De poppendokter lijmt geen harten
 

Ze zat daar eenzaam - niet zaam een - en alleen
te wachten op haar grote minnaar uit de kast
Haar haren vielen uit, maar het meisje
naaide haar weer in elkaar
Haar ogen werden grauw, maar de jongen
poetste ze weer schoon en blauw

Ze werd bemind, maar desondanks
dacht zij, eenzaam - niet zaam een - en alleen:
en verstoft en versleten en vergeten
Door haar mijmeringen geheel bezeten
dat haar minnaar heus wel komen zou

Velen doeken, plakband later en zij,
eenzaam - niet zaam een - op de kast
niet langer smachtend, ditmaal wachtend
want beseffend met de wijsheid der eeuwen
en haar vloedtij vervagend met de tijd

waren ook 't meisje en de jongen
geheel onder de grond gezeten


't Kwam plots in me op, maar ik vind het zelf niet zo geweldig. Vooral de eerste en derde strofe, en het einde (eigenlijk dus het hele gedicht, maar ach). Heeft iemand dus misschien ideeën wat betreft het ritme, woordkeus, zinsbouw? Want zelf kom ik er niet uit.

De titel sprak me erg aan en deed me veel verwachten, maar eerlijk gezegd valt het best tegen nu ik t heb gelezen. Op zich vind ik het idee heel leuk, maar ik vind het best irritant dat je dat -niet zaam een- echt in elke strofe laat terugkomen. Ook zitten er (zoals ik het lees) veel plaatsen waar ik over het ritme struikel.

heel erg mooie titel, je derde strofe past niet zo. een wat andere stijl, de eerste regel vind ik ook niet zo'n succes. ik denk dat ik hem eerst even ga laten bezinken, want er zit wel wat in!

De titel sprak mij ook aan, en ik vind je gedicht ook wel wat hebben.
(al moet ik even de muziek die ik op heb staan uitzetten, want ik ging het helemaal op dat ritme lezen, hebben jullie dat nooit? :o)

Haar ogen werden grauw, maar de jongen
poetste ze weer schoon en blauw

Ze werd bemind, maar desondanks
dacht zij, eenzaam - niet zaam een - en alleen:
en verstoft en versleten en vergeten
Door haar mijmeringen geheel bezeten
dat haar minnaar heus wel komen zou
vind ik wel mooi.