ik ben niet zo van goeie titels dus ik heb er ook geen een
 

Hou me vast omdat ik bang ben,
dat ik alles zo vergeet,
hoe je naast me ligt en ademt,
half nog slapend zacht beweegt.

Grijp mijn nagels in je dromen,
hoor mijn hart zichzelf verslaan,
leg je lippen naast mijn oor en
fluister dat we nog bestaan.

hmm, de liefde :bloos:

*zucht*

Ik ben blij dat je nog leeft. Alhoewel een tikkeltje cliché vind ik het toch heerlijk verwoord. Goed om weer eens wat van je te lezen.

Alleen gedichten die me echt iets doen sla ik altijd op op mijn computer. Deze heb ik net opgeslagen. Je hebt een bepaald gevoel verwoord die ik heel goed herken, maar nooit heb kunnen verwoorden. dit gedicht kan natuurlijk nooit het gevoel wat je beschrijft evenaren, maar hij roept het gevoel wel op!


het doet me denken aan de tijd toen ik nog bij mijn vriend was. als we samen op bed lagen wilde ik hem zo hard knuffelen dat ik "in" hem was, dat we versmolten waren. Dit lukte nooit, en het was elke keer weer een enorme teleurstelling. ik wild zo graag zo dicht mogelijk bij hem zijn, maar dichter bij lukte gewoon niet... soms mis ik hem nog wel eens :bloos:

Loopt echt gigantisch lekker.
Maar ga toch es nadenken over een titel:)

Hm, er valt niet meer zo veel toe te voegen, eigenlijk kan ik net zo goed Halogeens reactie kopieren ^-^.

Vooral 'fluister dat we nog bestaan' is heel erg mooi, omdat het over zoveel verschillende dingen gaat. De angst om elkaar kwijt te raken spreekt uit dit gedicht, het aan elkaar vastklampen. Ontroerend mooi hè.

ik moet toegeven, het is mijn stijl niet, maar hij straalt wel wat uit. hartstocht - grijp mijn nagels in je dromen, angst - hou me vast omdat ik bang ben, en teerheid - half nog slapend zacht beweegt. ik zou 'm niet boven m'n bed hangen, maar hij heeft wel iets.

Dát is lang geleden. Was je weer helemaal met dichten gestopt of postte je ze gewoon niet meer?

Het is dat hij zo fijn loopt, maar ik vind hem niet een tikkeltje, maar best wel behoorlijk cliché, dat vind ik jammer, want je woordgebruik is meestal zo veel mooier.
Maar de tweede strofe vind ik toch wel weer mooi en hij raakt wel echt, moet ik zeggen, dat vind ik knap. Inderdaad dat aan elkaar vastklampen, zoals xineof zegt. :)

Ik miste je al...
Minder uniek en uitmuntend dan normaal, maar niet minder heerlijk, en ik ben allang blij weer eens iets van je te lezen! (En zoals ik een tijdje geleden al zei: zelfs minder uitmuntend is bij jou nog bovengemiddeld :) )

Liefs, Live

Ps. Mag ik hieruit opmaken dat je muze weer terug is? Of heb je een andere bron voor inspiratie gevonden?