Als je merkt dat het vuur begint te doven...
 

Wat doe je als je merkt dat je steeds minder zin hebt om je partner te zien? Als de zin om die reis te maken afneemt, je eigenlijk weinig te vertellen hebt en je eigenlijk ook geen zin meer hebt om telkens weer wat nieuws te vinden om te doen? Wat als je ook in seksualiteit amper bevrediging kunt vinden, je moet wennen aan zijn aanwezigheid en de verveling toeslaat?

Maar wat dan, als je hem niet kwijt wilt?

Ik heb tips nodig. Ik geef het niet graag toe, maar het gaat fout zo. :(

Praten!


Ik heb het zelf daarna uitgemaakt. Maar die beslissing is aan jou.

Ja, ik ga zeker praten. Maar ik ben zo bang dat een reactie uitblijft. Hij is enorm introvert en praat er niet zo makkelijk over. En als hij dan niet meteen een oplossing ziet en helemaal stil valt en onzeker wordt... Ik wil eraan werken, niet zomaar opgeven. Maar als het gesprek dan niet vlot?

Als je het zo voelt aankomen en je praat er niet over gaat is het slechts een kwestie van tijd voordat het kapot gaat. Mijn laatste relatie is daardoor kapot gegaan.

Als er morgen een vliegtuig op je hoofd valt, ben je dood.

Je kunt wel duizend keer 'als' of 'ja maar' gaan zeggen bij suggesties, maar praten lijkt me sowieso iets om eerst te proberen zonder al na te denken over 'wat nou als hij zo en zo reageert'. Er zal niet ineens een wondermiddel geopperd worden hier, en aangezien de mensen hier niet in jouw relatie zitten en je vriend wel.. lijkt de eerste stap me hoe dan ook om met hem te praten en dan kun je weer verder zien.

Het klinkt inderdaad als een naderend einde, maar dat hoeft het natuurlijk niet te zijn. Waarom wil je hem eigenlijk niet kwijt? Je moet aan hem wennen, de seks is niet fijn meer, je hebt minder zin hem te zien enz. Ben je misschien bang om alleen te zijn of heb je het idee dat je niet zonder hem kunt?

Je zult in ieder geval een keuze moeten maken.. Als je ervoor wilt vechten moet je ervoor gaan en beginnen met een manier vinden om je vriend duidelijk te maken hoe serieus je dit meent, al moet je daarvoor tien keer met hem praten.

Volgens mij zit de sleur er een beetje in (joh)

Idd gewoon eens praten zonder te denken wat hij er nu eigenlijk wel niet van zou denken en of hij uberhaupt wel reageert.
Het feit dat jij hem niet kwijt wil zegt een heleboel, de liefde is er waarschijnlijk nog wel.
Je kan aan hem vragen hoe hij erover denkt en of hij wil proberen om het samen met jou te verbeteren.
En als dat niet goed uitpakt kan je eens gaan denken over uit elkaar gaan.

succes dr mee :)

Als een reactie uitblijft.. Hij kan er dan niet makkelijk over kunnen of willen praten, maar hij zal ook wel moeten in dit geval. En als hij helemaal stil valt word het een erg lastig gesprek maar het zal vroeg of laat toch moeten plaats vinden, en daar zal hij ook aan moeten geloven. En ik neem aan dat hij ook niet zomaar wil opgeven en er voor wil vechten, en dat zal ook nodig zijn, want ook dat moet van 2 kanten komen.

Verder heb ik geen concrete tips voor je die ik al niet over MSN gegeven heb of hier al staan.

*Stevig Knuffelt* En als je iets kwijt moet oid, je weet me te vinden!

Ik zou me serieus gaan afvragen of hij het is die je niet wilt opgeven of dat het de relatie is die je niet wil opgeven.
Met andere woorden: wil je bij hem blijven om wie hij is en wat ie voor je betekent, of wil je bij hem blijven omdat het 'iemand hebben' een fijn gevoel geeft en je, bot gezegd, geen zin hebt om een nieuwe vriend/relatie te zoeken?
In het eerste geval lijkt 't me duidelijk: blijf bij 'm, hij is 't waard.
In het laatste geval zou ik goed nadenken of de relatie nog een goede wending kan krijgen, of dat je eigenlijk op een doodlopende weg zit en dat je op elkaar bent uitgekeken.

Ik zou in ieder geval geen overhaaste beslissingen nemen, maar dit goed met elkaar gaan bespreken, maar ik denk dat je dat zelf ook wel had bedacht. En bedenk dat hij in 't zelfde schuitje zit, dus hij zal er wel over moeten praten, anders zal 't schuitje niet lang meer drijven.

Hoe dan ook, sterkte meid :)

Mooi gezegt Yapo !
Maar zoals de rest al aangeeft, praten!!
Dat is het enige wat helpt, je kan wel gaan zitten denken van "ja maar als" enzo maar daar schiet je niks mee op.
Tuurlijk mag je het wel denken, maar de kans dat hij zo reageert als jij denkt is heel erg klein dus denk niet dat je er veel aan hebt ;)
Sterkte!

Hoe lang is het eigenlijk al aan?

Blijven praten idd en hem desnoods dwingen dingen te zeggen waar hij mogelijk mee kan zitten, niet alleen zelf aan het woord zijn, ook duideluijk om zijn mening vragen, zonder dat hij wat jij zegt kan kopiëren.

och ik heb ook al wel eens zo een periode gehad ... maar meestal gaat die wel over ...
gewoon zo eens echt leuke dingen met hem gaan doen kan helpen en terug er een beetje de spanning inbrengen... en misschien is mekaar een beetje minder zien wel niet zo slecht, want vaak begin je hem dan zo erg te missen, en dan krijg je terug zo het prille verliefde gevoel... dat was bij mij toch het geval !!

als ik me goed herinner al een jaar of 5 tussen hun. Ik kan me namelijk nog hele discussies herinneren over dat dat al zo lang was, of zit ik nu verkeerd.... :o

Nee, dat is Krummeltje, dit is Kruimel.
Meen me daar iets van te herinneren van 2 jaar, maar correct me if I'm wrong.

whoopsie, het lijkt ook allemaal zo op elkaar :p

Hm, doe maar, straks leest 'ie het op dit forum...

Dit is precies wat ik heb meegemaakt toen mijn relatie van 3,5 jaar op zijn eind liep.
Ik voelde me onzeker. Ik had niets meer tegen hem te zeggen, seksueel kon hij me niet meer bevredigen (en ik hem niet, want ik wilde het echt niet meer), ik hield nog superveel van hem, maar niet op die manier zoals het eerst was...
Ik heb uiteindelijk ontzettend veel met mijn beste vriend hierover gepraat... een half jaar lang :o
Maar ik had het echt nodig. Want zoals Yapo zegt wist ik niet of ik bang was mijn vriend achter te laten, of de veiligheid van de relatie die ik met mijn vriend had.
Uiteindelijk koos ik ervoor het uit te maken. Ik heb mijn vriend ruim van te voren laten inzien dat ik me niet lekker voelde in de relatie, dus hij had het een heel klein beetje kunnen zien aankomen.
Dat maakte de klap helaas niet minder. We hebben er gelukkig wel goed over kunnen praten. Mijn vriend is geen lover meer, maar wel een ontzettend goed maatje. Het heeft een tijdje geduurd voordat ik daar achter kwam, want een relatie van 3,5 jaar beëindigen is niet niks, maar ik voel me nu veel gelukkiger dan het laatste half jaar in die relatie.
Mijn tip voor jou is dan ook: praat erover... met je vriend, met goede vrienden. Probeer alles op een rijtje te krijgen. Wat zijn de voordelen, wat zijn de nadelen als je het uitmaakt? Wat weegt zwaarder? Waarom? Je zult het nooit zeker weten, maar dat is een keuze die je moet maken...

- erover praten, hem "wat" minder zien, meer leuke/spannende/originelere dingen doen, meer denken aan de leukere kanten aan hem, mooie herinneringen/foto's van jullie samen, dingen doen die jullie toen deden enz.
Ps: als je hem minder vaak ziet en hem steeds minder gaat missen...dan heb je je antwoord al: dan is je verliefde gevoel aan het smelten. Daar kun je weinig aandoen.

En als dat allemaal niet helpt... (n) dan is het een verloren zaak

Volgens mij nog net geen jaar :)
Ik ben het volledig met je eens. Dan is hij blijkbaar niet 'the one'.

...........Dan ga je opzoek naar een nieuwe vlam!



http://beet.wina.be/albums/kampvuur/...vlam%20004.jpg

volgens mij ook. Op de vorige psychmeeting had ze m net leren kennen, volgens mij... Maar ik kan ook in de war zijn :D

Ik denk altijd dat je je moet afvragen hoe je zou reageren als hij het nu zou uitmaken. Zou je dan stiekem opgelucht zijn, of zou je alles willen doen om m terug te krijgen? Als het eerste het geval is: uitmaken. Bij het tweede: bij hem blijven en proberen het vuur terug te brengen. Het helpt wel als je iets doet wat jullie normaal nooit doen. Dus als je normaal bij hem thuis afspreekt, spreek ns in de stad af. Zoiets. Succes!

Acda & De Munnik - Als het vuur gedoofd is


Vrijdagmiddag in het Vondelpark
November en nat
Vlakbij de vijver zit een man,
Herman
En Herman is het zat
Heeft een kutjaar gehad

Een man met alles
Wat je hebben kan
Vrouw, kind, huis, auto, baan
Zo'n baan
Maar Herman wilde het ooit anders
En denkt daar nu al maanden aan

Hij denkt aan wat ie wou
En denkt ik was te laf
Hij denkt is dit het nou?
Herman denkt zichzelf in het graf

Was het niet gisteren
Dat ik aankwam hier
Pas achttien jaar jong?
Zou ik niet feesten, zuipen, reizen?
Zou ik niet doen wat ik ooit zong?

Maar reizen kan niet meer
Dat had ie mooi gedacht
Ja, reizen terug naar huis
Want er wordt met het eten gewacht

Als het vuur gedoofd is
Dan komen de wolven

Vrijdagmiddag in het Vondelpark
En Herman staat op
Hij zwaait zijn tas ver de vijver in
En zingt weer hardop
Allang geen achttien meer
En het heldendom voorbij
Maar als ik nu niet ga
Dan is voorgoed een droom voorbij

Hen die ik pijn doe
Vergeef me mijn gemis
Maar alles gaat verkeerd
En weet je wat het is?

Als het vuur gedoofd is
Dan komen de wolven

Dinsdagochtend op een grindpad
Het weekend geweest
Men maakt zich op
Voor de wandeling
Als ging men naar een feest

En Herman mag voorop
Heeft het als enige niet koud
Want hij gaat strak gekleed
In een kist van gevoerd vurenhout

Als het vuur gedoofd is
Dan komen de wolven

Die gedachte vind ik ook heel beangstigend. Nu weet ik ook dat hij iemand is met wie ik mijn leven kan delen. We delen denkbeelden, willen dezelfde dingen (goed, op veel gebieden, over andere dingen zullen we nog moeten praten), we vullen elkaar prima aan en vinden ongeveer dezelfde dingen belangrijk. Dat is toch ook niet iets om op te geven? Ik bedoel: single zijn is zo erg nog niet, ik heb geen relatie nodig nu. Maar uiteindelijk is iemand om je leven mee te delen toch wel een must, en met hem zou dat zo perfect kunnen. :s

Is dat slecht?

[Edit: afgelopen donderdag waren we trouwens een jaar samen.]

Nee, dat is niet slecht. Wat wel "slecht|"is, dat je gevoel voor hem minder wordt. En als je iets onmogelijk kan tegenhouden is dat het wel. Ik zou zeggen: praat wat, doe wat originele, spannende, leuke dingen die jullie nog nooit hebben gedaan of vroeger aan het begin vaak deden, zie elkaar iets minder vaak. En als dat allemaal niet werkt en het gevoel wordt steeds minder en minder....DAN kun je het toch beter uitmaken, want dan is er niks meer aan te doen.

Of straks is je gevoel zo laag, en dan kom je iemand tegen die je vuur weer "aanwakkert"...dan gaat het toch wel uit.
Kijk het nog even een paar weken aan, volg mijn advies op en als het niet werkt: sterkte (y)

Bovenal is het natuurlijk belangrijk dat je ook je leven met hem wíl delen. En als jij steeds minder zin hebt om naar hem toe te gaan, lijkt me dat dat niet echt lukt.

Nee, voor zover niet. Maar momenteel komen de tentamens eraan en met die afstand (hij studeert in Amsterdam, ik in Rotterdam) is hij nog eens moeilijk bereikbaar ook. Ik vraag me nu af of het niet meteen leuker wordt als we meer bij elkaar zijn. Daar kan ik in de zomervakantie zo achter komen, gelukkig.

Wederom de naamsverwarring :D

Maar, Kruimel, je moet echt met hem praten. En hem dwingen terug te praten, duidelijk maken dat hij je anders kwijtraakt. Je moet weten hoe hij erover denkt en het is niet eerlijk om hem niet te vertellen hoe jij erover denkt. En als er dan niks meer is wat je boeit of waarvoor je wilt blijven, dan is het zo, en dan heb je dat te accepteren. Maar ik geloof dat je er nog wel moeite voor wilt doen en dat betekent dat hij je heus niet onverschillig laat, denk ik. Maar ik denk dat ik weet hoe moeilijk het is en het is ook heel rot. Maar soms...
Laat ik het zo zeggen: denk niet te lichtvaardig over het met hem uitmaken, maar laat je ook niet door gewoonte en sleur en praktische zaken tegenhouden. Als het dan echt moet.

wat herken ik mezelf in dit verhaal!

ik denk dat ik ook gewoon bang ben om de relatie te verliezen. we hebben zoveel meegemaakt enzo. maar tussen ons gaat het steeds minder goed. de ene ruzie na de andere en de verveling slaat toe.
toch wil ik hem niet kwijt.. waarschijnlijk om de verkeerde reden..
maar ik blijf hopen dat het goed komt.

Kijk, om redenen als 'maar op hem kan ik vertrouwen', 'we hebben zoveel meegemaakt samen', 'ik ben zo gewend aan hem', dat soort redenen moeten niet dé redenen zijn om je relatie aan te houden. Ook niet het feit dat jullie al zolang samen zijn en dat je zo van zijn familie houdt, dat het niet handig is met verjaardagen en meer van dat soort dingen. Als je een relatie hebt, dan heb je die omdat je van je partner houdt, je verliefd bent, je het fijn vindt om in de buurt van diegene te zijn. Dat is alles. En als het daar niet aan voldoet, zou ik eens met je partner gaan praten. Want zoals ik al zei, het is niet eerlijk om het uit te maken zonder dat hij weet waarom of een waarschuwing had gehad. Hij (of zij natuurlijk) moet wel een kans krijgen om weer wat spirit in jullie relatie te krijgen.

Meisje, ik denk dat wij binnenkort maar es even flink moesten gaan bellen. Wat ik je voor nu mee kan geven:

als het voelt alsof de puf eruit is en jij niet voldoende energie hebt om de puf er weer in te brengen, meid, dan kan je hoog en laag springen, op je kop gaan staan en een feestmuts op je kont zetten, maar dan is't over :( Dan kan je praten tot je erbij neervalt, praten is sowieso wel nodig natuurlijk, begrijp me niet verkeerd, maar de knoop moet ook eens doorgehakt worden. Je geeft aan minder zin te hebben in zijn aanwezigheid, hem niets te vertellen te hebben, je kunt proberen met hem te praten en een tijdje afstand van em te nemen, in de zomer komt dat idd wel goed, maar blijf ajb niet aanmodderen, laten we het zo zeggen: ik herken je verhaal grotendeels heel erg en er moet gehakt worden voor er niets meer te hakken valt en jullie er allebei aan kapot zijn gegaan.

Je kunt nog een aantal dingen proberen, maar als het niet meer werkt, dan moet het afgelopen zijn, hoe kut het ook is. :(

@ Krummeltje: ja, ik ga zeker met hem praten. Ik hoop dat hij het goed oppakt. Hij is niet iemand die veel tegengas geeft of makkelijk met eigen oplossingen of problemen op tafel komt. Dat baart me ook wel wat zorgen; ik wil graag dat hij zich hierover uitspreekt zodat ik ook weet wat hij wil!

@hola: *knuf*

@ Angel: ik zal er goed over nadenken, maar ik ga niet te snel opgeven. Mijn vorige relatie is te lang in stand gebleven en ik ben niet van plan nog eens te lang te blijven hangen. Maar op dit moment denk ik dat ik liever probeer een oplossing te vinden. Al is de fut dan een beetje weg, ik geef veel om hem en ik wil hem echt niet kwijt.
En bellen staat me wel aan. IRL knuffelen trouwens ook. :)

Ja, precies. :) En als je dat gewoon letterlijk tegen hem zegt, helpt dat dan niet?

maakt me allemaal niet uit, ik ben jarig en dat ga ik nu vieren...


http://www.mamas.nl/DataRoot/images/...in%20taart.jpg

ik ga binnenkort met hem praten...

en deze keer doe ik het echt..

Nou ik heb wel zin in taart ;). Gefeliciteerd...

Ontopic: -ik heb heel globaal reacties gelezen-...

Kan het niet gewoon even een dipje zijn? Je geeft zelf aan dat je je vriend weinig ziet. Ik heb dat nu ook; ik zie mijn vriend weinig, en tsjaa dan voelt dat toch ineens anders. Kijk, als je je vriend dan ziet en je hebt weinig zin in iets, omdat je te moe bent ofzo, dan is meteen alles saai. Als je net die ene dag geen zin in seks hebt, heb je meteen een slecht seks leven... Elkaar zo weinig zien in een relatie vind ik niet echt op schieten.

Verder wat je in je begin topic schrijft, dan je nergens meer zin in hebt met hem, dan denk ik hmmz. Maar hoe komt dat dan? Ik bedoel al is de begin liefde eraf; het kan dan toch nog wel gewoon een leuke jongen zijn met wie je gezellige dingen kan doen?!

Is het niet gewoon dat je even minder in je vel zit (druk, stress, weet ik veel), en dat het daarom wat minder loopt tussen jullie...

En zoals gezegd gewoon praten met hem. Dat hij weinig tegengas geeft, en weinig met eigen oplossingen komt, dan ken ik wel :o... Mijn vriend is ook zo; maar ja toch gewoon eerlijk blijven, en ook wel duidelijk vragen wat hij ervan vindt; dingen uit hem trekken...

Sterkte ermee :)

Thnx allemaal, ik ga vanmiddag met hem praten. Laat nog wel weten hoe het gegaan is.

Succes. :)

:) Je hebt m'n nummer als je em nodig hebt :)

Update.

Ik heb dus gisteren (nadat hij me mee uit eten had genomen, dat maakte het wel moeilijker) een gesprek hierover aangeknoopt. Ik heb gezegd dat hij wel merkte dat ik wat afstandelijker was, dat had hij inderdaad ook gemerkt. Hij dacht dat het kwam omdat ik niet meer zo graag bij hem wilde zijn. Niet dus, ik wil het juist graag weer bij het oude hebben. Heb hem verteld hoe ik me voelde, wat mogelijke oorzaken aangewezen, maar ik kon hem ook niet precies vertellen hoe het kwam. Daarom wist hij ook niet wat hij er op moest zeggen of ermee moest doen. Hij wist niet meteen oplossingen.
Nu goed, ik had niet verwacht dat hij meteen met een oplossing zou komen. We hebben er een tijdje over gepraat en we zijn tot de conclusie gekomen dat we elkaar ook veel te weinig zagen en het daardoor vreemd was elkaar na een tijdje weer te zien en meteen weer in elkaars armen te vallen. We gaan dus in de zomervakantie heel wat tijd aan elkaar besteden, dat zal ons meer duidelijkheid geven over onze relatie.
Hij zei ook dat hij zelf vaak gespannen was en dat hij mij soms ook gespannen voelde. Dat wees hij ook aan als oorzaak, is het dat echt zullen we daar in de zomer ook wel achter komen.

Dus...

Ik had het er al met je over gehad en ik hoop dat het tot een oplossing gaat leiden mbt jullie relatie.

*Dikke Knuf* en je weet mijn nummer!

gefeliciteerd

Heel veel succes meisje :) Maar 9 juli ben je van mij en daat heeft ie lekker niets over te zeggen :p Had ie maar mee moeten gaan, hadden jullie allebei knuffels kunnen krijgen :o