Het gaat niet echt makkelijk...
 

Ik probeer mijn leven weer op te pakken, maar het gaat niet echt makkelijk...

Sinds mijn opname in een Algemeen Psychiatrisch Ziekenhuis is het bergafwaarts gegaan met mijn schoolopleiding. Ik was blijven zitten in de 5e klas van het VWO en door mijn opname miste ik nóg een jaar! Vorig schooljaar begon ik met Volwassenonderwijs, maar ben hier vroegtijdig mee gestopt... Wat nu? Wéér proberen of een andere weg in slaan? Ik zou bijv. een mbo-opleiding kunnen proberen...

Ik heb een Wajong-uitkering en ben dus arbeidsongeschikt verklaard. Ik ben uiteindelijk opzoek gegaan naar vrijwilligerswerk en dit bevalt, álleen... merk ik dat het moeilijk voor me is om erheen te gaan (ik voel me dik en lelijk, ben zo onzeker dat ik me angstig voel... maar eenmaal dáár gaat het goed).

Daarnaast heb ik een vriend. Hij is super lief voor me en weet dat ik ziek ben (geweest)... vóór mijn opname gingen we ook al met elkaar... Even voor de duidelijkheid: ik heb de diagnose borderline <<< dit begon met een depressie, vervolgens een eetstoornis, opname, automutilatie, dreigen met zelfmoord etc. De meeste symptomen zijn 'verdwenen'. Ik denk niet meer aan zelfmoord, ik doe niet meer aan automutilatie en ben niet depressief (alhoewel ik heel snel down kan zijn... maar ben over het algemeen meer vrolijk dan down). Wel heb ik problemen met eten en denk ik negatief over mezelf...

Sporten doe ik regelmatig, maar ook dat vind ik moeilijk als ik te negatief over mezelf denk.

Pff... ik vraag me gewoon of ik überhaupt van die onzekerheid af kan komen, want voor mijn gevoel is dát De reden voor al die psychische problemen..

Misschien een hele domme vraag...maar horen sommige van de dingen die je hier op schrijft niet bij borderline (bv. wisselende stemmingen, stoppen met school, negatief over je zelf denken, angst, ...)? Ik weet niet of je nog hulp hebt, maar het lijkt me verstandig dit dan met diegene te bespreken.

volgens mij geeft ze ook aan dat ze borderline heeft?

Het is een beetje vaag, want als je het zo leest heeft ze nog borderline, maar de symptomen zijn bijna verdwenen. Dan gaat het al iets beter met je dus?

Wat iemand al zei: dit vertellen aan degene waar je nog prof. hulp van krijgt. Die kan je beter helpen dan wij, omdat wij je minder goed "kennen".
Het is nogal een nutteloze bijdrage misschien, maar wilde nog even erbij zeggen dat ik me wel in je herken. Zelf ben ik ook 19 en heb ook nog steeds geen enkele opleiding afgemaakt. Ik sport ook regelmatig, maar voel me er ook nooit echt prettig bij. Ik heb ook een lieve vriend, maar die kan ook niets doen/zeggen om mijn onzekerheid weg te nemen en alles erom heen.
Verder heb ik nu ook een eetstoornis al lange tijd en "depressief" volgens alle shrinks die ik ben tegen gekomen. En ik zit nu ook op hulp te wachten, die jij gelukkig al hebt.

You're not allone, depressed people are all around you :cool:

Ja, het zou wel passen bij de diagnose borderline, maar ... hoe kom ik daar in vredesnaam vanaf? Ik heb geen last meer van de meest extreme kenmerken van borderline... dat is langzaam toch overgegaan door mezelf weer terug te vinden en langzaam de dingen te gaan doen die ik zelf wilde...

Ik heb me nu ingeschreven voor een mbo-opleiding (SPW4). Veel mensen reageren niet zo positief. Ze denken dat ik het niet aankan (denk ik). Maar goed, voor mijn gevoel maak ik de juiste keuze en ik sta er ook achter. Ik had eerst plannen om toch weer vwo te gaan proberen, maar ik moest mezelf bewijzen door 2 vakken te volgen... en dan doe ik er misschien nóg 3 jaar over. Bovendien wil ik geen wetenschappelijk onderwijs of een hbo-opleiding gaan volgen... dat is dan net weer té hoog gegrepen (ik ben toch veranderd door alle psychische problemen, ben veel minder geconcentreerd enzo).

Daarnaast ben ik misschien zwanger. En dat is geheel mijn eigen schuld.. ik heb onveilig gevreeën... ppff.. ik had wél condooms in huis en gebruikt, maar omdat mijn vriend bij me sliep gebeurde 'het' meerdere malen.. en dus ook zonder...

Ik heb mezelf gewogen in de sportschool... met kleren aan... en ik woog 56kg (bij een lengte van 1.70m dus een BMI van 19). Ik blijk een gezond gewicht te hebben en dit wist ik ook wel, maar ik snap het niet... ik voel me mega dik! Pfff... ik wil ook minstens 53kg wegen... en ik weet van mezelf liever nog minder... Ik eet vanalles, dus echt lijnen doe ik nou ook weer niet... dat lukt niet echt, omdat ik ergens bang ben om (weer) door te slaan...
Maar ik heb afgesproken met een vriendin. Zij heeft nu nog anorexia... en ze weet dat ik het heb gehad ... maar ik voel me nu zo dik met dit gewicht.. dat ik me vreselijk schaam... ik heb d'r ook een tijd niet gezien, omdat ik het moeilijk vond..

Ik ga proberen om de dingen die niet zo goed gaan te bespreken tijdens zo'n gezinsgesprek (eerst volgende is 24 juni). Het is alleen moeilijker dan het lijkt... soms wil ik beginnen over het onderwerp 'eten' en het 'dik-zijn-gevoel', maar ook dan schaam ik me... grrr...

Ja, het gaat véél beter met me! Ik kras mezelf niet meer, denk niet meer aan zelfmoord en ben niet meer depressief... je hebt geen idee wat een verschil dat maakt!!

Ja... ik geloof dat jij ook hulp gaat krijgen (of krijgt) bij het CvP (Centrum voor Psychotherapie)... toch? Dáár zou ik eerst ook dagbehandeling gaan volgen, maar omdat ik dacht dat ik voor borderline problematiek kwam en ze ineens begonnen over een behandeling voor eetstoornissen wist ik niet hoe snel ik daar weg moest zijn... bovendien wilde ik naar school en niet een jaar intensieve therapie (na een half jaar gedwongen opgenomen te zijn geweest had ik daar ook helemaal geen zin en vertrouwen in). Ik ben best wel bang dat ze me daar weer naartoe gaan verwijzen... maar het kan niet, want ik wil nu weer een mbo-opleiding 'proberen'. Ik hoop dat ik naar een diëtiste kan of gesprekken krijg met iemand die verstand heeft van eetproblemen. Heb jij nou nog steeds geen uitkering? Wat gek dat je zolang moet wachten... Ik kreeg een gesprek en al heel snel ontving ik geld. Ik ben voor 80-100% afgekeurd... en ik kreeg geld van een jaar terug (!) omdat ik vanaf mijn 18 arbeidsongeschikt was ivm een opname. Ik was daar heel eerlijk. Ik zei zelfs dat ik lichamelijk niks mankeer, dat het daar niet aan ligt.