Jezelf bijna opzettelijk figuurlijk pijn doen...
 

Dit is iets wat ik heel vaak zie en hoor. Hierbij moet je denken aan verschillende dingen. Ik zal wat voorbeeldjes geven. Als mensen een relatie hebben en dat gaat uit, hoor je vaak dan mensen gaan terug denken, brieven terug lezen, foto's van diegene bekijken. Dan doe je jezelf opzettelijk pijn, confronteer je jezelf er alleen maar mee dat het over is, dat je hem/haar kwijt bent. Of je bent verliefd op iemand. Je bent gauw jaloers. Je weet dat de persoon waar je verliefd op bent ook met veel andere meisjes goed contact heeft. En als die persoon dan bijv wat minder snel antwoord op msn, dan vraag je van: goh chat je ook met die meisjes. Dan doe je jezelf pijn, je wordt jaloers en daar word je niet vrolijker van. (ik kom ff niet op betere voorbeelden).

Waarom doet men dit, waarom kiezen mensen ervoor zich te confronteren met dingen die pijn/verdriet doen als ze zich klote voelen? Is het om het misschien daardoor te kunnen verwerken, of willen mensen zich liever verdrinken in verdriet, in de hoop dat het daarna beter zal gaan, omdat het niet meer slechter kan? Share your thoughts...

ow en voor mensen het persoonlijk op mij afschuiven, dit is niet autobiografisch, maar gewoon een gedachtegang, iets wat ik me afvroeg...

1) Gemis
2) Wantrouwen
3) Gevoel is irrationeel

Liefde eindigt meestal in pijn, wat is het nut? Iedereen gaat uiteindelijk toch dood, wat is het nut (van alles)? Wat is het nut van deze post? Wat is het nut van elke geleefde seconde? Hij is immers verstreken?

Dingen hoeven geen nut te hebben.

Wantrouwen / bezitterigheid .. hoe je het wilt noemen. Het een volgt het ander op enzo.

Ik zal het wel beter argumenteren binnenkort .. ben nu een beetje suf .. ga ook maar eens naar bed ;)

mschien om te bevestigen dat je jezelf geen dingen in moet beelden, maar graag de realiteit onder ogen wilt zien? en in dat geval soms van het ergste uit gaat?

De ervaring op zich maakt je op den duur sterker.

Het leuk hebben samen :) als je elkaar aanvult enzo.. is mooi (y)

..

En nog zo een :D

Ik probeerde enkel een punt duidelijk te maken. Uiteindelijk is alles zinloos, het gaat erom dat je niet per se nut hoeft te zien in iets.

dat vraag ik me opt dit moment eigelijk ook af, ik zit in die situatie sinds 2 weken, me ex heeft een nieuwe vriendin en ik blijf mezelf confronteren met hun, bellen, fotos kijken, nadenken, hele nachten wakker liggen nadenken, dat soort dingen.. ik heb het idee dat als ik nu verdrietig ben dta ik het dna snel allemaal achter de rug heb.. dat is voor mij het idee

owz, dat ken ik. ook lichamelijk, als ik ergens een blauwe plek heb ofzow, ga ik er extra hard op duwen in de hoop dat ik dan de pijn "eruit duw" ofzow. ook bij spierpijn, maar daar helpt dat vaker wel.
mja, ik denk dat je wel gelijk hebt, dat je dat daarom doet.

Ik ben dit dus nu op t moment aan t doen!! Op de site van de tennisclub van mislukte liefde nieuwe foto's kijken, het ergste is, dit topic bracht me nog op een idee ook!!!

Ik doe het uit nieuwsgierigheid, stom want zijn hoofd begon net een beetje uit mijn hoofdje te verdwijnen

En nu staat hij tussen de mooie meiden!!

I can do better than this!! Waahhh ik haat het om voor t eerst zo verliefd op iemand te zijn waarmee je het 3 weken ontzettend leuk mee hebt gehad waarvan het ineens over gaat,

ik ben helemaal niet zo iemand die daar een drama over maakt!

Snik :( :(

1736 27.05.2002, at 10:51:33
Van: Bou
: Coetzer is lekker, neem een poster voor me mee als je terugkomt :)

(en dit soort berichtjes zijn ook erg leuk om te lezen, wahhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh genoeg gepijnigd!!!!!!!!!!!!!)

Het is denk ik meer de angst om een vertrouwd gevoel los te laten. Op het moment dat je een relatie met iemand hebt gehad, en je hebt een leuke tijd met die persoon doorgebracht, dan kun je dat gevoel moeilijk loslaten. Je wéét dat het tot pijn leidt, als je alle foto's en brieven weer doorbladert...toch doe je het nog, terwijl het objectief bezien beter is om het niet te doen...waarom dan toch?

Het is een algemeen bekend feit dat negatieve aandacht ook aandacht is. Zo zijn negatieve herinneringen ook herinneringen. Als ik aan m'n laatste vriendin (nouja, eigenlijk was het niet m'n vriendin, maar dat doet hier even niet terzake) denk, dan komen alle fijne momenten weer boven. Wat we samen deden, waar we over praatten, enzovoort. Ontegenzeglijk leidt dat op het eind tot de gedachte dat ze nu gelukkig is met haar huidige vriend en dat doet pijn.

Als je de gedachten en gevoelens die je bij de oude foto's, mailtjes en brieven krijgt, loslaat, dan stort je je in het diepe. Het gevoel wat je nu nog hebt, is vertrouwd, hoewel het negatief is. Als je probeert de ander helemaal te vergeten, dan stort je je in het onbekende. Zul je een ander vinden om leuk te gaan vinden? Wie wordt het? Wat zal er van je worden? Dat soort vragen roept onzekerheid op, en dat is vaak erger dan de negatieve herinnering aan die persoon. Als je bij het oude blijft, ook al doet dat pijn, dan blijf je in ieder geval in dezelfde situatie. Als je een verandering teweegbrengt, word je nog veel onzekerder. Verandering is dus blijkbaar iets wat nog erger is dan pijn door een oude herinnering.

En sja, waarom we tóch telkens weer kiezen voor dezelfde situatie met pijn, in plaats van een 'nieuwe ronde, nieuwe kansen'-benadering...sja, dat zal altijd wel een raadsel blijven.

zelfmedelijden