een levenslied ?
 

Soms luister ik lang naar het zwijgen
van enkele ijle stemmen in mijn ziel.
Met als aan draad geregen gedachten rijgen
sluimert dit hart door een ruisende stilte
en maakt soms ook plaats voor dat kleine beetje verlangen.

Maar zoals het zweeft en ook al
is het zoet glanzen verblonken
waarin mijn hart, welke roerloos op de koude bodem rust
en teder kust, misschien in groei.
Of is er geen hoop meer op bloei
als mijn angst steeds maar weer meer zucht.

Zo eindigt misschien mijn levenslied
als een doffe droeve droom,
dat nu fluisterend na een blij begin
voor het einde wegsterft in verdriet
van alle ontroering en ongewis,
welke nu voor eeuwig wegslaapt
in de duisternis.

Oh, hij loopt wel fijn, zeg :)

Met als aan draad geregen gedachten rijgen
sluimert dit hart door een ruisende stilte
en maakt soms ook plaats voor dat kleine beetje verlangen.
vind ik wel erg mooi verwoord. Daarna vind ik het minder worden, omdat het voor mijn gevoel net iets te lang doorgaat.

Maar ik vind hem toch wel mooi, melancholisch :)

Misschien ligt het aan mij, maar ik vind je gedicht juist níet fijn lopen. Ik struikel eigenlijk voortdurend over je woorden, die ik hoe dan ook erg mooi vind. Het is net alsof ze niet helemaal op de goede plaats staan.
Ook vind ik sommige regels (zoals de laatste van de eerste strofe) te lang en ook dat doet afbreuk aan het ritme. Toch vind ik je verwoordingen vaak mooi en doffe droeve droom is een leuke alliteratie. :)

Of is er geen hoop meer op bloei
als mijn angst steeds maar weer meer zucht.
Dit vind ik daarentegen helemaal niks. Hmm... volgens mij zou je echt een heel goed gedicht kunnen schrijven, als je wat meer aan het ritme werkt. Dit is het (in mijn ogen) net niet.