Wij met z'n twee
 

De wind vol in mijn rug
haren als de zee
wild, woelig, warrig
dans ik met je mee

sierlijk vluchtend
voor het leven om ons heen.

Je ogen schichtig schietend
plagend langs me heen
handen zoeken liefde
en vinden het meteen

gedurfd en veilig samen
wat een stel, wij met z'n twee.

Ik zie twee mensen over het strand rennen, weg van de wereld, of zo.
Ik vind hem wel leuk eigenlijk, ik kan me er in ieder geval goed een beeld bij vormen, en hij loopt fijn. Al is het wel een beetje cliché verwoord.
gedurfd en veilig samen
wat een stel, wij met z'n twee.
vind ik dan nog het leukste.

Ik vind hem ook best fijn, niet geweldig, maar best fijn. Ik zie een behoorlijk cliche beeld voor me, van twee mensen op het strand, hand in hand. Maar dat maakt niet uit, je hebt het leuk verwoordt (vooral de eerste strofe <3)

Het einde is inderdaad leuk :)

Dichten over de liefde is inderdaad erg gevaarlijk. Je verzandt al snel in clichés...

Geen idee hoe ik die hier moet omzeilen. Dit is het meest frisse wat ik kon bedenken (in een minuut of twee, dat dan weer wel)

mooi hoor :)

is schichtig en plagend niet een beetje tegenstrijdig?
dat is eigenlijk het enige wat ik er op aan heb te merken.
hij loopt wel fijn!

ja, mooi.

Hier zou ik wel een liedje van willen maken (y)

In tegenstelling tot de rest hier vind ik juist het einde helemaal niets. Dat wordt me té. Bij de rest roep je een, inderdaad wel wat cliché, beeld op terwijl je op het einde gewoon letterlijk praat/dicht over jullie twee, dat vind ik jammer. De strofes van vier regels vind ik allebei wel weer erg leuk.