probleem ivm heimwee ed
 

Mijn ouders gaan twee weken op vakantie. Ik dacht ik ben een grote meid dus nee ik ga niet mee, gaan jullie maar lekker. (ik zou nu niet eens kunnen ivm examens). Mijn vriend blijft dan samen met mij bij ons thuis en trekt hier even bij mij in. Nu hadden mijn ouders het idee dat ik wel een weekje kan komen met het vliegtuig zodat ik alles rondom mijn examens en herkansing toch mee maak.
Daar komt het probleem. Ik heb geld nodig (wie niet) en heb morgen daarvoor een sollicitatie gesprek. Waarschijnlijk wordt ik daar wel aangenomen want ze hebben hard mensen nodig en ze weten al het een en ander over me. Anders laten ze me ook niet op gesprek komen. Het is een baantje voor in de vakantie periode.
Als ik dus naar mijn ouders ga kan ik niet werken want ik ga al samen met mijn vriend op vakantie en ik mag niet meer opnemen. Als ik dat baantje dus wel neem en niet een weekje langsga, word ik hier gek van heimwee en zal zeker veel moeten huilen.

Wat wil je met dit topic? Dat anderen zeggen wat je moet doen? Of advies geven? (Zelf vind ik het lastig om advies te geven, ik denk dat dit iets is dat je zelf moet beslissen. Je kunt wel dingen op een rijtje zetten en je afvragen hoe hard je dat geld nodig hebt ed. Als je vriend bij je is en je overdag moet werken, heb je dan veel tijd om naar je ouders te verlangen? (Echt heimwee is het niet, lijkt me?))

Het is ook niet zo zeer echte heimwee. Ben gewoon gehecht aan de personen die altijd om me heen zijn, zo ook mijn ouders.
Ik zoek advies trouwens

mja, in die eerste week zit je met examens? neem aan dat je daar druk mee bezig bent enzo...
zitten je ouders in een hotel of ergens waar ze kunnen internetten. miss. dat ze een paar keer een mail kunnen sturen over hoe het met ze gaat en wat ze hebben gedaan. Zo maak je toch een beetje hun vakantie mee en heb je bovendien dat bijbaantje...
ik weet niet hoe erg jou heimwee is natuurlijk... als het ondraaglijk is, is het wel anders i guess.

Als jouw ouders dit nu niet hadden voorgesteld, dan zat je ook twee weken thuis... probeer te bedenken hoe je er dan tegenaan had gekeken. :)
En als je echt denkt hele erge heimwee te hebben, ga er dan heen, en kijk of je niet in de vrije weken een (ander) baantje kan krijgen. Maar zo op 't eerste gezicht zou ik thuisblijven. Je vriend is bij je, je hebt geld nodig, en je ziet je ouders wel eens vaker een week/twee weken niet bv. als je zelf op vakantie gaat.

ondraaglijk is het niet, maar ik voel me wel erg ongelukkig. Ze zitten 2 weken in een appartement. Ze sturen denk ik elke dag wel een smsje en ze bellen misscgien 2 a 3 keer.

De eerste week dat zij weg zijn, krijg ik mijn uitslag (vrijdag) en moet ik herkansing maken (erg grote kans) maar zou niet persé hoeven. Misschien heb ik wel geen herkansing en dan heb ik meer tijd maar valt er wel een last van mn schouders af.

IK zie mn ouders eigenlijk vrij vaak. Vooral mn moeder, die heeft nooit gewerkt ed. Dus vroeger thuis van school en mn moeder was er. Eigenlijk zie ik ze 6-7 keer per week ( in dagen gesproken)

Ze gaan wel eens een weekendje weg maar dan heb ik het al vrij moeilijk.

Aankomende zomer is het eerste jaar dat ik alleen op vakantie ga. En ik heb als ik zelf het his verlaat er minder last van, omdat het huis dan niet zo leeg is en ik niet het idee heb dat ik in de steek gelaten ben. (ook slecht weer enzo, werkt niet echt)

als je ouders op vakantie gaan is je vriend toch bij je?
dan is het huis dus ook niet leeg eig.
of is het anders een optie om zelf óók weg te gaan (en dus tenminste een week bij je vriend thuis te zitten)??

snel aan wennen

Ik mis mn ouders gewoon, heel vreemd voor iemand van mijn leeftijd. En mijn vriend zijn thuissituatie is er niet naar gemaakt om daar heen te gaan, helaas.

Dat is helemaal niet vreemd hoor, een goede band met je ouders hebben als puber. :)

Maar mag ik je wat vragen: denk je dat je hen mist, of dat je hun 'veiligheid' en dat soort dingen mist? Dat je dan ineens dingen zelf moet gaan doen?

Persoonlijk vind ik dat je gewoon lekker thuis moet blijven, werken (afleiding!) en ze lekker twee weken weg te laten blijven. Twee weken is geen eeuwigheid en je overleeft het zeker wel, vooral met je vriend erbij, toch?

IK ben bijna 20 om het verhaal even rond te maken. En ik mis hen, maar ook mijn veiligheid enzo.
IK heb mijn sollicitatie ahter de rug en ben aangenomen. Dus ik blijf hier, al zal het wel zwaar worden. Ook voor mijn vriend. Tegenover mijn ouders durf ik niet zo goed te laten zien wat ik voel. Ach ja ik wil niet dat ze zich zorgen gaan maken en houd me groot.

Ik heb het ook wel een beetje, ik ga straks met mn beste vriend een week naar turkije.....word wel lastig met afscheid nemen enz.
WAt je kan doen......er over denken hoe blij jou ouders en omgeving met jou kans zijn. dat helpt bij mij.

ga samen op een camping in de buurt staan ;)

Het hoeft niet raar te zijn dat je je ouders zo mist.

Wat je je wel kunt afvragen, is of jij op 20jarige leeftijd nog zo afhankelijk wil zijn van mensen.

Er zijn mensen van jouw leeftijd die al lang en breed op zichzelf wonen (ben er zelf wel een goed voorbeeld van) en hun ouders misschien 1 keer in de maand een dag zien.

Het kan heel moeilijk zijn, maar het wordt misschien tijd om zelf een eigen leven te starten zonder afhankelijkheid.

Dat betekent niet dat je je ouders gelijk uit je leven moet schoppen maar het is toch heerlijk om te voelen dat je zelf volwassen wordt en je ouders niet altijd meer nodig hebt.

Zelf heb ik nog maar weinig behoefte om mijn ouders te zien, ook al heb ik ze lief. Sinds ik niet meer bij ze woon, geniet ik dagelijks van mijn vrijheid en van de volwassen persoon die ik aan het worden ben.

Het is ook niet dat als z thuis zijn ik iedere avond op hun schoot zit. In tegendeel, ik heb hier een hele eigen leven en kan thuis doen wat ik wil. Maar ik vind het daarbij wel erg fijn dat als ik thuis ben er geweoon iemand is en het huis niet zo stil en koud is.