten als mijn eigen degen.

Maar voor mijn zwaard heb ik een page
hij pakt zijn grauwgewreven doeken,
en poetst alsof zijn leven - en 't mijne
ervan losstaat;
Zijn leven is hem niets waard, daarentegen
mijn zwaard.

En nog beveel ik de arme knul
"Wrijven, schurk, wrijf tot aan de glans!"
Maar de jongen, amper twaalf,
poetst door zenuwen te lang, te ver:

mijn hoogtij vervagend met de tijd.


Ik ben het wel met je eens, alleen niet over dat streepje. Over dat poetsen: poetsen alsof zijn leven ervan afhangt, nouja, daar heb ik nu van gemaakt poetsen alsof zijn leven ervan losstaat. De jongen is zelf, zonder 'mij', niets waard zeg maar.