Horizon
 

Ik zat even verloren uit het raam te krijgen en kreeg weer eens zin om ee ngedicht te schrijven, nou ja, wat vinden jullie ervan?

Horizon
Wederom gaat de zon onder
op een dag van leegte.
Een diep verlangen blijft.

Alleen in mijn hart,
groeit tot wanhoop.
Ik wacht ongeduldig,
wacht tot de horizon de vol van kleuren
zwart wordt
en mijn lot besluit.

Ooit komt een dag
dat ik de zon niet zie ondergaan
en verrast merk
dat ik gelukkig ben
dat ik me geen zorgen meer maak
dat ik rustig ben gaan slapen.

Waarom brengt niemand mij deze dag?
Waar moet ik op wachten
voor ik mag leven?

ik-ik-ik...

Vragen maken een gedicht vaak snel puberaal, zeker vragen als dit.

Het is nogal simpel enzo, de gevoelens zijn herkenbaar, ik bedoel, wie heeft ze niet gehad en wie zal ze niet nog krijgen, en dat maakt het best wel cliché als je daar niet vernieuwend over kunt schrijven.

Ben jij niet die jongen die me heeft geholpen met die rijen te begrijpen op Exacte Vakken?:o

Ik vind het best een aardig gedicht. Persoonlijk vind ik vragen in een gedicht altijd wel leuk, maar hier vind ik het ook niet echt mooi staan, geloof ik. Verder ben ik het eigenlijk wel met Mutant eens:o