Hoeverwerk jij je problemen ?
 

Hoe verwerk jij je problemen ?
De een doet het door veel te sporten de andere door dagen voor zich uit te staren en niks te doen.
De een zit weer alles van zich af te schrijven en de ander doet het door veel te werken en het te verdringen.
Uit eigen ervaring en omgeving zie ik dat veel mensen het doen verdringen en het niet toelaten.Op een gegeven moment barst de bom en dan komt het alsnog eruit en dan ben je verder van huis is het niet ?

Hoe denken jullie daarover is dat de beste manier om iets te verwerken of moet je het op een andere manier doen door bijvoorbeeld je omgeving in te lichten waarover het gaat en waarrom je je niet lekker voelt.Onthou hier door kun jein de meeste gevallen wel een stempel krijgen zoals : och daar heb je dat zielige meisje.

Kun jij misschien tips gegeven hoe jij het beste jou'n problemen hebt verwerkt/wilt gaan verwerken.

Tieneke

Zoals je al zei; afleiding zoeken. (ik ben me complete kamer op dit moment aan het opruimen, tot de laden van me bureau aan toe. Ik heb nu zelfs mijn stripboeken op alfabet staat :rolleyes: )

En alles van me af schrijven.
Ik vertel het soms ook wel aan een goeie vriendin die schijnbaar alles wel aanhoort zonder commentaar. :)

Eerst negeer ik ze.
Dan komt het toch weer boven en ga ik erover nadenken. In het donker, op mijn rug naar het plafond starend. Ik praat of schrijf er soms over, IRL of op Internet. Dat blijf ik net zo lang doen (automatsich, want mijn gedachten worden er toch wel heen getrokken) tot ik er vrede mee heb of een mening over heb wat ertoe leidt dat ik er iets mee doe, afhankelijk van wat het probleem is.

ik ben van mening dat je iets niet 'verwerkt' door het te 'verdringen' zoals jij in je post zegt. Je stopt het dan weg, maar verwerkt het niet! je doet er juist zo weinig mogelijk, of eigenlijk niets mee!!

ik heb problemen moeten leren verwerken.
want eerst liet ik ze in een hoek liggen, en keek er niet naar om of deed of ik het niet zag... dit werkt niet. het komt er dubbel en dwars weer uit. uiteindelijk kon ik het gewoon niet meer negeren. want ookal propte ik het in een hoek, het wás er wel...

nu verwerk ik steeds meer door de praten en te relativeren.
in het begin probeer ik mijn emoties te laten gaan. pas daarna kan ik helder nadenken. dan ga ik het probleem uit elkaar halen en bekijken. waar kan ik iets aan doen, waaraan niet? wat wil ik eraan doen? heb ik er vreden mee, of niet? e.d.
soms lijken de emoties heftiger dan nodig :)

xxx fantome

Dé grote vraag: hoe verwerk jij dingen. Tot nu toe heb ik altijd dingen opgeschreven, en dat werkt heel fijn. Je moet maar eens "de witte boekenwinkel" binnen lopen een een dummy kopen, of een bruna, maar daar hebben ze boekjes met lijnen, en daar kun je neit fijn in tekenen.
Nog iets wat helpt: tekenen. Hele simpele schetjes, of een "the ring"-achtig obsessieve tekening.

Verder heb ik altijd mensen om me heen gehad die interesse toonde in mijn "gemoedstoestand". Dat kan soms HEEL vervelend zijn, want ik heb de rare gewoonte andere mensen niet te willen opzadelen met mijn problemen. Maar goed, voor wat hoort wat, aangezien ik ook heel graag anderen wil helpen en wil horen wat ze op hun hart hebben.

Dus eigenlijk is het schrijven, praten, en als extra een beetje tekenen. Wat je daarbij nog doet maakt niet uit: Al drink je je af en toe helemaal lazerus (het helpt als je nog wakker bent tijdens het nuchter worden!), zolang je maar tegen iemand zegt wat je dwars zit. Tenminste... het werkt voor mij.

Tja in het begin hou ik altijd alles voor mezelf. Ik ga het mezelf moeilijk lopen maken, waardoor ik na een tijdje chagrijnig en stil word. Ik wil dan vaak alleen zijn, om na te denken en evt. te huilen. Natuurlijk gaan mensen dan vragen wat er is. Eerst wil ik nog wel eens ontkennen dat er wat is. Maar na verloop van tijd zie ik meestal wel in dat het verder niet gaat zo. Dan begin ik te praten en te huilen (meestal een grote uitbarsting van (opgekropte) emoties iig), en nog meer te praten. Zo relativeer ik de dingen voor mezelf uiteindelijk, en ga ik ze vanuit een ander standpunt benaderen. Na een zo'n grote uitbarsting ben ik meestal het grootste gedeelte wel weer kwijt. Dan praat ik nog meer en meer (in de hoop de mensen nog luisteren :p ) en dan heb ik t meestal wel verwerkt (al naar gelang het probleem...).
Tja volgens mij is het sleutelwoord dus gewoon: praten. :)

Eigenlijk heb ik twee manieren.

1. Eerst er vooral niet over hebben en alles mijden wat er mee te maken heeft. Overdag dan. 's Avonds in bed er eindeloos over piekeren. De meest vreselijkste dingen gaan er door mijn hoofd dan. Ik word stiller en probeer nog meer datgene te vermijden. Uiteindelijk komt het er meestal wel uit. Al dan niet onder dwang;). En er zijn natuurlijk ook een heleboel dingen die ik gewoon niet zeg en opkrop om erover te piekeren.


2. Meteen tegen iemand zeggen, daar het probleem bij neerleggen dus eigenlijk. Er met die persoon over praten. Dan ben ik het tijdelijk kwijt. En dan daarna er weer lekker over piekeren.

Conclusie: Piekeren doe ik sowieso.

het wegstoppen denk ik :)

Bier + peuk.

ik krop het altijd op, heb ik ook voor bij een psychiater gezeten, want af en toe barstte die bom inderdaad :P
Maarja, heeft niets geholpen, zo ben ik nou eenmaal :)
Als die bom barst reageer ik het af op mensen die ik:
A. Sowiezo al niet mocht
B. Niet ken en dus op dat moment niet mag
C. Goed ken en me maar verkeerd aankijken ofzo
Meestal ros ik er op los... maarja.. als ik het aan voel komen pak ik een muur of een stuk zwerfhout, zoiets :)

:cool:

Ik pak een gitaar of ga achter mn piano zitten, sla een paar akkoorden aan en schrijf soms in 10 minuten een tekst en melodie. Werkt goed, en bovendien als je je kut voelt schrijf je de beste dingen.

Hoewel dat slechts een eerste reactie is. Het echte omgaan en verwerken duurt maanden en maanden en gaat met vallen en opstaan. :s

En met veel bier en peuken. :p

Hoe ik het doe is geen goede manier,

De problemen stop ik weg....ik blijf er alleen mee rond lopen.
Tot dat ook bij mij de bom valt en het eruit komt en het eruit laat.
Het savond begin ik ook te piekeren en dat maakt me ook weer ongerust.
Dan heb ik nog muziek zolang ik muziek heb kan ik het allemaal wel bolwerken gelukkig maar want menig ander zou er knettergek van worden.

tieneke

en dingen slaan!
mensen mag ik niet meer doen. :mad:

Och jij !!!
Doe het toch op spullen heeft toch hetzelfde effect of niet ?
Je krijgt alleen geen reactie terug :P

Ik verwerk mijn problemen niet. Ik los ze op, of (bij problemen die vanzelf verdwijnen) ik wacht tot ze weg gaan.

En als dat dus niet gaat?

Hoe ik mijn problemen verwerk is wisselend. Meestal zadel ik m'n paard, maak een bosrit, stop halverwege.. Ga zitten op een bankje, starend naar het water, de bomen, de vogels.. En denk eindeloos lang na. Eenmaal thuis schrijf ik het op of heb ik het er met iemand over (in de meeste gevallen met mijn vriend). Ik kan ook urenlang zitten tekenen, dat geeft een zekere rust en in mijn tekeningen probeer ik vaak weer te geven wat ik op dat moment voel. Soms laat ik deze tekeningen aan mensen zien, meestal stop ik ze ver weg in een laadje en kijk ik er niet meer naar om.
Door je problemen te verdringen kom je er niet. Je stopt ze weg, maar verwerkt ze niet en dingen die niet verwerkt zijn komen altijd terug. In mijn ogen is de beste oplossing iemand in vertrouwen nemen of het van je afschrijven. Maar opkroppen is imo zeer zelden goed.

En soms kom je inderdaad weleens een muur tegen waar je, je op afreageerd.. of drank.. of sportschoenen om te kunnen hardlopen.. :mad:

Dit is ongeveer hoe ik het aanpak :p :D

ik vreet me op, word introvert, eet weinig en ben op andere momenten extrovert...

ik verwerk het niet

ik lach ze weg...

- meestal eerst een dag er zelf mee rondlopen, en dan met name 's avonds laat gaan piekeren.
- dan, of de volgende dag, het verhaal bij een vriendin neerknallen, en dat lucht vaak al wel op
- en dan kijk ik of, en zo ja, wat ik er aan kan doen.

En wanneer ik er niks aan kan doen probeer ik er voor mezelf vrede mee te krijgen "dat het zo is". En als dat niet lukt, nog meer praten.

degenen bij wie ik mn verhaal altijd kwijt kan, gaan tegelijk 2 weken weg, en daar zie ik stiekem toch wel tegenop

lekker veel praten,vandaag overigens gedaan met een gezellige dame ;) :p
Ik heb er een beetje keelpijn van gekregen als ik eerlijk ben.

gr,tieneke

Weet ik niet :( hoe het moet,kon ik het maar

Op dit moment niks anders dan huilen,slapen,huilen

Ik schrijf alles van me af, altijd, dat is trouwens niet alleen bij negatieve dingen zo. Meestal lucht dat al vaak op, maar bij grote problemen is dat vaak niet genoeg, dan heb ik het gewoon nodig om met iemand te praten zodat iemand anders het ook weet.
Helaas ben ik zo wel iemand die de neiging heeft om alles op te kroppen. Niet goed, maar het gebeurt wel.

Ik denk er soms teveel over na. Of ik ga een heel eind wandelen, helpt ook een beetje. Soms schrijf ik het ook of vertel ik het aan iemand. Meestal ga ik sporten of bijvoorbeeld mijn kamer helemaal opruimen. :p

Blowen, serieus verwerken is iets wat niet bestaat.

Ik ga eerst keihard op m'n kamer zitten janken, maar dat heeft ook niet zoveel zin.
Gelukkig heb ik een stel geweldige vriendinnen waar ik weer helemaal blij van wordt :)

Ik schrijf ook wel dingen in mijn dagboek en dat wil nog wel eens helpen de dingen gewoon op een rijtje te zetten.

Als ze niet uit zich zelf overgaan, los ik ze op.
Als ze wel uit zich zelf over gaan, wacht ik tot dat gebeurt.
Als geen van beiden een optie is leer ik er mee te leven.

Ik probeer een oplossing te vinden. Ik ben vrij nuchter met dit soort dingen en probeer er zo goed mogelijk mee om te gaan. Ik krop ze zeker niet op en als ze niet op te lossen zijn, praat ik er veel over en ga ik door met mijn leven en meestal naarmate de tijd verstrekt vervagen ze wel, of ze pakken bij nader inzien niet eens zo slecht uit. Sommige dingen moet je accepteren, hoe moeilijk het ook is.

Erover nadenken en bedenken waar het fout is gegaan. Of er nog een oplossing voor te bedenken is. Zo niet, dan kwel ik mezelf er eerst nog lange tijd mee. Als ik het kan schrijf ik erover, maar vaak kras ik het toch allemaal weer door. Daarna ga ik het langzaamaan proberen te relativeren (of vergeten) tot het minder 'groot' is in mijn hoofd. Zo leer ik er (hopelijk) mee leven.

Allereerst ben ik snel geneigd te vluchten in genotsmiddelen. Een volgend stadium is dat ik in dagboeken ga schrijven, me ga afzonderen van familie/ vrienden. Vervolgens word ik boos op mijzelf dat ik zo passief (& destructief) bezig ben.. Ik voel me prikkelbaar, chagrijnig, afwerend, sarcastisch... In psychotherapie mijd ik het praten over mijzelf; ik ga heel min zijn rol als hulpverlener ter discussie stellen..

Hoewel het een enorme dooddoener is, ben ik in de veronderstelling dat er door de jaren heen veel zal slijten.. Ik denk dat het een kwestie van acceptatie is.. Pathetische termen, maar het concretiseren gaat me nu moeizaam af :)

mwaah gewoon ff relaxed gaan zitten en er ff over nadeken

zo s'avonds ff bij de vijver zitten met een pilsje
probleempjes ff overdenken en dan weer verder met de orde van de dag

en verder tsja gewoon doorgaan waar je mee bezig bent
de meeste problemen lossen zichzelf wel op

Ik wil mijn problemen het liefst allemaal opkroppen en aan niemand vertellen, maar ik kom er toch steeds weer achter dat dat het enige is dat helpt, praten met vrienden en familie. Dit lost de problemen vaak niet op, maar het werkt wel opluchtend.

Het probleem is dat ik ze niet kan verwerken. Ik krop alles een beetje op. Soms ga ik wel heel hard janken of erover praten met een aantal vriendinnen die dat kunnen hebben of muziek luisteren of schrijven of dichten, maar ik verwerk ze er niet door. Of misschien gaat het gewoon ontzettend langzaam, dat kan ook.
Maar ik hoop dat ik binnenkort ga leren hoe ik dingen moet verwerken...

Oplossen, over het algemeen.

De meeste problemen, geld tekort, ruzie om niks met iemand, slechte resultaten op school, zijn prima op te lossen door er daadwerkelijk wat aan te doen.

Andere problemen, zoals het overlijden van een familielid, een vriendin die me dumpt, verwerk ik door er een poosje flink over na te denken, alles op een rijtje te zetten en vervolgens verder te leven.

Ik heb geleerd om dat meteen met mijn ouders te bespreken. Eigenlijk is dat pas een paar maanden geleden gekomen. Toen voelde ik me nog hardstikke depressief en zat ik elke avond huilend op de bank en dan kroop ik tegen pap of mam aan en dan spraken we daarover en zo leerde ik dingen te relativeren. en nu gaat het al een half jaar goed!

Ik krop vaak alles eerst heel lang op. Dan hoeft iemand vaak maar 1 ding te zeggen en ik kan ik huilen uit barsten. Omdat ik op dat moment geen zin heb om het uit te leggen kom ik meestal met een flauwe smoes aan "bla bla moe, druk etc"
Maar ik voel me op zo'n moment al wel een stuk beter.

Een andere manier die goed werkt is muziek maken, vooral met de band samen. Op dat moment is altijd mijn hele hoofd leeg, lekker een uurtje lang. Dan kan ik er ook vaak helemaal weer tegenaan. Heerlijk!

Ik bekijk het altijd zo: een probleem is pas een probleem als je het op kan lossen, anders is het een feit. En met feiten omgaan is iets heel anders :rolleyes:

Wat is dit een onsamenhangend verhaal. Een 'onoplosbaar' probleem noem je een feit. Een 'oplosbaar' probleem is geen feit? Heb jij de defenitie van een feit wel helder voor jezelf?

Meestal lig ik op bed na te denken, en schrijf het op. De vragen die ik zelf niet kan beantwoorden vraag ik aan een vriend. Hij bekijkt de zaken altijd van een 'andere' kant. En dat wil nog wel eens helpen om het te verwerken.

Edit; Heb gelukkig bijna nooit problemen, dus dat scheelt. Als er een probleem is, dan kan ik er redelijk helder over nadenken.

Dit klinkt raar, maar als ik een probleem/frustratie/whatever heb, dan start ik een potje Painkiller en schiet ik alles van me af. En na een halfuurtje is et over en gedaan en is er niks aan de hand.

Ik gebruik een boxbal. Na een uurtje of 2 flink rossen is het meest al een stuk beter.

Ik ga luchtgitaartje spelen tijdens Neil Young. Werkt ook goed.

Maar dat is een eerste reactie. Dat is afreageren waar jullie (en ik) het nu over hebben. Zo verwerk je de problemen natuurlijk niet.

als je maar hard genoeg slaat krijg je idd geen reactie meer terug, van niemand niet.

Maar ik gebruik idd tegenwoordig een boxzak van 80 kilo.

Ik krop altijd alles op en dan zo'n 1x in het half jaar ofzo, dan zit ik alleen op mijn kamer en dan moet ik huilen om alles en dan ben ik daarna weer opgelucht en kan ik er weer tegenaan.

Ik kropte altijd alles op of als ik écht heel erg chagrijnig was om iets en het me allemaal even teveel werd sloeg ik mezelf gewoon keihard op mn dijen (ja, een dijenkletser) dat was dan op dat moment echt nodig enzo, teveel woede en dat moet er dan zo snel mogelijk uit. Niet dat ik mezelf pijn probeerde te doen maar mijn handen jeukten nogal (het deed ook eigenlijk geen pijn maar goed).
Tegenwoordig ga ik fietsen (en dan echt hard fietsen, overal en nergens naartoe) of ik luister naar muziek.
Vaak wil ik het er gewoon niet met vrienden over hebben omdat ik denk dat zij vinden dat ik zeik enzo maar als het écht nodig is, ga ik wel even bij een vriend(in) langs.

Door heel veel na te denken of dagdromen over dingen die je dwars zitten of anders had willen zien. Soms praat ik er met mensen over, als ik dat nodig heb.

eerst een blow om het te laten bezinken
en als k dan niet meer stoont ben alles de tijd geven en vooral niks van mezelf verwachten..