mezelf kwijt
 

hallo,
ik ben even helemaal mezelf kwijt.
ik heb volgens de psychiotherapeut een depressie gehad die zich uitte in een eetstoornis (anorexia) inmiddels ben ik weer op gewicht enzo en t ging goed dus ben gestopt met therapie
maar nu 2 maanden later
gaat t totaal niet meer. ik doe leuk mee met alles maar heb totaal geen rust voor mezelf en in mijn hoofd ben ik steeds bezig met hoeveel ik al gegeten en bewogen heb en dat aan het vergelijken met andere mensen.
ik vergelijk mezelf in alles met anderen en ik kom altijd negatief naar voren dan.
ik weet niet meer wie ik ben en wat ik wil en ik voel me totaal waardeloos en stom
ik wil niet terug naar die psychotherapeute omdat ik t stom vind dat t dan niet geholpen heeft en ik wil eigenlijk zelf ervoor zorgen dat t beter gaat
weet iemand hoe ik dit kan doen?
of heeft iemand ervaring met zoiets?
ik weet t nu even echt niet meer.

Weet et ook vaak niet meer...weet niet hoe ik op je stukje kan reageren, maar leef erg met je mee...Ik hoop dat er iemand is die je wel kan helpen op t forum, maar iig succes :o

Je hebt een bepaalde manier van denk ontwikkeld over je gewicht en je uiterlijk. Dat zou je moeten veranderen.

Daar hebben ze in de therapie wel aan gewerkt, en als het nog steeds zo is, is ze te vroeg met de therapie gestopt.

Ik begrijp wat je bedoelt, ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen.
Maar meis, ik vrees dat de enige oplossing is terug naar de psych, maar dat hoeft niet dezelfde te zijn. Het zit in jouw doen en laten en dat moet eruit. Pas dan kan je jezelf weer vinden!

Heel erg veel sterkte!!

*knuf*

Ik weet niet hoe het is om een eetstoornis te hebben zoals anorexia, maar het gevoel dat je 'jezelf kwijt bent' herken ik wel. Ook weet ik denk ik wel hoe het is om heel erg depressief te zijn en het gevoel te hebben dat je niet meer weet hoe je eruit moet komen.

Je moet jezelf gewoon voorhouden dat je nu misschien door een hele erge en pijnlijke periode heengaat, maar dat er altijd weer verandering komt en dat je ook echt weer uit deze periode komt en je beter en gelukkiger zal voelen.
Je zegt zelf dat het eetprobleem dat je hebt zijn oorsprong vindt in een depressie. Ik zou als je daartoe in staat bent eerlijk zijn naar mezelf en precies onderzoeken waarom je je depressief voelt om te kijken wat ongeveer de gevoelens en gedachtes zijn die achter je eetprobleem en depressie schuilhouden, want hier ligt de oorzaak van alle problemen en deze moet je ontdekken en erkennen om ze te veranderen en er iets aan te doen.
En verder zou ik als ik jou zou zijn echt niet stoppen met hulpverlening. Want je hebt een serieus probleem en het is beter daar hulp bij te krijgen. Misschien heb je het gevoel dat het je niet helpt, misschien klikte het niet met de persoon met wie je praatte en misschien voel je een bepaalde weerstand tegen hulpverlening, maar ga er toch meer door en zoek anders andere hulp of nog meer hulp. Dit is echt niet zwak, totaal niet, ik vind dat juist heel krachtig en sterk. Hulpverleners kunnen je problemen niet oplossen, maar ze kunnen je misschien wel meer begeleiding en houvast geven of een aantal dingen voor je helpen te verduidelijken en te verbeteren. En als je hulp krijgt dan ben je automatisch ook meteen meer bezig met je problemen en om deze te proberen op te lossen of hier beter mee om te gaan.
En ten slotte zou ik veel praten over je problemen en gevoelens met mensen die je na staan en die je vertrouwt. Want het is erg als je alles voor jezelf houdt, want dan groeit je wanhoop alleen maar en dan raak je er helemaal in verstrikt en dat is helemaal niet goed.

Het kan gebeuren dat een hulpverlener de therapie te vroeg stopzet... met sommige mensen gaat het uitstekend als ze therapie hebben, maar hebben ze die dan toch nog een tijdje nodig om het ook alleen te kunnen redden. Het is zeker niet stom als je terug gaat naar je therapeute, gewoon doen :) daar heeft ze echt wel begrip voor. En dan kan zij jou leren hoe jij er zélf voor kan zorgen dat het beter gaat.

Terug naar de therapie, je kunt het nog niet zelf. Dat is echt geen schande. Beter terug gaan en er wat van te maken dan te vroeg stoppen en er helemaal niets aan hebben gehad!

Ja, therapie is het beste, je moet er wel voor open staan.

Denk een beetje aan jezelf, niemand anders doet dat voor je...

bedankt voor de reacties
maar ik vond de therapie gewoon niet leuk en echt vervelend om daar steeds weer heen te moeten ik wil t zelf kunnen.
waarom kan ik t niet en anderen wel?
en met anderen praten doe ik ook niet, omdat ik me een beetje schaam en t gewoon moeilijk vind om over mijn gevoelens en gedachtes te praten.
ik heb nu een eetlijst die goed is en als ik me daar dan gewoon aan probeer te houden hoop ik dat dat probleem al verdwijnt
en ik probeer maar gewoon niet over mn uiterlijk (lichaam) na te denken.

Over dat jij het niet 'kan' (niet dat ík denk dat je het niet zelf kunt hoor, maar dat geef je zelf aan) en anderen wel, heeft misschien wel te maken met de ernst van je eetstoornis, bij de een pakt het erger uit dan bij de ander. Zelf opknappen kan ook juist niet goed zijn...Je denkt dat je er al bent als het iets beter gaat, terwijl je net die ene tip (oid) niet mee hebt gekregen, waardoor het zo weer omslaat...
Ik kan me goed in je indenken...Zelf ben ik vanwege depressie in 'therapie' geweest, bij de psycholoog. De eerste keer vond ik het al eng, maar das neem ik aan logisch, de tweede keer was ik weer zenuwachtig...Altijd zat ik op de klok te kijken, om te zien of het al tijd was...Ik dacht, ach gewoon volhouden, er komt vast een keer dat je inziet dat het werkt en dat je minder zenuwachtig zult zijn...De dagen kropen voorbij en voor mn gevoel was ik echt al tig keer naar de psycholoog geweest (mede door de 'nachtmerries')...De week voor de derde keer was ik echt zenuwachtig...Ik heb het aangegeven aan mn moeder, of ze meewilde, en gezegd dat ik er mee wilde stoppen. Dat mocht, ze is meegegaan en vervolgens stond ik te janken op straat...Dat was uiteindelijk de laatste keer dat ik ben geweest...Ik heb ook nooit goed over mn problemen kunnen praten, heb het altijd opgekropt en zelfs nu het naar veel mensen eruit is, voelt het nog niet als een opluchting...
Veel sterkte en laat je (als je wil, daar behoefte aan hebt) nog eens horen wat je 'keuze' is geworden en hoe het gaat?

Liefs mij

heej,
ik ben nu dus bezig met mijn eigen plan en tot nu toe gaat t goed, tussen mij en mijn vriendje gaat t ook weer goed, dat was eventjes niet.. dus dat scheelt ook wel weer.
morgen verjaardag dus dat is een test.. maar denk dat t wel lukt voorlopig.