Hoe ga jij om met teleurstelling?
 

topctitel: Hoe ga jij om met teleurstelling?

Ik heb gemerkt in mijn leven dat mijn grootste verdriet en pijn komt van teleurstelling. Nu is het ook een groot begrip, maar laat ik het omschrijven als " iets waar je je zo op verheugd/ naar uit kijkt en blijkt tegen te vallen/ niet lukt etc".

Ik merk dat ik van iedere teleurstelling net zo verdrietig word, en dit is vreselijk. Oke, ik leer wel dat ik het sneller kan relativeren, maar de pijn is net zo intens.

Mijn vraag: kun je teleurstellingen voorkomen zonder al je verwachtingen overboord te zetten? Hoe kun je je wapenen tegen het verdriet? Is het misschien extra pijnlijk omdat ik het helemaal alleen moet oplossen, of moet je dat sowiezo toch?

Ik kan geen goed antwoord geven op je vraag, omdat ik zo iemand ben die gewoon geen verwachtingen meer heeft. Niet dat dat nou zo'n goede manier is, maar daardoor raak je het minst snel teleurgesteld. :)

Ik word namelijk na teleurstellingen ook heel verdrietig. Soms gaat het om iets simpels, zoals een vriendin die ergens niet mee naartoe kan nadat ze had gezegd dat ze mee zou gaan. Het is niet supererg, maar het kan me wel goed dwars zitten.

Mijn motto is: verwacht niets van niemand, en je wordt nooit teleurgesteld.

Ik geraak in een dipje en krabbel weer uit. Zoals altijd :)

Tja, me een tijdje kut voelen, er veel over nadenken en verwerken.

ik probeer meteen "opnieuw" zeg maar

dus als een feestje ofzo niet doorgaat.. draai ik zelf wat in elkaar of wat op een andere datum ( als ik zelf dat feestje zou houden )

en zo ook met andere dingen :)

ben dus ook niet vlug teleurgesteld in iets.. wel soms in mensen

Ik verwacht altijd het ergste, als het dan goed uitvalt is het mooi meegenomen, gebeurt het toch niet. Dan ben ik voorbereid. klink vaag maar werkt voor mij

Bier.

Ik zeg dat de anderen gewoon kut zijn, dan drink ik veel bier en slaap ik een nacht goed zat, daarna is het over.

Overigens ken ik weinig teleurstellingen. Bijna alles wat ik doe lukt.

Je kunt wel overal het negatieve van inzien om niet teleurgesteld te worden, maar dat is ook geen pretje hoor. Soms word je teleurgesteld en de ene keer kom je in een dip terrecht en de andere keer motiveert dat om door te gaan.

Niet té hoge verwachtingen bij bepaalde dingen scheelt al heel veel teleurstellingen bij mij. Dan kunnen sommige dingen alleen maar meevallen.

Niet goed !!!
Trek me terug op me kamer en zit alleen maar te huilen

gr,tieneke

Het zou me niets verbazen als je zou zeggen dat je depressief was

topic: het ergste verwachten, dan wordt je nooit teleurgesteld (y) En bij mensen gewoon niets verwachten, want die stellen je meestal teleur

Nou de laatste paar dagen wel.
Ik heb enorme tegenslagen op me bord gekregen.
Nu ben ik ook nog gestopt met psycholoog en gaat het thuis weerff niet goed.

Ik denk dat het nu wel zo'n 4 jaar zo is dat ik depri ben maaja wat doe je eraan als haast niemand naar je doet luisteren en niemand je doet helpen.

gr.tieneke

Moeilijk, kan er tijdenlang mee blijven zitten wat mijn stemming niet ten goede komt (n)

ik verzamel ze en haal ze voortdurend op, wanneer ik geen afleiding heb

Ik pot het op.

Geen idee hoe ik er mee omga, ik verlies gewoon het geloof in mezelf. Zoals nu.

En ik word er melancholisch van, en dan moet het al erg zijn want normaal ben ik de vrolijkheid en optimisme zelve.

Soms kan ik me nog wel amuseren, maar het verdriet voelt als een weëe plek in m'n borst en keel.

Het ligt heel erg aan de situatie, als het iets is waar ik heel graag naartoe had willen gaan/had willen gaan doen oid, dan kan ik daar heel boos en onredelijk van worden. En dan kan ik niet gewoon zeggen dat ik het jammer vindt en teleurgesteld ben.

Als ik in IEMAND teleurgesteld ben, dan zeg ik daar meestal (zo lang mogelijk) niets van. Ik word er heel erg verdrietig van, zeker als het dingen betreft die ik zelf vanzelfsprekend vind om te doen (of te laten) en de ander niet, puur omdat ik dan niet SNAP waarom diegene zo doet.

Ik probeer niks te verwachten van mensen en verder probeer ik van het ergste uit te gaan, dat het dan alleen maar kan meevallen. Maar als het 'ergste' dan toch gebeurt ben ik toch wel teleurgesteld :(...ja ik zit vaag in elkaar.

Ik krijg dan een heel boos gevoel en kan ieder moment in huilen uitbarsten (dit probeer ik in te houden tot ik alleen ben en dat lukt aardig). Ik zeik dan ook op alles en iedereen en iedereen met zijn of haar goedbedoelde advies en 'oppeppertjes' krijgen helemaal de volle laag over hij kut mijn leven wel niet is. Ik haal alle eerdere teleurstellingen erbij, ik snap ook niet zo goed waarom ik dat mezelf aandoe:confused:. Ook bedenk ik soms allerlei dingen hoe ik die persoon (degene die me zo teleurstelt) zo veel mogelijk pijn kan doen, want diegene moet wel weten dat ik het niet leuk vind...maar in de praktijk komt er weinig van terecht, gelukkig:o.

Maar over het algemeen ben ik heel aardig hoor :o


ohja: of ik eet heel veel, of chips of vooral alles met chocolade of ik eet juist helemaal niks meer en dat laatste kan ik lang volhouden. Dat eerste meestal als iets me niet lukt of als niemand iets aan de situatie kan doen en dat laatste als mensen mij teleurgesteld hebben.

oh, en als ik HEEL verdrietig ben stop ik met eten.

Teleurstellingen komen vanwege het koesteren van valse hoop.

Gewoon niets verwachten en nergens op hopen.

Teleurstellingen kun je ook krijgen doordat je in jezelf geloofde, maar dat iemand anders je helemaal de grond inboort waardoor je gelooft dat je niet goed genoeg bent, minderwaardig.

Dat vind ik echt onzin.

Er zijn echt wel dingen die je van andere mensen mag verwachten en nergens op hopen slaat al helemaal nergens op.

Ik vind dat van jou nou niet echt een positief uitgangspunt, moet ik zeggen.

Sommige verwachtingen worden nooit nageleefd.
En ik ben ook niet positief.

Verwachtingen worden sowieso niet nageleefd, maar vervuld.

Keep up the good work zou ik zeggen (y)

ik quote u.

Ik probeer vaak de positieve kant ervan in te zien. Bijvoorbeeld als mensen continu blijven zeuren dat ik iets niet goed doe, los ik dat simpelweg op met een beetje zelfspot. Als het om een verwachting van iemand, of mezelf, gaat die niet is uitgekomen dan zeg ik tegen mezelf, jongen, er zijn nog zoveel volgende kansen, volgende keer beter. Als een persoon me teleurstelt in de zin van dat het me pijn doet, confronteer ik hem/haar daarmee. Vaak kijk ik ook of er een fout is die de teleurstelling veroorzaakte en als ik iets vindt probeer ik daar op te verbeteren. Deze tips 'n' tricks hebben er voor gezorgd dat ik nooit lang blijf zitten met een teleurstelling. Soms kan ik wel flink teleurgesteld worden en dan zit ik er echt wel even mee, maar zoals ik zeg, het duurt nooit lang :)

zelfmoord "doen" plegen of jezelf helpen

Ik heb een mechanise dat ervoor zorgt dat teleurstellingen recht gepraat worden. Als een vriend me zou laten stikken, dan 'was het eigelijk altijd al een klootzak'. Dan is het niet zo erg meer.

Best makkelijk :)

luctor et emergo

en bovendien, ik probeer me dan af te vragen WAAROM iets me teleurstelt, en hoe dat komt. Maar je wordt er altijd sterker van.

Als ik teleurgesteld ben, is het eerst altijd de schuld van alles en iedereen, vervolgens zie ik alles wat helderder. Dan zoek ik de schuld bij mezelf en zorg ik dat ik die fout niet meer maak.

Ik verwacht het slechtste, dan is de uitkomst toch altijd nog beter

Heb je geen teleurstellingen inderdaad, maar is dan het middel niet erger dan de kwaal?

Mijn motto is ook: verwacht niet teveel, dan valt het niet tegen. En bij de meeste mensen en dingen gata dat ook heel goed. Maar ook de mensen waar je dan net wél wat van verwacht maken fouten, net als ik. Maar dat maakt het niet moeilijker om de teleurstelling te verwerken. Ik vind het ook zwaaaar kut als ik teleurgesteld word, ookal is het maar om iets heel lulligs. Als ik me er op heb verheugd oid, komt het altijd hard aan.

x

Ik denk dat het in de eerste plaats belangrijk is dat je teleurstelling gaat zien als iets wat erbij hoort. Als je namelijk denkt dat je het kunt voorkomen, dan raak je daarin teleurgestelt want dat is niet zo, je kunt het niet voorkomen. Als je het verwacht ben je veel beter in staat het te relativeren. Je moet het ook gewoon accepteren, pijn is niet leuk maar als jij ervoor kiest dan kan je pijn je alleen maar sterker maken in dit leven. Teleurstelling is pas erg en doet pas echt pijn als je niet in staat bent het te zien als een onderdeel van je leven. Het is iets wat bij het leven hoort, alleen jouw keuzes bepalen wat voor plek het inneemt in je leven. En daarmee ook in hoeverre jij je erdoor laat neerdrukken. Het kan soms heel zwaar zijn teleurstelling en heel veel pijn doen maar je leert ervan en je komt er verder door als je bereid bent daarvoor te kiezen. Je moet dus nooit kiezen ervoor weg te lopen, want dat kan niet en daar word het alleen maar erger van. Het hoort bij het leven, maar je keuzes daarin en hoe groot jij het maakt met jouw beeld van teleurstelling bepalen wat voor impact het op jou leven heeft.

Topruler

Ik ga verkeerd om met teleurstellingen:s

Ik geef veel en verwacht het zelfde terug en dat komt vaak niet...ik ben snel teleurgesteld in vrienden en anderen..

maar ik merk wel dat ik daarin groei en minder van anderen verwacht en wat flexibeler wordt...nu ik op mezelf woon en met alles flexibeler wordt en genoegen neem met halve afspraken en alles een beetje op zn beloop laat....

Teleurstellingen kan je helaas nooit helemaal voorkomen, want dat zou betekenen dat je je nooit ergens op kan verheugen, nooit ergens op kan proberen te vertrouwen, etc

Ik probeer me niet hélemaal ergens op te verheugen, hoe minder je je ergens op gaat verheugen, des te kleiner kan de teleurstelling zijn.. Helemaal wapenen tegen het verdriet kan nooit, het beste is om positief te blijven, oplossingen te zoeken ofzo.. noem maar op

Uiteindelijk ben jij degene die jezelf gelukkig kan maken, jij bent uiteindelijk degene die wat van je leven maakt, dus uiteindelijk ben jij degene die je verdriet moet verwerken.. maar als er iemand is die je daarbij wilt helpen, is het natuurlijk wel fijn..


Ik krijg helaas zat teleurstellingen, en de enige manier om die te verwerken is; tijd!




________________

ik word boos en dan ga weer verder nadat ik nog veel bozer ben geworden.

Ik heb zelden hoge verwachtingen.

ik verwacht gewoon altijd het allerergste en dan kan het alleen maar meevallen. maar eigenlijk werkt dat ook niet echt want ik verwacht dan al dat het meevalt maar soms dan valt het niet mee en dan komt het extra hard aan, maar je hebt iig minder teleurstellingen dat wel. maar je hebt nog evenveel verdriet

Je erop voorbereiden dat het niet doorgaat. Dus ergens ook wel het allerergste verwachten, maar toch durven dromen.

Je moet alleen droom en werkelijkheid gescheiden houden.

Als het bijvoorbeeld over een afspraakje gaat met vrienden waar ik al zolang naar uitkijk, maar het zou wel eens niet door kunnen gaan, dan durf ik er wel over dromen maar dan bijvoorbeeld in een ietwat andere context, een situatie die ooit nog misschien wel eens verwezenlijkt kan worden, alleen misschien op een andere keer dan.

als het gebeurt met vallen en opstaan..
je moet toch verder.. wat er ook gebeurt..

ik word ook meestal heel verdrietig en een beetje pissig als ik teleurgesteld word. Maar meestal ga ik dan even afleiding zoeken of zoiets en na *ongeveer* een half uurtje heb ik het gerelativeerd. *en bij sommige mensen heb ik helemaal geen verwachtingen meer*

Iedereen is wel eens teleurgesteld, je kan er niets tegen doen. Behalve dan er leren mee omgaan.
Ik ben op termijn zeer teleurgesteld geweest in mensen, en nog steeds, omdat ik meer verwacht maar is dat dan iets wat mijn leven kapotmaakt? Nee, life goes on, en misschien word je er alleen maar sterker van.

Ik ga/moet altijd eerst heel hard huilen, dat moet er dan gewoon uit en daarna verwaterd die pijn langzaam (bij mij dan).

ik sla alles kort en klein en wordt rustig, vergeet het en ga verder met mijn leven..

Het is normaal dat je verwachtingen hebt, maar die kunnen ook veel te hoog zijn.

Ik heb ook zeker mijn aandeel teleurstellingen gehad in verschillende mate. Gelukkig is mijn instelling (over het algemeen) vrij positief. Ik bedenk me meestal dat het dan niet zo geweest moet zijn, of rationaliseer het helemaal stuk tot er niets meer is om teleurgesteld over te zijn. Als het een grote teleurstelling is, huil ik even en ga ik weer door, want misschien wacht er iets veel beters op me.

Maar goed, het is maar net hoe je in het leven staat.