De discussie.
 

Commentaar is gewenst.

In het zwakke schijnsel van mijn zaklamp kon ik enkel donkere schimmen onderscheiden, heidense gedaantes gehuld in zwarte kledij. Hoewel ze me opgemerkt hadden, was er niet één van de groep die bedacht op me af te stappen en me een vraag te stellen. Ze bleven gewoon staan, in een kring met een open plek net groot genoeg voor een laatste persoon. Hun blikken waren strak vooruit gericht en de man tegenover me keek me aan. Vertwijfeld wendde ik mijn hoofd af en zocht naar iets herkenbaars, al was het maar een blik van herkenning in iemands ogen. Ik voelde me niet op mijn gemak, verre van dat. Het leek haast of ik het offer was aan een of andere god. Toen ik alle mensen in de kring aangestaard had, sloeg ik mijn ogen neer. Ik had mezelf voorgenomen niet meer op te kijken totdat ik er zeker van was dat ik veilig zou zijn.
Nadat ik een aantal minuten lang mijn schoenen bestudeerd had, kreeg mijn nieuwsgierigheid de overhand en ik keek voorzichtig omhoog. Het eerste dat me opviel, was een man die naar het midden van de kring liep. Degene die recht voor me gestaan had, was een beetje opgeschoven om de kring weer te sluiten. Het was me wel duidelijk geworden dat de man, nu in het midden aangekomen, de belangrijkste persoon was. Niet alleen omdat hij op die plek stond, hij straalde ook iets uit. Iets dat mij bang maakte, hoewel bang niet echt het goede woord was voor die ene rilling koude rilling. Nog nooit eerder had ik zoveel ontzag gehad voor een persoon die ik niet eens kende, tenminste dat dacht ik. Er was namelijk wel iets herkenbaars aan de figuur die daar stond, maar op de momenten dat ik mijn geheugen echt nodig had, liet deze me in de steek. Zo ook nu, ik wist wel wat ik herkende, het waren de ogen. Ergens in mijn hoofd zocht ik naar het juiste gezicht dat erbij hoorde.
Zonder dat ik het zelf besefte, liep ik naar voren. Niet om plaats te nemen in de kring, maar om voor de man neer te knielen. Ik wist niet waarom ik het deed, ik had me immers voorgenomen alleen als toeschouwer te dienen. Mijn voeten bewogen vanzelf en brachten de rest van mijn lichaam tot voor de aanbeden figuur. Vlak voordat ik door mijn knieën zond, keken we elkaar recht in de ogen aan en ik zag ook bij hem een blik van herkenning.
Het geroezemoes dat even bij de overige aanwezigen was opgeklonken, verstomde toen hij zijn hand opstak. Tot nu toe was er geen enkel woord gesproken, maar in tegenstelling tot ongeveer een uur geleden, voelde ik nu wel een kille druk op me duwen. Ik besefte dat de mensen allemaal naar me keken en het drong tot me door dat ik mijn spijkerbroek en gele T-shirt aanhad. Dit alles was dus nog een reden om mij als uitschot te behandelen. Het duurde dan ook niet lang voordat de vraag, die op ieders lippen brandde, werd gesteld. Het geluid kwam van rechts van me en ik probeerde te achterhalen wie hem uitgesproken had. Het was te donker om dit nog goed te kunnen zien en ik had mijn zaklamp laten vallen toen ik de kring betrad. Veel tijd om mezelf verwijten te maken kreeg ik niet. Iedereen wachtte gespannen op een antwoord afkomstig uit zijn mond. Toen hij niets zei, opende ik de mijne om te zeggen wie ik was. Echter, voordat ik kon spreken, had hij zijn hand op mijn schouder gelegd en erin geknepen. Verrast door deze spontane actie hield ik mijn mond en boog mijn hoofd. Ik voelde de spanning naar een hoogtepunt stijgen, hoelang zou het duren voordat hij antwoord zou geven? Ik hoefde niet lang te wachten, want hij schraapte zijn keel. Het was alsof ik een soort visioen kreeg, een beeld van een gezicht nam vorm aan in mijn hoofd, een naam verscheen en alles leek opeens weer te kloppen. Alle puzzelstukjes pasten in elkaar en ik stond op. Ik besefte wie er voor me stond en ik wist opeens hoe ik me moest uiten. De persoon voor wie ik geknield had, was niemand minder dan mijn beste vriend.
De gedaantes om ons heen wisten nog steeds niet wie ik was, maar hij wel. Langzaam maar zeker kwam mijn geheugen terug en ik zag dat hij zich ook weer dingen begon te herinneren. We werden verder met rust gelaten, want ondanks het feit de anderen wilden weten wie ik was, hadden ze door dat we liever alleen waren. We hadden elkaar zoveel te zeggen, maar geen van beide zei iets. Uiteindelijk was hij het die als eerste sprak.
‘Ik heb gewonnen, ik was hier als eerste.’
Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht.
‘Waarom denk je dat ik hier gekomen ben? Ik heb je mijn levenspunten geschonken.’
Verwonderend keek hij naar zijn lichaam, daarna naar mij en ik voelde voor het eerste een echte liefde voor me. Terwijl hij langzaam vervaagde, op weg naar zijn vriendin, vroeg hij me waarom ik het gedaan had. Een vraag waar ik eeuwig de tijd voor had om over na te denken. Ik antwoordde niet, glimlachte enkel. Toen hij helemaal verdwenen was, zei ik wat ik al veel eerder had moeten zeggen.
‘Je was te vroeg gegaan. Ik had je nodig en je was er niet meer. Nu heeft een ander je nodig en ik hoop dat je dit zal beseffen. Jij bent meer nodig dan ik was.’

Ik snap het einde niet helemaal, wat is nu eigenlijk de clou van het verhaal? Wat gebeurt er, hoe zit dat nu tussen die twee vrienden? Voor me? Is dat goed en begrijp ik het gewoon verkeerd, of moet het eigenlijk iets anders zijn?

Je gebruikt nogal vaak het woord herkenning, in deze zin ook nog eens herkenbaars, dat werkt een beetje storend, vond ik:o

Verder vind ik dat je een fijne schrijfstijl hebt, je bent echt nieuwsgierig naar het einde en er stonden ook geen spelfouten in, voor zover ik dat kon zien!

Clou: liefde overwint alle angsten. (in dit geval dus ook de dood)
Wat er gebeurd is: Beide personen zijn dood. De jongen omdat hij het zelf wilde. Het meisje omdat ze voor hem gestorven is. Ze is gestorven om hem terug te krijgen. Natuurlijk kan dit in de werkelijkheid niet, maar het was dan ook niet een verhaal dat in het echt kon gebeuren. Grotendeels is het gebaseerd op een eigen ervaring en ik denk dat de jongen in het verhaal wel beseft dat het om hem gaat. Sommige dingen zullen voor hem erg bekend zijn.

Ik weet niet hoe jij het opvat, dus kan ik niet oordelen of het goed of fout is. Het moet zo zijn dat die jongen liefde laat blijken voor de ik-persoon.

Het woord 'herkenning' was voor mij eigenlijk ook een struikelblok, maar ik wist gewoon niet hoe ik dat kon vermijden. Ik zal nog een keer kijken of ik er op sommige plaatsen iets anders van kan maken.

Ow, nu begrijp ik hem... Misschien kan je het eind iets meer verduidelijken, want het idee erachter vind ik echt heel goed, maar het komt nu net niet goed genoeg tot uiting, naar mijn idee. En ik snapte wel dat die jongen zijn liefde liet blijken voor de ik-persoon. Het begin zet je wel een beetje op het verkeerde been, ik dacht aan een of andere geheim genootschap of zo:p

Ik vind hem wel mooi, trouwens:)

[edit] Deze was ik nog vergeten te noemen daarstraks:

Dat begin was eigenlijk precies de bedoeling :D Ik ben blij dat je het ook zo opvatte. Die fout is wel echt dom. :bloos:

Ik denk niet dat ik het einde ga veranderen, want ik ben bang dat het dan niet meer mooi wordt. Dit is een van de verhalen die wel redelijk gelukt is en als ik daar nu nog iets aan ga veranderen, denk ik dat ik het verknal.

Bedankt voor je mening!

Hee Kerboga,
Het is een mooi verhaal, maar zoals Vogelvrij alzei is de clou niet echt duidelijk. Nou had ik eerst de reacties gelezen en toen pas het verhaal, dus wist ik wat de clou was. Het is niet echt duidelijk dat die persoon dood is. Maar het is een mooi verhaal (y) !

Neen, niet nogmaals die levenspunten :D

Die zin is geen goede pasta.

Mja, knijpen staat bij mij gelijk aan gemeen, misschien kun je er beter 'zacht' bij bakken ofzo.

Verder een aardig stuk, mje.

Knijpen kan ook lief zijn, dat jij dat niet kan is een ander verhaal. Komt hier misschien ook wel een keer te staan.
Dit verhaal was er eerder dan jouw ding hoor, alleen niet gepost omdat er toen iets waarom ik nog niet wilde posten.

Aye. Ik kan best lief knijpen.

Aha.