ik voel me zo machteloos
 

Ik voel me zo kut en machteloos!
Ik vecht al zolang tegen me problemen en ik zink alleen maar veder en veder in ze.
De hulp die ik nu heb is gewoon niet genoeg. ( 1 keer in de week 50 min)
Ik wil niks meer, wil niets meer voelen.
En ik roep om hulp ,maar de woorden kom niet over mijn lippen.
Ik wil huilen, gillen... ik wil iets doen zolang de drukte in me hoofd maar stopt.

en ik weet gewoon niet welke kan ik op moet met mezelf

snik snik... zucht enige goede adviese?

Advies kunnen we pas geven als je wat meer over jezelf verteld. :) Wat is er allemaal aan de had meis?

Wat meer info over mijn zelf en mijn problemen:

Een half jaar geleden heb ik de dignosa Anorexia gekregen en daarvoor ben ik ook onderbehandeling. Ik kan dan ook zeggen dat ik erg goed gaat met eten. Ben bijna weer op een minmaal gewicht. Maar de achter liggende problemen zijn nog totaal niet opgelost en deze worden ook in de behandeling niet to weinig over gesproken.
Ik heb moeilijk jeugd gehad ( mijn ouders hadden/hebben beide een drankprobleem, waardoor veel spanning en ruzies thuis) Ben daarnaast veel gespest op school over mijn uiterlijk( ze zeide altijd dat ikop jongentjes leek :( ). Daardoor heb ik op het ogenblik een laag zelfbeeld en heb grote hekel aan mezelf.

Laast door een ruzie met me moeder flipte ik en heb overdosis pillen genomen. Moest toen ook naar het ziekenhuis om me buik leeg te laten pompen. Sinds dit voorval ben ik kapot van binnen, voel me vedrietig em rusteloos. De gaan zoveel emotie door me lichaam en ik weet niet wat ik me ze aan moet.
In therapie praten we hier niet over, omdat ik er voor me eetprobeem kom en niet me andere problemen.

Ik heb gevoel dat ik langzaam vedrink emotie die ik geen plek kan geven.

p.s ik woon niet meer thuis....woon zelfs in Engeland maar ben regelmatig thuis)

Hm, wat een verhaal. Heftig hoor!
Ik denk wel dat het zaak is om ook met iemand over deze problemen te praten. Eigenlijk snap ik ook niet waarom je niet direct extra hulp hebt gekregen nadat je maag leegepompt is, dat had wel gemoeten. Je kunt je psych vragen hoe je te werk moet gaan om ook voor deze zaken behandeling te krijgen of anders je huisarts raadplegen.

Maar je bent natuurlijk niet helemaal van therapie afhankelijk. Je kunt ook zelf al een beginnetje maken. Alle begin is moeilijk, maar bedenk je altijd dat je een sterk persoon bent dat problemen met wat inspanning zelf op kan lossen (kijk maar naar je gewicht nu, dat is knap)!
Ten eerste je zelfbeeld. Een veelgegeven tip is om elke dag eens voor de spiegel te gaan staan en minstens één ding te noemen dat je leuk vindt aan jezelf. Houd hier een lijstje van bij. Je hebt niet van de ene op de andere dag een leuk zelfbeeld, maar op een zeker moment heb je een hele lijst en zul je ondanks alles moeten toegeven dat je best een mooi en leuk persoon bent. Ditzelfde kun je doen met een dagboek, waarin je alles bijhoudt wat je die dag goed gedaan hebt en waar je trots op kunt zijn (al is het maar een beetje).

Wat is dat kut he als je je zo voelt maar wel goed dat het zo goed gaat (met je anorexia). mijn advies zou zijn vraag daar waar je voor hulp gaat ook om hulp voor je andere problemen. Je kan hier niet je hele leven mee rondlopen. Okal zou je dat niet durfen je moet toch wel anders komt er geen eind aan.

Probeer te beseffen dat je niet op zoek moet gaan naar een oplossing voor je problemen, maar naar een manier om er mee om te gaan. Probeer veel te communiceren over je problemen. Schrijf in een dagboek, klets hier tegen mensen aan, als je er maar over praat en de dingen onder woorden probeert te brengen.

Voor de rest kan je inderdaad positiviteit-testjes doen. Werk aan jezelf, wees trots op jezelf (want dat mag, alleen al gezien het feit dat je echt hulp wìl en hier erover praat) en beschouw de spiegel als een middel om aan jezelf te werken, niet als vijand.

Maar goed, ik heb makkelijk praten vanaf hier..

thanks voor jullie reacties!
Vrijdag heb ik weer een afspraak met me behandelaar. Dan ga ook echt proberen duidelijk aan tegeven dat ik graag over mijn andere problemen wil praten met of desnoods met iemand anders. Want zelf kom ik er niet uit. Ik doe mensen om me heen vedriet en dat doet mij weer erg pijn.

Ik weet de dingen die ik meegemaakt heb niet ongedaan kan maken en dat zou ik ook niet willen ( want ze hebben me gemaakt tot wie ik ben. Ook al ben ik daar niet altijd zo blij mee)
Maar wil graag een manier leren ( zonder mezelf pijn te doen) om met ze om te gaan en vreden mee te hebben.