Ik plaag Letteren.
 

Dit is immers Letteren-onwaardig. En vreemd.

‘Ik ben terug.’
Met die woorden groette ik alles in het leven wat ik liefhad. Daarheen en weer terug, zo ging mijn verhaaltje. Het was dan ook zo jammer dat ik mijn eigen verhaaltjes nooit volgde. Ik probeerde altijd iets anders om mijn onvoorspelbaarheid te doen gelden. Soms deed ik ook gewoon hetzelfde. Ik voelde aan mijzelf, gevoelloos bemerkte ik dat ik toch wel was aangekomen. Maar dat was dan ook niet verwonderlijk, ik was immers dood geweest. De maden in mijn buik zouden bijna vliegjes worden. Maar zo ver was het nog lang niet. Ik passeerde een zilverwitte poort en zag een lange weg voor me. Links van me zat een man op een tuinstoeltje, schaars gekleed en genietend van de zon. De lange weg was enkel een lange weg, de grond eromheen was verdwenen. Als compensatie zweefden er enkele meters lager wolken.
‘Goe daje terecht ben mien jong,’ sprak de man op de tuinstoel wijs, ‘da zee ik no tege mien vraa da gij wir terug zaw kome.’
Ik bromde, voelde het leven in mijn buik en knikte voorzichtig. Er lag immers een lange weg voor me. Langzaam deed ik een stap naar voren, de zilverwitte poort sloot met een moordend tempo. Ik had geluk gehad. Achter me lagen mijn vleugels, die van mijn lichaam verwijderd waren door de poort. Nu was ik écht geen engel meer.
‘Altied goe, zun duik int diepe.’
Weer bromde ik. Met mijn vleugels verdween ook mijn humeur, ik had veel zin om de man naar beneden te gooien. Maar ik had een lange weg voor me, dus ik mocht geen tijd verliezen. Links van me kwetterde de man door alsof er niets was gebeurd. Ik liet hem ver achter me. De weg bleek lang te zijn, zoals me al was verteld in de hemel. Maar het was het waard, zeiden ze. Onder me golfden de wolken traag, waardoor mijn levenspunten stegen. Ik besloot te springen, want de weg was langer dan ze me hadden verteld. Ik liep in een spiegel, wat ik erg flauw vond. De wolken streken langs mijn gezicht en binnen de kortste keren had mijn haar genoeg water verzameld om een bad te vullen. Dat deerde me niet.
De grond kwam in zicht, ik viel op mijn buik en een luide klap echode na. Van alle kanten werd ik besprongen door machines, maar ik dreef ze terug met behulp van mijn gitaar, waarmee ik op modern-Duitse wijze ‘Das Modell’ ten gehore bracht. Tegen Kraftwerk kon niemand op. Mijn manabol was weer gevuld en ik kreeg vijf skillpoints te spenderen. Gelukkig koos ik wijs. Ik dronk een glas bier en ik ging op pad. Ik moest namelijk dertig miljoen bloemen verzamelen omdat anders mijn leven niet compleet was. Het leven in een computerspel was simpel, dus ik hield ermee op. De nacht viel. Ik pakte een mes en sneed mijn buik open. De maden waren ineens vleermuizen geworden. Er was even geen maan meer te zien.
Toen kwam ik erachter dat ik niet had gegeten of gedronken, de zon kwam op en ik verbrandde. Ik stierf. Tot op de dag van vandaag heb jij daar spijt van.

Maar wie is nu die man? :eek:

Ik vind hem... Grimmig:D

Waarom is hij Letterenonwaardig? Jij post tenminste een verhaal zonder (al te veel) spel- en grammaticafouten, dat mag van mij tegenwoordig wel vaker gebeuren! En hij is vreemd en :cool:

Alleen met dit stuk weet ik niet wat ik aanmoet:
De eerste keer dat ik het las, kon ik er mijn aandacht niet bij houden, maar de laatste zin maakte me nieuwsgierig (lekker apart) en toen ik hem opnieuw las, vond ik hem eigenlijk toch wel goed:)

Daarheen en weer terug, is dat niet van LOTR?

verder ga ik mee met de mening van vogelvrij..:)

Dat stuk over Kraftwerk is natuurlijk een toespeling op LUH-3417.
Verder was dit een tijdelijke (en vloeiende) overgang naar een willekeurig computerspel. Het model is Diablo 2.

In D2 zit geen kraftwerk :p
Maar hoe kom je op zo'n vaag stuk?
Wel goed te lezen trouwens, alleen ik snapte er na de skillpoints en gitaren geen hout meer van.

Mana :D

:D


Daarnaast, vet stuk. Je hebt wel veel achter elkaar geplakt zonder er veel over na te denken, lijkt het. :P

Jij plaagt letteren niet, jij BENT een plaag op letteren ;)

Nog beter.

Ik vond dat ik de laatste tijd te weinig geschreven had, dus ik dacht: laat ik maar weer eens erin rollen. Vandaar deze oefening met alles wat mijn aandacht passeert, zo snel als ik typ.

Modern-Duits slaat natuurlijk op Rammstein :)

Zoiets vermoedde ik al, dat je zo had geschreven.:)

En duh. :D Maar ik ken Das Modell natuurlijk zelf al. :P

Gelukkig heeft onze viercijferige forumbaas dit nog niet opgemerkt.

haha, fout gevonden! het is 'alles DAT', typisch noordelijk Nederlandse fout, tss!

dat koeterwaals was toch geen schrale imitatie van vlaams hoop ik? Voor de rest een lekker onbegrijpelijk stukje, moet ook ns kunnen (y)

Dat koeterwaals was geen Vlaams. Meer een imitatie van een boer hier in Brabant. Stukken krek letterlijke tekst.

Heerlijk duister.