Geestelijke Mishandeling..
 

Hoe bewijs je zoiets? Dat je jaren geestelijk mishandelt bent?
(in mijn geval door mijn ouders?)

Kan je iemand ook aanklagen voor geestelijke mishandeling?

Zoiets kun je bij mij weten niet concreet bewijzen.. Ik heb eens gehoord dat je ondervraagd wordt, en dat ze veelal daaruit op kunnen maken of je waarheid verteld.

Zonder bewijs kun je wel altijd aangifte doen.. :)

Maar zonder bewijs aangifte doen lost vaak zo weinig op...
Dan heb je een paar gesprekken en doen ze er alsnog niks mee...
Ik heb er zelf al aan gedacht om bijv. een cassetterecorder te kopen en "gesprekken" tussen mij en mijn ouders op te nemen...
Maar dat lijkt me ook weer zo kinderachtig.... :bloos:

Klinkt op zich wel concreet.

Maar een psycholoog kan volgens mij een redelijke beoordeling geven of de gebeurtenissen bij jou thuis je psychische schade hebben gedaan. Zo is de oorzaak van een posttraumatische stressstoornis niet meer dan duidelijk, dat is ook makkelijk te testen. En de meeste stoornissen worden wel door bepaalde omgevingsfactoren uitgelokt (is de algemene opinie). Een psycholoog kan daar onafhankelijk over oordelen, zijn woord is wat waard in de rechtzaal.

Dus als ik iets wil bereiken zal ik weer naar een psych toe moeten stappen? :( (slechte ervaringen met psychologen...)
Al is er 1 psycholoog geweest die wel zei dat mijn ouders op een vreemde manier met mij omgaan, dat het niet echt normaal was...

volgens mij is met een psycholoog gaan praten echt de enige oplossing om zo iets te kunnen bewijzen... geestelijke mishandeling is 1 van de meest voorkomende mishandeling, alleen is het een soort van taboe in onze samenleving, ook al komt daar nu zo steeds meer verandering in...

en ja het opnemen van die gesprekken vind ik eigenlijk nog niet zo een slecht idee ,... die kan je dan steeds aan die psycholoog laten horen, en waarschijnlijk zal deze dan ook eens met je ouders praten en een soort van familietherapie zou ook niet slecht zijn denk ik ...

allesinds nog veel moed meisje en hou je sterk !!!

Familietherapie... Vind ik persoonlijk een goed idee, maar echt, ik denk dat dan de relatie tussen m'n vader en mij nog veel slechter gaat worden... Het woordje therapie moet hij niet horen. Ja, alleen als het betekend dat ik in therapie ga want volgens hem ben ik enorm gestoord.

wel ja zo kan je dat dan ook stellen natuurlijk jij moet in therapie maar natuurlijk zal die psycholoog eens met je vader moeten praten al is het maar om hem alles uit te leggen en mits bepaalde technieken zal zij hem ook wel zover krijgen om eraan deel te nemen ... in mijn opleiding die ik tot nu toe al heb gehad zijn er zeer vaak zo'n gevallen geweest (waarbij de ouders niet deele willen nemen) en meestal komen ze toch tot een goede oplossing hoor dus...

de manier waarop je vader omgaat met jou kan ook iets te maken hebben met zijn verleden ... en dan kunnen ze hem daar terwijlens ook eens bij helpen :)

Welke opleiding doe je als ik vragen mag? Zelf doe ik SPH namelijk :)

En mijn vader zegt inderdaad dat hij me opvoedt zoals hij ook is opgevoed, maar dan iets milder (volgens hem is hij nog "zacht" voor me..)

Even in het kort hoe ze met mij omgaan...

Mijn hele leven me verbaal naar beneden halen...
Elke dag moet ik aanhoren dat ik degene ben die de sfeer thuis verpest, mochten mijn ouders scheiden dan is dat allemaal mijn schuld, ik behandel mijn ouders als oud vuil etc...
Gewoon bij mijn naam noemen kunnen ze niet, meestal als ze me nodig zijn is het iets in de richting van "kreng, trut, misbaksel, egoïst etc"
Ook doet mijn mening er hier thuis niet toe. Zoals mijn vader altijd zegt: Als ik praat luister jij naar me. Ik hoef niet naar jou te luisteren, ga geen discussie met je aan, want jouw mening doet er niet toe.


Laatst heb ik in een ruzie tegen me vader gezegt dat ik geen respect voor hem heb. Sindsdien is het thuis alleen maar erger geworden. Gisteravond kwam me vader bij me om weer tegen me te zeuren (ik mocht weer niks terugzeggen) Het kwam er in ieder geval op neer dat hij niet snapt waarom ik mijn ouders als oud vuil behandel, dat ik net doe alsof ik verkracht ben en lichamelijk mishandelt.
Ziet hij dan echt gewoon niet in, dat altijd dat geestelijk naar beneden halen, voor mij hetzelfde effect heeft? Dat geestelijke mishandeling net zo slecht is als gewoon lichamelijke mishandeling? Dat het net zoveel invloed kan hebben?

ik studeer psychologie aan de vrije universiteit van brussel

en ja vaak is het zo dat ze hun opvoedingsmethoden gaan toepassen heeft ook iets te maken met hoe de hechting is gebeurt met de moeder...

euhm geestelijke mishandeling is heeft vaak ergere gevolgen dan fysieke mishandeling... fysieke mishandeling kan men zeer beter behandelen ook al zal het natuurlijk wel een grote invloed blijven hebben op je verdere leven ...

en ja hoe ze thuis met je omgaan is idd niet zo leuk ...
bij mij thuis is het ook niet altijd even makkelijk maar ik heb dan meer problemen met de mama :) maar daarbij is dus wel bewezen dat ze op psychisch vlak niet helemaal in orde is ... en daardoor is haar gedrag dan ook veel beter aanvaardbaar voor mezelf dan...

mss is het voorlopig het beste van gewoon zo weinig mogelijk te zeggen en te doen... en antwoorden is idd niet de beste oplossing zeker niet als hij zelf geen enkel besef heeft wat hij aan het doen is ... en zeker een psycholoogh contacteren praten met iemand kan echt al heel erg goed doen ...

Ik ben al een tijdje bezig met op kamers gaan (anderhalf jaar ondertussen) maar nog niet gelukt omdat het moeilijk is iets te vinden wat binnen met budget past...

Veel mensen snappen niet dat ik niet gewoon een kamer neem die niet aan mijn eisen voldoet, maar omdat ik hier al zo lang zit heb ik zoiets van "die paar maand langer wordt mijn dood nog niet"..
Want wat veel mensen niet beseffen is dat als ik uit huis ga, er thuis niet meer inkom... Heeft m'n vader duidelijk gezegt.. Dus mocht de kamer niet goed uitpakken, ik heb dan niks meer om naar terug te gaan...

Sorry als ik in mijn eigen topic offtopic ga, maar het is wel ff fijn om alles van me af te schrijven... :bloos:

dat vind ik helemaal niet erg hoor ... zolang je je er maar goed bij voelt ...

en ja ik begrijp wel dat je er niet echt zo snel weg wilt want misschien heb je langst de andere kant ook wel zo iets van het is en blijft mijn vader en op die manier blijf je hem toch wel graag ... want door en door slecht kan iemand toch niet zijn ...

nu ja dat denk ik er toch altijd bij ...

en van er nooit meer in te komen ja ik denk dat je echt nog goed zal moeten nadenken want je dan gaat doen je bent ook nog jong hé en ik denk wel dat het vrij moeilijk is om zo 'alleen' te kunnen overleven ...

maar uiteindelijk zal alles wel in orde komen hoor ... als je afgestudeert ben dan kan je deftig werk vinden en dan kan je met een frisse start beginnen en zal je ook niet meer zo afhankelijk zijn hé

Het is en blijft mijn vader niet.. Ik zie hem allang niet meer als mijn vader.. (dat is eigenlijk gekomen sinds het moment dat hij zei: "je bent mijn dochter niet meer, je bent slechts iemand die hier bij inwoont en als je je niet aan de regels houd dan kan je vertrekken"

je vader is precies wel een harde persoon ... maar misschien dat hij vanbinnen wel spijt heeft dat hij dat allemaal tegenover jou zegt ... alleen kan hij dat allemaal niet toegeven ...

Geestelijke mishandeling is zelfs zwaarder te verwerken. Maar zoals dus al gezegd lijkt de enige manier waarop dit op te lossen is eerst even alleen een psych op te zoeken voor advies, misschien sowieso eens gaan praten. Als er uit komt dat, zolang je ouders niet meewerken, het probleem niet opgelost zal worden (en je ze dus ook moeilijk naar voren kunt schuiven als verantwoordelijken) ze misschien een ultimatum geven.

Misschien een brutale vraag, maar heb je weleens het commando van je vader afgeslagen en alsnog tegen hem in gegaan (met harde feiten, uitleg)?

Hoe reageert hij daarop, is hij in staat je te slaan?

Dan toont hij dat wel op een hele vreemde manier :|

Ja dat heb ik wel eens gedaan en ja hij is in staat me te slaan...
Maar dat slaan wil ik nog geen lichamelijke mishandeling noemen, aangezien ik veel meer last hebt van dat hij me geestelijk naar beneden haalt... Heb liever dat hij me slaat dan altijd dat gezeur aan mijn hoofd wat hij urenlang door kan doen terwijl ik dan geen tegenwoord mag hebben.... :bloos: :o

dat is meestal zo komt ook omdat hij dat waarschijnlijk nooit in zijn jeugd heeft gezien hoe hij dat dan op een goede manier moet uitten ...

Ja, precies. Zo gaat dat heel vaak.

Mn opa heeft jaren zn kinderen en kleinkinderen mishandelt, heeft daar later geen kans meer voor gehad en nu hij oud is probeert hij het via een omweg weer goed te maken. Overdreven interesse tonen, altijd vrolijk over dingen babbelen (elke vorm van mishandel-vraagstukken ontwijken). Hulp aanbieden.

't Is heel jammer, maar ze zijn te trots. Tegelijkertijd zo ontzettend zielig.

Nou, als je het in combinatie krijgt omdat je er tegenin gaat ben je nog verder van huis, das wel kut.

Kleine dingetjes die je kunt proberen, maar ik weet niet of je dat wil. Zit waarschijnlijk een hoop aan vast, moet je wel sterk voor in je schoenen staan.

Misschien gewoon (ondanks de ervaring, maar niet elke psych of MW is hetzelfde) even praten...?:(

Over welke kleine dingetjes heb je het nou? :o
Raak de draad een beetje kwijt door al die reacties :bloos: :)

Ik geloof er niks van eigenlijk... Mijn vader heeft gewoon niet door dat hij fout bezig is, en ik denk eigenlijk niet dat hij dat ooit zal inzien...

En je moeder, wat doet/denkt zij. Zeg ze ooit wat?
(bestaat ze uberhaupt? :bloos: )

de tijd kan veel doen ... vergeet niet dat als ze later oud zijn hebben ze bijna niemand meer , de kinderen zijn uit huis,.... dus hebben ze ook veel meer tijd om na te denken over hun 'daden'...

bij mijn opa was dat ook het geval ik was zijn oogappel en mijn moeder ja die heeft erg afgezien met hem ...

Haha, uhm ja die bestaat ook nog...
Ze doet verschillend..
Als het slecht gaat tussen haar en mijn vader kan ze het ineens enorm goed met mij vinden.
Als het goed gaat tussen haar en mijn vader scheld ze me ook verrot, ben ik degene die alles verpest en heeft ze liever dat ik vandaag vertrek dan morgen...

Of ze ooit iets zegt?
Nouja soms als ze het met me eens is, maar ze durft ook niet echt tegen m'n vader in te gaan..
En als ik ruzie met m'n vader heb dan begint zij meestal te schreeuwen dat we haar helemaal gek maken en dat het dus allemaal aan mij ligt. Nadat ze is uitgeschreeuwd praat ze meestal een halve dag tot dag niet meer tegen me (ze reageert dan ook niet als ik dingen vraag...) en daarna doet ze gewoon weer alsof er geen vuiltje aan de lucht is, totdat het weer op nieuw begint...

ik heb wel eens gelezen dat het in de VS wel kan dmv hypnose om zo mensen aan te kunnen klagen, naarja das de VS en niet NL miss kun je het vragen op een ander forum over wetten etc

Je kan ook via een psycholoog, jeugdzorg of GGZ, je inschrijven bij een begeleidwonen traject. Of dat je met een aantal jongeren in een huis woont, met 1 (of meerdere) begeleider(s) die dan administratie doet maar bij wie je wel kan aankloppen voor hulp met koken of andere dingen.
Daar kan je je voor inschrijven, en als er spoed is kan je dat aangeven en je kan voorrang krijgen, licht er aan hoe erg de situatie is/kan zijn/worden.

Er zit heus wel zo`n jongerenhuis bij jou in de buurd, denk ik. Dat kan je natuurlijk ook vragen, en je hebt niet zoveel last van de jongeren die er wonen. De meeste zijn haast niet thuis omdat het vaak hang/probleemjongeren zijn, maar ze zorgen niet voor overlast want daar heb je die begeleider(s) voor ;)
En het is vaak niet zo heel erg duur, ik weet niet hoeveel jij je kan veroorloven, maar meestal rond de €225,- .

Als je nog vragen hebt hoor ik het wel :)

Dit is trouwens wel uber ultra offtopic, maar ik denk dat je er misschien wel wat aan hebt :)

Eigenlijk kan ik je niet echt helpen, maar ik wil je echt even heel veel sterkte wensen! (y) Laat je niet klein krijgen hoor, dat ben je niet waard! En misschien dat een kamer/begeleid wonen wel een goed idee is van jou. Weet je trouwens iets over de jeugd van je vader? Het kan natuurlijk komen doordat hij in zijn jeugd ook zo behandeld is, het praat zijn gedrag natuurlijk nooit helemaal goed, maar misschien dat het dan voor jezelf wat makkelijker is. Heel veel sterkte iig! (y)

225pm is nog een redelijke prijs voor een kamer hoor.

@TS: Heb je nog broers of zussen? Hoe zit het met die, sluiten die zich aan bij pa of ma, of bij elkaar? (Denk eigenlijk niet dat je die hebt aan het verhaal te horen.) Ik denk dat het meest waarschijnlijk is dat jij lijdt onder de problemen van je ouders onderling en dat die woede nogal eens op jou wordt afgerekend.

En je vader, hoe zit het met zijn werk? Want net als dat kinderen die thuis gepest worden vaak op school anderen pesten kan het zijn dat hij op z'n werk zich onderdrukt voelt en thuis duidelijk wil maken dat hij de baas is.

Over lichamelijke en geestelijke mishanding en de verschillen/overeenkomsen etc. Ik denk dat ze in principe uit hetzelfde voortstammen, en dat bij lichamelijke mishandeling geestelijke mishandeling de oorzaak is. Het gaat in principe altijd om hetzelfde, laten zien dat je groter, sterker bent dan de ander.

Ik neem aan dat als je uit huis krijgt je stufi genoeg kan krijgen om van te leven? En eisen voor een kamer hoeven echt niet veel voor te stellen, ik woon nu ook op 9m². Ik weet nog dat toen ik mn studie koos het ook niet allemaal lekker ging thuis, en daarom heel graag op kamers wilde, maar eigenlijk wil ik daar niet al te veel over vertellen.

Weet jij misschien een adres/internetsite/telefoonnummer van zulke jongerenhuizen? Persoonlijk denk ik dat ik daar te oud voor ben (bijna 19) maar het is het proberen waard en 225 euro past wel goed binnen mijn budget :)

De basisbeurs voor uitwonende alleen al is 230E. en als je vader is afgekeurd kan je daar nog heel wat bij krijgen, omdat hij dan in een lage inkomstklasse valt. Je kan, inclusief lening, volgens mij tot opngeveer 600E. stufi krijgen. En ik geloof dat je ouders zelfs verplicht zijn jouw een bepaald bedrag per maand te geven tot je 21e. Ik zou er zeker meer info over zoeken op de site van de IBG als je op kamers gaat en van je ouders niet kan verwachten dat ze gaan betalen.

Ja ik zal het ff opzoeken voor je ;)
Je hebt huizen die onder de 18jr vallen, maar ook die van bijv. 16-25jr zijn, dus je hebt vast wel een mogelijkheid waar je tussenpast. :) Je hebt iig http://www.jip.org en dan kan je links op t blauwe op `wonen` klikken, en daar heb je veel info.

Maar ik weet trouwens wel zeker dat je via een maatschappelijk werkster of een psycholoog er zeker meer info over krijgt. Je kan naar iemand van GGZ/jeugdzorg stappen, en dan paar gesprekken doen, en dan meteen aankaarten dat je begeleid wilt wonen. Vorig jaar heb ik dat ook gedaan, ik ben dan wel jonger dan jou, dus misschien ligt het dan anders, maar ze kunnen je zo op een wachtlijst zetten bij een jongerenhuis, dat is niet zo moeilijk, alleen de gesprekken vooraf kunnen je misschien zwaar vallen, dat weet ik niet hoe jij dat ervaardt.

Dat weet ik ook wel... Ik krijg momenteel het maximale voor thuiswonend (295 geloof ik) maar als ik op kamers ga krijg ik daar maximaal 170 euro bij voor uitwonend... En nu ben ik die 295 al helemaal nodig (is vaak al krap) en voor 170 euro heb je nog geen kamer... Lening is dan inderdaad een optie, maar dat wordt wel mijn laatste optie... Vanaf september ga ik een betaalde stage doen, dus zal dan geld genoeg hebben om op kamers te gaan....

Bedankt, ik zal eens kijken :)

Zou je er niet mee zitten dan als je je eigen ouders aanklaagt? Dat is wel ene hele grote stap hoor :bloos:

Maar misschien wel de enige stap om te bewijzen dat ik niet degene ben die gek is hier in huis?

Je hoeft niets te bewijzen. Bewijzen kost vaak zoveel energie, dat je alleen maar verspilt.

Maar als ik het niet bewijs zal ik de rest van mijn leven onzeker blijven...

mja, of houd het in eerste instantie op gezinsgesprekken? dat klinkt minder heftig ;)
als therapie nodig blijkt kan dat daarna nog en hoeft die naam niet eens te vallen (gewoon, er moet wat dieper op bepaalde zaken worden ingegaan, hiervoor verwijs ik uw gezin door...)

Als je de enige bent die ervan weet, dan is het moeilijk zoniet onmogelijk om te bewijzen.

Nee hoor, maar nu praat je het jezelf aan.
Ik ben zelf ook geestelijk en zowel lichamelijk mishandeld, en ik probeerde het eerst ook te bewijzen, tegenover iemand waarmee ik sprak, maar dat kost zoveel moeite dat je er helemaal van in de war raakt, en eigenlijk is het niet eens de moeite. Als je de goede mensen vind geloven ze je zo ook wel, zonder dat je jezelf zo moet inspannen om het te bewijzen.
Zelf had ik lichamelijke bewijzen, zo ging het wat makkelijker, maar ik weet niet of jij dat hebt?
En je oudes aanklagen is ook een heel lang proces, waarvan het niet zeker is of je het zal winnen. Ik zou er persoonlijk niet eens de moeite voor doen, en lekker aan je eigen leven blijven werken, zonder bewijzen en inspanning voor mensen die jou pijn hebben gedaan.

Ik denk dat dat voor mensen verschillend ligt, of het erger of niet zo is... ik heb eigenlijk van allebij last, het continu uitgescholden worden en het worden neergehaald is niet leuk nee, maar om ook nog de klappen te krijgen... die beelden blijf je altijd voor je zien, als iemand al een hand omhoog doet naar mij, denk ik al dat er iets gaat gebeuren... Dan schrik ik me al dood.

En als ik ooit met zoiets als therapie zou aankomen weet ik in ieder geval zeker dat ik dood ben... Dus als ik dat wil, weet ik waarmee ik aan moet komen.
Hij zegt dat ik me aanstel, en mijn moeder neemt het ook nog eens leuk voor hem op, ik heb het gevoel dat het haar nix kan schelen.. Terwijl ik normaal gesproken gewoon heel goed met haar overweg kan.

Hij doet het ook wel eens bij mijn moeder, maar die zegt dan dat het iets harder ging dat bedoeld, en heeft ze een 10 bij 10 cm blauwe plek weer ergens.. ik vind zowiezo trouwens dat maakt niet uit hoe hard het gaat, slaan is nergens voor nodig. Waarom kan je anders praten?

maar ik weet dus niet wat erger is, wat meer met je doet... ik denk dat het lichamelijke, ook al kan ik me nu gewoon afzonderen als het weer gebeurt, toch wel erg is, omdat de beelden blijven rondspoken...

eeuhm, ik heb niet je hele topic gelezen maar ik wilde toch ff reageren..

Ik heb ook heel lang met deze vraag rondgelopen, hoe bewijs je dat nou, hoe kan ik dat aantonen? En bij mij speelde ook nog hele erge twijfels mee, is het wel echt zo gegaan? Is dit wel geestelijke mishandeling etc..
Ik heb toen een artikel over geestelijke mishandeling gelezen en daar herkende ik heel veel van. En ik kreeg toen als reactie (op een forum) "als je daar veel in herkent dat is het ook gebeurd" en "als hij je zo heeft gekwetst dag in dag uit, dan heeft hij je pijn gedaan" Ik vond het fijn om er over te kunnen schrijven, zeker omdat het anoniem was.

Soms komt deze vraag nog wel in mij op, maar ik ga nu verder ik probeer het verleden te vergeten en heb voor mezelf besloten dat ik nu geen contact wil met die persoon die mij dat heeft aangedaan (weet ff niet hoe ik dat anders moet zeggen)

Ik hoop dat je er iets aan hebt, en je mag mij altijd PM"en

xxxxus

Waarom zou je het willen bewijzen?

Je bent nu volwassen en ookal heb je een rotjeugd gehad, je bent nu oud genoeg om iets van je toekomst te maken. Blijf niet hangen in dat verleden maar maak plannen voor de rest van je leven!

Misschien is het een manier om het verleden af te sluiten?